lag hom toe. “Die Kaapse water is ysig koud,” kla sy kamma.
“Jou lippe is blou van die koue,” beaam hy.
“Nou doen iets daaraan!” daag sy hom roekeloos uit.
Toe die volgende brander teen hulle aanspoel, verstewig hy sy houvas op haar. Toe soen hy haar. Jenna snak na asem. Omdat die soutwater in haar gesig is, oor haar kop, orals. En omdat Luca se soen haar van haar voete af sou kry al was sy ook op vaste grond vasgemessel.
Dis ’n oomblik van malligheid, sy weet, maar die malligheid neem ook van haar besit. Sodat sy hom terug soen, met alles in haar. Ons is nie dokter en pasiënt nie, besef sy. Nie baas en klaas nie. Nie Luca en Jenna nie. Ons is twee lywe in die water, twee wesens wat na die stem van die natuur luister sonder om ons aan orde of rede te steur.
Sy mond sluit met versmorende krag oor hare. Die passie waarmee hy haar soen, grens aan barbaarsheid en slaan haar asem weg. Hy kneus haar lippe met syne sodat die koue wat haar mond laat bewe het die wyk neem en met ’n kooltjie vuur vervang word.
“Luca!” roep sy uit toe sy lippe ’n oomblik van hare lig, maar hy smoor haar protes met sy mond wat weer hard op hare neerkom.
“Ek begeer jou, verleidelike meermin van die see,” prewel hy hartstogtelik met sy mond teen hare.
Dis of die see asem ophou, of die branders ’n oomblik terughou, of die verloop van die natuur kortstondig gestuit word. Daar is ’n kalmte om hulle, met branders wat skielik strelend sag strand toe rol sodat hulle net van mekaar bewus is.
Luca verlei haar verder met sy mond. Sy proe die sout seewater op sy lippe en sy snak opnuut na asem. Stadig, onverbiddelik ontlok sy lang en sensuele soene ’n reaksie by haar waarteen sy nie langer kan of wil veg nie. Sy het geen konsep van tyd of ruimte toe ’n verrukking soos die bedwelming van soetwyn oor haar spoel nie. Niks wat sy saam met Frederick ondervind het, kon haar voorberei op die brandende begeerte wat nou in haar brand nie.
Ek sal hierdie man enigiets toelaat, besef sy. As ek na my lyf luister, sal ek hom selfs sméék om my syne te maak. Haar hande is in sy hare verstrengel terwyl sy haar oorgee aan die koorsagtige hunkering, die intense honger na hom.
Sy donker oë staar intens na haar. “Jy is beeldskoon, Jenna Joubert,” hyg hy. Hy vou sy hande om haar gesig. “Gevaarlik mooi. Jy’s ’n meermin wat my dieper die see wil intrek,” verwyt hy laggend. “Sodat ek nooit weer gaan opkom vir lug nie!”
Haar hele wese vra na hom, maar asof van ver af roep iets haar terug na die werklikheid. Wat sy doen, is verkeerd; wat sy bereid is om vir hom te gee, is nie waarop hy geregtig is nie. Waarna sy vra, is ook nie hare om te hê nie.
Dis of sy swart oë verder verdonker. Hy sit sy hande op haar heupe. “Jenna ...” fluister hy.
Met ’n kreuntjie van begeerte trek hy haar weer ru teen hom aan en soen haar nog ’n keer. Hul monde smelt saam asof hulle nie die keuse het om daarteen te besluit nie. Die branders spoel steeds oor hulle, piets haar soms geniepsig, pluk haar van balans af, maar die smagting van haar lyf doof die waarskuwende geroep van haar verstand uit, sodat sy opnuut meegevoer word deur die ekstase wat sy ruwe manlikheid in haar laat opvlam. Wat hier gebeur, is wat van die grondlegging van die aarde af reeds daar is, ’n oerritueel so oud soos die mens self.
“ ’n Man sal nooit genoeg van jou kry nie,” kla hy toe hy haar uiteindelik laat gaan. Sy oë gloei in hare.
Maar iets het verander, daar is ’n skadu oor sy gesig.
“Kom ons gaan uit,” stel hy voor. “Voordat ons verdrink.”
Sy slaan haar arms oor haar bors toe hulle uit die water stap. Die toppie klou aan haar bolyf en die natheid en die koue wys meer van haar as wat betaamlik is. As sy moes raai dat sy in die water sou beland, sou sy ten minste ’n bra onder die flentertjie lap aangetrek het wat as toppie dien.
Luca kyk spottend na haar. “Niks wat ek nie voorheen gesien het nie, skattebol,” terg hy. “Ontspan gerus.”
Die “skattebol” val hard op haar ore, want sy hoor die hol klank daarin. Die betowering is verby!
Woordjies soos daardie rol van Luca se lippe af soos die waterdruppels wat nou hul pad oor sy lenige lyf vind, dit weet sy. En tog is sy nie heeltemal immuun daarteen nie.
Dis hierdie dag, dink Jenna. Hierdie helder, wonderskone, verruklike dag met Tafelberg blou in die verte en die son soos ’n seëning uit die hemel oor ons. Dis hierdie Kaap van Storms, wat ook die Kaap van Goeie Hoop is, wat ’n mens se sinne stomp maak. Wat jou ’n kykie in die hemel gee en jou van die aardse dinge laat vergeet.
Sodat jy vergeet dat jy nie veronderstel is om dit so te geniet saam met Luca de Wet nie en jy redeloos luister na die lied van jou lyf. Sodat jy vergeet dat Luca de Wet in ’n ander wêreld as jy leef en hom bloot met jou vermaak wanneer hy die dag stokkiesdraai. Wat jou net soen om dit uit sy gestel te kry ... en slegs wanneer jy daarvoor vra!
Hy herstel blykbaar gouer van hul vergrype in die water as sy. “Sies!” kla hy. “Kyk hoe nat is jy!”
“Water is nat, my lief, het jy dit nie geweet nie?” haal sy hom aan.
Sy sien die gepynigde frons waarmee hy na haar kyk. “Nou kom ons gaan sit daar anderkant op die rotse dat ons kan droog word.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
