haar een kyk en beveel haar om in die bed te bly vir die volgende paar dae.
“Ek kan nie,” protesteer sy. “Daar is baie werk en –”
“Iemand anders kan dit doen,” sê hy ferm. “Ek dink nie jy was in agt jaar al ’n week weg as gevolg van siekte nie.”
“Ek was baie weg ná Dennis se ongeluk.”
“Dis ’n ander saak. Toe, gaan klim in die bed. Nee, gaan sien eers jou dokter.”
“Ek het nie een nie,” lag sy. “Buitendien hardloop mens nie dokter toe met ’n verkoue nie.”
By die woonstel gekom, het sy nie eens lus om kos te maak nie. Sy rittel van kouekoors en klim in die bed nadat sy ’n koppie tee gedrink het. Sy voel half gegrief. Om siek te voel, is simpel. Sy skeep vir Kurt af, sy wil niks doen wat sy eintlik behoort te doen nie. Daar is klere wat by die droogskoonmaker afgehaal moet word, haar yskas is leeg, briewe lê onbeantwoord op haar lessenaar. Gelukkig het sy en Neil afgespreek om mekaar eers die volgende naweek weer te sien. Sy raak aan die slaap op die bank en droom vreemde, deurmekaar drome waarin sy en Kurt teen ’n sneeuhelling probeer uitklim terwyl Neil hulle van agter af aanhits.
“Kan jy nie sien ek is moeg nie?” vra sy gebelg en word wakker, haar nagklere deurdrenk van sweet. Sy strompel badkamer toe, drink ’n aspirien en klim terug in die bed. Haar keel voel egter baie dik en seer en sy staan weer op, drink nog vitamiene en slaap weer.
Teen Dinsdagoggend is sy baie bly meneer York het gesê sy moet in die bed bly, want alhoewel sy beter voel, is sy nie in staat om werk toe te gaan nie. Sy gaan bad, was haar hare en voel daarna weer so pap dat sy dadelik terugklim in die bed. By tye probeer sy lees, maar haar oë is seer en branderig. Sy trek later selfs aan en loop koulik na die apteek toe, wat gelukkig nie ver is nie.
“Ek het ’n nare verkoue,” sê sy vir die apteker en hy gee vir haar pille wat hy sê haar slymvliese sal opdroog.
Terug in die woonstel slaap sy soos ’n dooie en word teen die laatmiddag wakker. Sy voel asof sy aan die brand is van die koors en sy kan omtrent nie sluk nie so seer is haar keel. Sy drink lemoensap en water en gaan lê opgekrul onder haar duvet. Om die beurt kry sy so warm dat sy alles afskop, dan voel dit weer asof geen warmwaterbottel of kombers haar ooit weer warm gaan kry nie. Haar tande klap opmekaar en sy besluit om die volgende oggend ’n dokter te gaan soek. Dit moet meer wees as net ’n verkoue, haar keel is te seer en haar koors te hoog. Sy raak weer aan die slaap en is verwikkel in nog ’n vreemde, chaotiese droom toe sy die deurklokkie hoor lui. Eers dink sy dis deel van die droom, maar die hinderlike geluid raak nie stil nie en sy val struikelend uit die omgewoelde bed. Rosa, dink sy onsamehangend, dit moet Rosa wees wat kom kyk hoe dit gaan. Sy is verlig: Rosa sal weet waar om ’n dokter te kry, sy weet altyd alles wat ander mense kan help. Nicoline trek nie eers haar kamerjas aan nie, loop net so op haar kaal voete deur toe, haar hare woes om haar kop.
Maar dis dokter Hofmeyr. “Juffrou Kruger,” sê hy. “Goeienaand.”
Sy staar hom verdwaas aan. “Ek dog jy’s Rosa.”
“Nee,” antwoord hy kalm. “Ek is nie. Wie is Rosa?”
“Dennis se verloofde. My broer.” Sy begin bibber van die koue lug wat uit die gang kom. “Ek kry koud. Wat maak jy hier?”
