welkom sou laat voel het. Dit sou immers goeie maniere gewees het, maar blykbaar is dit te veel gevra.”
“Maar jy het tog die aand geniet ten spyte van die gasvrou se sogenaamde swak gedrag,” kan hy nie help om haar ’n stekie te gee nie.
Volgens hom is Teresa die volmaaktheid vanself. Almal is verkeerd, behalwe sy, dink Lecia en voel meteens bitter seergemaak.
“Ja, ek het Frans se grappies en geselskap nogal geniet,” sê sy. “As hy nie daar was nie, sou ek bepaald iemand gevra het om my huis toe te neem nog voordat hulle die vleis begin braai het. In elk geval, droom maar oor jou voortreflike Teresa; ek loop nou.”
Met haar kop trots in die lug stap sy huis toe en gaan na haar musiekkamer. Sy voel bitter ongelukkig en alleen, want dis vir haar nou baie duidelik dat sy nie eens meer op Wouter as vriend kan staatmaak nie. Sy liefde, vriendskap en lojaliteit is by Teresa, en tant Elsa se lojaliteit is weer by hom. Dus staan sy heeltemal alleen hier op Blouberg. Sy verlang meteens oneindig baie na tant Emma, die enigste mens op aarde op wie sy kan staatmaak as die lewe sy verkeerde kant na haar toe draai. Sy wens met haar hele hart dat haar proefjaar hier op Blouberg al verstreke was sodat sy terug na tant Emma toe kon gaan.
Sy voel hartseer toe sy die musiekboek op die orrel se bladhouer plaas. Haar vingers beweeg liggies oor die toetse, en dan stroom die sagte, roerende klanke van Largo deur die huis. Sy speel met gevoel en oorgawe, totdat die klank van die laaste noot eindelik wegsterf.
Sy voel nog steeds hartseer en bedruk, dus plaas sy die bladmusiek van Baker se Souvenir in F op die bladhouer, en dan deel sy ’n paar oomblikke in hierdie komponis se diepe verlange en herinneringe. Die orreltone is hartroerend, gevoelvol, vol heimwee en verlange, en Lecia ervaar in stilte die gevoelens van die komponis. Sy verlang na haar ontslape ouers, na tant Emma in die verre Johannesburg en na die kommerlose dae wat vir altyd verby is.
Toe die klank van die laaste noot saggies wegsterf, staan sy stil van die bankie af op en gaan staan voor die oop venster. Sy is nie eens bewus van Wouter se breedgeskouerde gestalte wat naby die deur op een van die leunstoele sit nie, want in haar gemoed is ’n groot hartseer en verlatenheid. Haar blik rus op die rivier en tant Elsa se eende wat soos wit skepies op die water dryf, maar sy sien hierdie dinge nie eens raak nie. Voor haar geestesoog sien sy net die lang, eensame pad wat sy hier op Blouberg sal moet bewandel vir ’n volle jaar.
Toe Wouter die eerste klanke van Händel se Largo gehoor het, het hy stil agter Lecia op ’n stoel gaan sit om die pragtige orrelklanke in te drink. Souvenir in F het hom dadelik laat besef in watter gemoedstoestand sy verkeer, en toe sy van die bankie af opstaan en voor die oop venster gaan staan, het hy geweet dat dit beter sal wees om haar liewer alleen te laat. Om die een of ander rede voel sy diep ongelukkig, dit is vir hom duidelik.
’n Lang ruk staan Lecia bewegingloos voor die venster. Sy besef nou eers hoe baie Wouter se vriendskap, hulp en bystand vir haar beteken het. Dit was hy wat haar geleer het om perd te ry en te skiet. Hy het selfs belowe om haar te gaan wys waar die bergpoel is, maar noudat hierdie kloof tussen hulle lê, sal sy die bergpoel maar eendag self moet ontdek.
Die klokkie wat middagete aankondig, laat Lecia stadig tot die werklikheid terugkeer. Sy besef dat hierdie getob haar niks sal baat nie. Die lewe gaan voort, met of sonder vriende. Sy is nou eenmaal hier op Blouberg, en sy moet maar probeer om die beste daarvan te maak.
Aan tafel is sy so stil en afgetrokke dat tant Elsa later bekommerd vra: “Hoekom is jy so stil, Lesie? Voel jy siek?”
Sy kyk die ouer vrou met ’n sweem van ’n glimlaggie aan en antwoord sag: “Nee, ek voel nie siek nie, tante. Ek wonder maar net waarom tant Emma nog nie vir my geskryf of my gebel het nie. Ek het al twee briewe vir haar geskryf, en nog niks van haar gehoor nie.”
