haar sit twee dokters en die een naaste aan haar is dokter Hofmeyr. Hy waai die rook weg, kyk na haar met sy koue, donker oë en hoes weer.
“Ek is –” begin sy.
“Rook is sleg vir jou gesondheid,” sê hy. Hy kyk verby haar na Helmut en knik beleefd. “Meneer Aaken.”
Nicoline draai terug en druk die sigaret ergerlik dood. “Die man kan nie ophou om my te verpes nie,” sê sy.
“Dis dokter Hofmeyr,” sê Helmut in ’n fluisterstem. “Hy is regtig ’n uitstekende neurosjirurg, ons kon nie vir beter gewens het nie.”
“Almiskie,” sê sy koud, hoor hoe ’n stoel agter haar skraap en is bly om te sien die dokters loop uit. “Waar was ons? Jy sê, jy impliseer . . . Dit kan tog nie wees nie? Dink jy hy wou homself . . . ? Nee!” Sy druk albei hande beslis op die tafelblad. “Hy is dan beseer toe ysterstawe of iets op sy motor geval het. Hy kon dit tog nie voorsien het nie? Dit was ’n vreeslike ongeluk. ’n Frats.”
“Daar was ’n rewolwer in sy baadjiesak.”
Haar oë rek wyd. ’n Lang ruk sit sy net na hom en kyk. Dan skud sy haar kop. “Ons leef in gevaarlike tye. Die meeste mense het deesdae skietgoed by hulle. Dis geen bewys nie.”
“Ek weet,” gee hy toe. “Dis waarom ek aan die begin gesê het miskien behoort ek dit nie eers te noem nie. Dis net dat alles té netjies, té afgerond is. Daar is selfs ’n afskrif van sy testament in sy briewetas. Glo my, daar is nie een enkele los draad nie. Alles wat hy nagelaat het, dui op ’n man wat van plan was om . . . ”
Sy leun vorentoe. “Ek weet darem nie. Bestaan sulke toeval? Kom ons veronderstel jy is reg. Die man is te eensaam. Daar is niemand wat omgee nie, geen vrou of kind nie. Hy gaan hou vakansie in ’n land baie ver van sy eie af en hier word die eensaamheid te veel vir hom. Hy besluit om ’n einde aan sy lewe te maak. Hy koop ’n rewolwer, bring al sy sake in orde. Geen los drade nie, soos jy gesê het. Hy pak alles in en betaal die hotel. Klim in sy motor om . . . wat? Homself daar en dan te skiet of êrens anders heen te ry en dit daar te doen? En voor hy kan wegtrek, val ’n lading yster op sy motor en verpletter dit. Nee, dis te toevallig.”
“Ek weet. Ek gee toe dat dit vergesog is, maar jy moet erken dat vreemder dinge as dit al gebeur het. En ek kan verkeerd wees. Daar kan ’n ander rede wees vir sy optrede.”
Sy sit diep ingedagte en dink oor alles wat hy gesê het. “As dit so is,” sê sy dan, “en ek dink steeds dis nié, gaan dit nie help om hom te laat herstel nie.”
“Hoekom nie?”
“As hy wou dood wees, gaan hy hom nie haas om gesond te word nie.”
“Hy’s in ’n koma. Hy dink heeltemal niks nie.”
“Hoe weet ons dit? Die breinbloeding of drukking of wat ook al moet tog stadig beter word. Dis moontlik om gesond te word.”
“Ek weet nie,” erken hy. “Ek is nie ’n dokter nie.”
“Ek ook nie.” Sy kyk op haar horlosie. “Haai, ek kan nie heelmiddag hier sit nie, ek moet huis toe gaan. Sê my net tog iets: kon hy Engels praat?”
“Ek veronderstel so,” sê hy huiwerig.
“Afrikaans definitief nie,” sê sy beslis.
“Nee, seker nie. Miskien het hy ’n woord of twee opgetel, ons tale is tog nie so ver van mekaar verwyder nie.”
“H’m,” mymer sy. “Waar kan ek ’n woordeboek kry? Noorweegs en Engels.”
“Ek het een.”
“Mag ek dit by jou leen?” Sy gee hom haar skitterende glimlag. “Ek het mos jou kaartjie. Ek sal jou bel.”
“Natuurlik,” sê hy, weer uitgeboul deur haar voorkoms. “En ons waardeer dit regtig dat jy so . . . betrokke geraak het. Ek het my tog so oor hom bekommer.”
Sy staan op, glip haar handsak oor haar skouer en skud sy hand. “Dankie vir die inligting en die koffie. Ons sal mekaar seker weer sien.”
“Ek hoop so.”
Sy stap vinnig deur die gange na die uitgang. Dis al amper donker en sy skrik toe sy sien hoe laat dit is. Sy sal moet wikkel of sy gaan nie betyds klaar wees wanneer Neil haar kom oplaai nie. Maar wat sy nou uitgevind het, is belangriker, dink sy terwyl sy aanstryk oor die parkeerterrein na haar motor toe. Wat Helmut Aaken haar alles vertel het, het haar gehelp. Sy sal hard daaroor moet nadink. Terwyl sy loop, vroetel sy afwesig in haar handsak na haar motorsleutels. By die motor gekom, vat sy dit raak tussen die rommel en pluk dit uit. Ongelukkig het die sleutel verstrengel geraak in die koord wat aan haar donkerbril vas is en toe sy dit ongeduldig ruk, val die sleutel uit haar hand en onder die motor in.
“Deksels!” sê sy vies. Sy trek haar kort romp hoër op en kniel op die teer langs die motor. Dis so donker dat sy fyn moet kyk voordat sy die sleutels sien blink en kan nader trek. Die gruis druk in haar knieë en sy voel die kielierige gevoel soos haar kous skeur en begin leer. Net toe sy regop kom, haar bene uitgestrek soos ’n kameelperd wat water drink, kug iemand agter haar. Verskrik swaai sy om, haar hand nog op haar knie waar die fyn swart kous nou ’n pienk gaatjie het.
“Wat máák jy?” vra dokter Hofmeyr.
Sy herken hom eers nie sonder sy wit jas nie. In die donkerte smelt sy pak weg teen die agtergrond, dis net die lig van die straatlamp wat sy hare blond maak.
“My sleutels het geval,” sê sy stroef.
“En jou kous het geleer.”
“Soos jy kan sien, ja.”
Hy skud sy kop en maak klikgeluidjies met sy tong. “Die wêreld straf party mense regtig swaar,” sê hy, sluit die motor langs hare oop en ry weg.
Sy is so kwaad dat sy omtrent nie kan sien waar sy ry nie. Die vermetelheid van die man! Wie is hy om haar te oordeel? Om haar af te maak as ’n ydele vroumens vir wie ’n stukkende kous die enigste tragedie kan wees? Sy bly kwaad totdat sy onder die stort staan, maar toe sy daarna haastig haar hare droogblaas en besluit wat om aan te trek, probeer sy van hom vergeet. Hy is nie belangrik nie.
“Word tog gou wakker, Kurt,” sê sy terwyl sy haar gesig grimeer. “Hoe gouer jy gesond word, hoe gouer hoef ek daardie man nooit weer te sien nie.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной,
