is lus om haar teen Melt Meiring te waarsku. Nie as ’n buffel nie, maar ’n casanova. ’n Man om van weg te bly as jy besluit het jy is klaar met mans.
By die hysbak aarsel sy, die klank van haar selfversekerde woorde in haar ore. Positiewe denke en wilskrag. ’n Paar keer op en af ry . . . Netnou het dit maklik geklink, maar dit was valse bravade. Nou is sy bang en alleen. En as jy alleen is, hoef jy niks aan niemand te bewys nie.
Sy klim met die trappe af en haat haar lafhartige self.
In die portaal van die derde verdieping steek sy vas. Sy sit haar voet dwars – letterlik én figuurlik en duskant die volgende stel trappe, terwyl sy besluit: Tot hiertoe en nie verder nie. Sy gaan haar nie laat onderkry deur ’n vierkantige blikboks wat soos ’n aap aan ’n kabel hang nie. Sy sal die ding wys wie’s baas. Nie môre nie. Nie anderweek nie. Nóú!
Dis soos die Matrix-fliek wat sy gesien het. Die bevele eggo een-een deur haar brein: Los die trapreling. Draai om. Loop oor die terracotta-teëls. Stop voor die skuifdeure. Druk die knoppie. Wag . . . Ses stappe. Hoe moeilik kan dit wees?
’n Pieng weerklink toe haar vyand arriveer, sy deure oopgooi en haar innooi. Soos Daniël in die leeukuil . . . Daar’s nie ander mense in die blikboks nie, wat dit erger maak. Niemand wat haar kan vashou en troos nie . . .
Haar aksies is metodies en afgemete, soos ’n robot: Loop. Vorentoe. Drie treë. Stop. Draai. Druk G vir grondvlak.
Sy slaag net met die eerste vyf. “Ek kan nie!”
Die protes breek uit haar keel. Haar kop draai regs, staar gehipnotiseer na die paneel vol knoppies. Haar vinger bewe. Sy mik blindweg na die onderste knoppie, druk hom en knyp haar oë toe. Dan bly sy stokstyf staan, soos ’n winkelpop op ’n uitkenningsparade. En wag op die ergste . . .
Na wat soos ’n ewigheid gevoel het, waag sy dit om haar oë stadig oop te maak. Hierdie keer kom haar uitroep makliker. Dis nie protes nie, maar verbasing; eers ongeloof en daarna vreugde. “Ek kán . . . Ek hét!”
In haar mond is ’n soutsmaak; sy het haar onderlip raakgebyt. Maar sy proe dit skaars. Sy’s onder. Op die grondvlak! Haar knieë is lam en haar bene voel soos slap sement, maar sy maak dit uit buitentoe – deur die foyer en af met die marmertrappe, totdat sy die warm teer van die parkeerterrein onder haar hoëhaksandale voel. Moeder Aarde! Eers toe kan sy haar asem in ’n lang hyg uitblaas.
’n Parkeerjoggie kyk snaaks na haar.
“Ek het die jop verloor,” sê Cecilia vir hom, “maar die hysbak gewen.” Dis dalk kinderagtig vir mense wat nie verstaan nie, maar dis ’n groot oorwinning vir haar.
Haar motor is ’n sauna. Sy draai die venster oop en ry na die uitgang. Die euforie wat sy pas gesmaak het, is vinnig besig om te verdamp.
Ons sal jou laat weet, het meneer Melt Meiring gesê. Dit beteken: Moenie ons bel nie, ons sal jou bel. Indien nodig . . .
Sy sal waarskynlik nie weer van Mlala Lodge hoor nie. Miskien net, as sy gelukkig is, ’n kort nota van een of ander klerk by administrasie kry dat die vakature gevul is en dat haar aansoek ongelukkig nie suksesvol was nie. Sonder dat hulle haar nooi om eendag weer te probeer.