“Jy moet jou ta’ Emma maar bel, Lesie,” doen tant Elsa aan die hand. “Dalk is die mens siek!”
“Ek sal maar liewer weer skryf, tante. Dis te duur om van hier af te bel. As ek vandag vir haar skryf en môre die brief gaan pos . . .”
“Jy sal nie môre dorp toe kan gaan nie,” herinner Wouter haar. “Jy moet môre leer om die trekker te bestuur sodat jy daardie landjie vir ons kan braak.”
“Maar, Wouter, wil jy nou die kind se dood soek?” roep tant Elsa ontsteld uit. “Sy sal mos van die trekker afval en voor die ploegskaar beland!”
“Ek hoop sy is nie so onnosel om van die trekker af te val nie, tante,” glimlag hy goedig. “Dit was in elk geval nie my idee dat sy moet leer boer nie; dit was ’n opdrag van oom Isak en ek kan niks daaraan doen nie.”
“Dis nou wel goed dat ’n boeremeisie die boerdery moet ken,” sê tant Elsa, “maar die son sal daardie wit velletjie van haar swart brand, en watter jongetjie sal dan na haar kyk, vra ek jou?”
“Sy sal maar ’n sonhoed en ’n bloes met lang moue moet dra, tante, en as die mans daarna nog weier om na haar te kyk, sal ek dit beslis as ’n seën beskou. Trouens, ek sal nie daarvan hou dat die mans Blouberg se pad stof ry nie. Ek het nie tyd om elke keer die skraper oor die pad te trek om dit vir ons eie gerief bruikbaar te maak nie.”
“Jy het nie nodig om jou oor Blouberg se pad te bekommer nie, Wouter,” sê Lecia afgetrokke. “Ek sal sorg dat net Frans sy voete op jou plaas sit.”
“Mý plaas?” Hy kyk haar met opgetrekte wenkbroue aan en merk dan die trekkie van hartseer om haar mooi, sagte mond.
“Blouberg sal tóg oor ’n jaar jou plaas wees, so watter verskil maak dit as ek die plek nou al as jou eiendom beskou? En as ek straks môre van die trekker afval en voor die ploegskare beland, sal jy sommer môre al die enigste eienaar van Blouberg wees.”
“Jy en tant Elsa praat onsin,” bestraf hy haar. “Dink jy een oomblik ek sal jou alleen op die trekker laat klim voordat jy die ding behoorlik kan bestuur? Buitendien, as jy op Lady se rug kan bly, kan jy ’n land braak sonder om van die trekker af te val. Wat die eienaarskap van Blouberg betref, daaroor sal ons weer oor ’n jaar gesels. Sodra jy kennis van die boerdery het, sal jy lief word vir die plaas en alles wat daarmee gepaardgaan.”
Hierop antwoord Lecia nie, maar sy weet dat Blouberg nooit haar tuiste sal wees nie. Sy sal nooit saam met Teresa onder een dak woon nie, en as Wouter met haar trou, sal hierdie huis ook háár huis wees . . . Nee, hierdie huis is nie groot genoeg om hulle albei te huisves nie. Selfs Blouberg sal te klein vir hulle wees. Sy hoop maar net Wouter trou nie voordat sy eers van Blouberg af weg is nie.
Na die ete, terwyl Wouter en tant Elsa op die voorstoep ontspan, glip Lecia by die agterdeur uit en stap na die stalle toe. Aangesien dit Sondag is en Arrie die middag vry het, sal sy Lady self moet opsaal. Gelukkig weet sy al hoe om ’n perd op te saal, dus het sy nie nodig om Wouter se hulp in te roep nie.
Sy sukkel ’n bietjie om die saal op Lady se rug te kry, maar dis asof die perd heeltemal verstaan dat haar meesteres nie oor Arrie se krag beskik nie, want sy staan doodstil. Toe sy die buikgord vas het, kom die toom aan die beurt, en na ’n rukkie galop die swart perd oor die werf.
“Maar dis mos perdepote wat ek hoor, tant Elsa,” sê Wouter toe Lady oor die werf galop. Hy kom orent, loop om die huis se hoek en staar die ruiter met ’n diep frons agterna. Hy wonder wie Lady opgesaal het, want Arrie kan dit nie wees nie. Hy sal nooit op ’n Sondagmiddag naby die stalle kom nie.
Hy stap by die agterdeur in waar Katrien in die kombuis besig is om skottelgoed te was en vra sommer met die intrapslag: “Het jy gesien wie Lady opgesaal het, Katrien?”
“Ja,