Hy kom binne, druk die voordeur agter hom toe. “Jy was so opgewonde destyds toe Ollsen jou hand gedruk het dat ek gedink het jy sal wil weet . . . ”
Voordat hy sy sin kan voltooi, druk sy haar hand teen haar slaap en draai terug kamer toe. “Ek moet gaan lê,” mompel sy.
Hy loop agter haar aan, staan en kyk hoe sy onder die hoop komberse – bo-op die duvet gestapel – inkruip. “Jy is siek,” merk hy op.
“Net ’n verkoue,” mompel sy. “Wat wou jy vertel van Kurt?”
“Hy het vanoggend sy oë oopgemaak. Ek het verwag om jou vanmiddag langs sy bed te sien, maar die suster vertel my jy was Saterdag laas daar.”
“Ek is jammer,” sê sy tussen haar klapperende tande deur. “Onder die omstandighede het ek gedink dis dalk nie ’n goeie plan om my verkouekieme oor hom te blaas nie.”
“Kry jy koud?” vra hy en kyk krities af na die verwarmer. “Dis soos ’n hoogoond hierbinne.”
“Een oomblik kry ek koud, dan weer warm.”
Hy staan nader, bekyk die botteltjie pille langs die bed. “Is dit al wat jou dokter voorgeskryf het?”
“Ek het nie ’n dokter nie. Die apteker het dit gegee.”
Hy lyk ontevrede. “Wat bedoel jy jy het nie ’n dokter nie?”
“Ek word nooit siek nie, wat moet ek met ’n dokter maak?” Sy begin weer warm kry en stoot die beddegoed effens weg. “Vertel my van Kurt. Dis mos ’n goeie teken, is dit nie?”
“Baie goed. Ek is tevrede.” Hy buk oor haar en hou sy hand vlugtig teen haar voorkop. “Jy brand van die koors. Dis nie net ’n verkoue nie.”
Sy knik. “Ek het self so begin dink, ja. Ek sal maar môre ’n dokter soek.”
“Ek is nou hier.”
Sy lek oor haar droë lippe en steek haar hand uit na die glas water op die bedkassie. “Jy’s nie ’n huisdokter nie en ook nie myne nie.”
Hy antwoord nie dadelik nie; dis asof hy nadink oor wat sy pas gesê het. “Al het ek in ’n ander rigting gespesialiseer, het ek dieselfde basiese mediese kennis,” sê hy dan. “Glo my, ek weet wat ek doen.”
“Ek wil net slaap,” sug sy.
Hy buk weer af en met sy vingers betas hy die kliere agter haar ore en in haar nek. “H’m,” sê hy. “My tassie is nog in die motor. Ek het nie besef dit gaan ’n professionele besoek wees nie. Ek is nou weer terug.”
“Los my,” kla sy. “Ek sal môre dokter toe gaan.”
“Die Hippokratiese eed wat ek afgelê het, verhoed my om sommer weg te loop van ’n siek persoon,” sê hy koel.
Terwyl hy weg is, sluimer sy in. Sy is te koorsig en deurmekaar om regtig te weet wat sy voel en sy kan nie stry dat sy dankbaar is nie. Die man het haar al baie kwaad gemaak, maar wat sy op die oomblik nodig het, is ’n dokter en dis wat hy is.
Toe hy terugkom, is hy baie professioneel. “Lê soontoe,” gebied hy haar, “dat ek op die rand van die bed kan sit. Dis nie ’n hospitaalbed nie, my rug sal ingee as ek so gebukkend moet staan.”
“Dis my huis,” sê sy gebelg, maar skuif nietemin dieper in. “Jy kan my nie hier hiet en gebied nie.”
“Hou op praat.” Hy druk ’n koorspen onder haar tong in en tel haar pols tussen sy vingers op.
Sy moet noodgedwonge stilbly en sy moet erken: sy mooi, koel vingers op haar pols is ’n vertroosting. Hy frons toe hy die koorspen uithaal en lees.
“Dis gevaarlik om ’n hoë koors sommer net sy gang te laat gaan,” sê hy berispend. “Jy moes lankal by ’n dokter gewees het.”
“Hoe
