style="font-size:15px;"> Ragel is besig met maagspieroefeninge toe die stem langs haar opklink. “Dan hét ek jou al voorheen gesien.”
Sy herken die stem voor sy omkyk. En haar humeur vat vlam. Want sy tydsberekening is weer verkeerd. Sy lê op haar rug, met ’n rooi gesig, sweetkolle in haar hare en op haar klere en maagspiere wat smeek vir rus. En hy staan vars en netjies in ’n ligblou sweetpak en glimlag met spierwit tande onder die snor.
Maar nou weet sy ook waar sy hom al gesien het. Soms, eenkant, in die hoek van die gimnasium, op sy eie aan ’t oefen, sonder spieëls.
“Is ek nog steeds persona non grata?”
Ragel staan op en trek haar handdoek nader. Sy neem ’n vaste besluit om nie dié keer kinderagtig op te tree nie. “Nee, die aanklag teen jou is laat vaar,” sê sy hoflik, sonder hartlikheid.
“Luister, ek weet ek was skuldig. Maar ek wou die boek só graag hê. En ek moet bieg: Ek het nie regtig geweet wat dit werd was nie.”
Sy wil nie in sy gesig kyk nie, maar om weg te kyk, sal aan hom ’n soort oorwinning besorg. “Ek verseker jou jy is vergewe.”
Hy glimlag nog steeds. “Dit is nogal jammer. Ek sou graag ’n geleentheid vir boetedoening wou hê.”
Sy lig haar wenkbroue.
“Wat van aandete?” vra hy “Dan kan jy sommer die geleentheid gebruik om my op te voed oor die waarde van Africana.”
“Ek ken jou nie eens nie.”
Hy steek sy hand uit – ’n sterk hand, met fyn blonde haartjies op sy vingers wat duidelik uitstaan teen die bruingebrande vel. Hy laat haar dink aan ’n soort dier. ’n Roofdier.
“Dirk Buchner. Seaviewstraat 22, Clifton.”
Hy is so verdomp selfversekerd. Sy haat hom daarvoor. En vir die vlinders in haar maag en die bruising van haar bloed. “Ragel Bergh.” Sy neem die hand en wil dit dadelik los, maar sy greep is ferm.
“Ek weet,” sê hy steeds glimlaggend.
Hy speel met my, besef sy.
“Ek het ná die veiling met die afslaers gesels. Ek wou al vroeër kontak maak, maar ek moes Johannesburg toe vir sake.”
Sy kry haar hand los uit sy greep. “Ek moet gaan stort.”
“Wat van aandete?”
“Ek weet nie. Ek . . . Die boekwinkel. Ek het ’n boekwinkel. Ek is baie besig.” Sy stap aan kleedkamer toe, maar voel sy oë oor haar liggaam. Haar hart klop in haar keel. Dit is nie van oefening nie.
Frikkie speel die Brandenburg-konserte op die CD-speler en Ragel neurie saggies terwyl sy die boeke op die boonste rak een vir een afhaal en met die sagte lap afstof. Sy staan op die trapleertjie. Haar gedagtes is nie by die boeke of die werk nie, maar by Dirk Buchner. Hoekom het die noodlot bepaal dat hulle só ontmoet? En by dieselfde plek oefen. Sy het juis gesorg dat sy met niemand by die gimnasium groot vriende word nie, want dit is haar privaattyd.
Boonop is dit nie die vleiendste plek vir ’n vrou nie, met die sweetreuk wat oor die plek hang, die klere, die gekreun . . .
“Ek het jou amper nie geglo nie. Maar nou kan ek sien jy is besig.”
Sy stem klink hier reg langs haar op. Ragel se hele liggaam ruk soos sy skrik en ’n oomblik lank wonder sy of sy dalk hardop met haarself gepraat het. Sy gryp die leer vas om haar balans te herwin.
Buchner steek ’n arm uit en steun haar. “Ek is jammer. Ek het nie besef jy is ingedagte nie. Dit lyk my ons kan net nie op die regte voet kom nie.”
Sy kyk hom in die oë en is onmiddellik spyt daaroor, maar sy sien hy is werklik jammer. Die amper smalende glimlag is afwesig. “Jy sal die een of ander tyd iets anders as vergifnis moet vra, meneer Buchner,” sê sy terwyl sy afklim en langs die leer gaan staan. Buchner se lengte tref haar weer eens.
“O, ek het al.”
“Hoe bedoel jy?”
“Die boetedoening. Aandete?”
Sy weet sy bloos.
“Ja,” sê sy.
“Ja?”
“Ek onthou.”
“Weet jy hoe laf gaan dit lyk as ’n man in jou winkel op sy knieë gaan staan en smeek?” Die glimlag is weer terug, en sy kan nie help om ook te glimlag nie.
“Meneer Buchner, jy skuld . . .”
“Dirk.”
“Jy skuld my niks. Jy hoef my regtig nie uit te neem om ’n skuldige gewete te sus nie.”
“Nee, jy verstaan nie, juffrou Bergh. Die boetedoening is ’n vals front, suiwer kamoeflering. Die eintlike rede is dat ek dink jy is ’n intelligente, sensuele vrou vir wie ek baie graag beter wil leer ken.”
Sy bloos weer, maar sien dat die glimlag afwesig is.
“Ek . . . e . . .”
“Wat van vanaand?”
“Vanaand?” sê sy skaapagtig agterna.
“Ja. Ek weet dit is skielik. Maar dit is tot jou voordeel.”
“O?”
“Ja, want as jy nie van my hou nie, is dit môre alles verby.”
“Ek weet nie . . .”
“Sewe-uur? Ek sal jou by die huis kom oplaai en weer daar gaan aflaai op die tydstip van jou keuse.”
Hy terg haar. Sy kan ook dié speletjie speel. “Goed, Dirk Buchner. Sewe-uur op die kop. En as jy laat is, kan jy maar omdraai.”
“Ragel, jy het ’n . . .”
“Juffrou Bergh.”
Hy gooi sy kop agteroor en lag diep en hartlik. Sy dik blonde hare skud in die son wat deur die winkel se venster skyn. Ragel weet haar brein gaan dié toneel iewers liasseer. Sodat sy dit enige tyd weer met genoegdoening kan opdiep.
“Juffrou Bergh, jy het ’n ooreenkoms. Jou adres, asseblief.”
Hy haal ’n klein dagboekie en pen uit sy sak. Sy gee hom die adres. Hy glimlag breed terwyl hy weer die skryfgoed bêre.
“Sien jou om sewe.”
“Stiptelik,” sê sy. Hy draai om en stap haastig uit. Sy kyk hom ingedagte agterna.
Frikkie kom loer om die hoek van die boekrak. “Van waar, Gehasie?”
Sy skrik weer en vererg haar vir haar eie senuagtigheid. “Dit is die man wat Du Toit se prys opgejaag het,” sê sy.
“Klink asof jy trots is op hom.”
“Hy