By die snelweg draai sy regs op die N4, Pretoria toe. Haar kamer by die gastehuis is reeds ontruim en haar bagasie in die kattebak gelaai, om te verhoed dat hulle haar dalk vir nog ’n nag laat betaal, met ’n kredietkaart wat lank reeds sy limiet oorskry het. Sy wil nie weer by haar pa leen nie, maar sy sal dalk moet. Tot sy kan begin pizzas aflewer of polisse verkoop.
3
Alles lyk skielik erger, meer morbied en neerdrukkend, toe Cecilia laatmiddag by die beknopte woonstel aankom en na haar bed op die sitkamerbank kyk. Vera en Melanie is dierbaar, maar sy kampeer al amper drie weke lank in hulle sitkamer en kan nie verder hulle jammerte misbruik nie. Sy het daarop geroem dat haar lewe ’n nuwe wending geneem het, en sy moet ophou om ’n parasiet te wees.
“Cielie, haai!” groet Vera. Sy bly afwagtend staan. “En . . .?”
Cecilia sak op die bondel beddegoed neer. “En niks.”
“Nie die jop gekry nie?”
“Nee.”
“Hoekom nie?”
“Te dom, te oud, te lelik, te neuroties.”
“Wag, ek gaan maak tee.” Op pad kombuis toe stop Vera en wys na ’n ruiker op die hoektafeltjie. “Van Steve af. Dit het gister gekom, net nadat jy gery het. Hy het gebel ook – drie keer – om te vra waar jy is en hoekom jy nie jou sel antwoord nie. Ek het gesê ek weet nie en die foon neergesit.”
“Ek het my sel afgeskakel. Ek was nie lus om met hom te praat nie, wou sommer net ’n tyd lank van alles en almal wegkom.”
“Dis goed. Jy het dit nodig gehad.”
Cecilia besef Vera hou haar onderlangs dop. Sy probeer kalm en bedaard lyk, maar sy weet daar is kringe onder haar oë. Die stres van die afgelope tyd wys.
“Ek het ’n snaakse grap nou die dag gelees,” sê Vera vrolik. “Wat doen ’n meisie as haar kêrel ná ’n rusie uitstap? . . . Sy sluit die deur agter hom.”
’n Situasie wat nog te rou is om snaaks te wees . . . Cecilia glimlag werktuiglik om Vera te plesier. Sy kyk na die blomme: wit lelies, haar gunsteling. Sy voel of daar genoeg water in die pot is, maar kyk terloops na die kaartjie voor sy dit in ’n asbak gooi.
Vera het nie veel vertroue in haar bekwaamheid gehad nie, besef Cecilia. Want sy het reeds ’n roomkoek as troos gekoop, saam met die tee en simpatie.
Ná die tweede skyf kilojoule-gif het Vera die storie uit haar vriendin gewurm.
“Ja, dit klink nie goed nie,” sug sy saam. “Soos die sterre-ghoeroes sê: Dis jou planete wat bots – jou Libra-aura wat nie in harmonie is met jou biopolêre ritme nie. Of so iets . . . Dié dat die hysbak nou juis vir jou en Melt Meiring moes uitkies om mee te gaan staan. Maar jy het darem agterna die ronde teen die blikboks gewen.”
“Hy weet dit nie. Wat hom betref, is ek steeds neuroties. Waarvoor ek aan die tjank moes gaan oor lugbesoedeling en aardverwarming, weet nugter. My kop het uitgerafel, en dit net omdat sy profiel ’n bietjie soos Steve s’n gelyk het.”
“Steve is donker. Ek dag jy sê dié ou is blond?”
“Medium blond. Wat maak dit saak hoe hy lyk? Hy dink ek is mal.”
“Om oor siek bome te huil, is nie mal nie. Dit wys jy het ’n hart, nie ’n klip in jou binneste nie. Dis sy eie skuld dat hy moes hoor hy is ’n buffel. Hy ís, met swak maniere daarby. Hoekom het hy hom nie vroeër aan jou voorgestel nie?”
“Hy het nie geweet wie ek is nie. Jy kan nie verwag ’n man moet hom voorstel aan elke vreemde meisie wat saam met hom in die hysbak klim nie. Hulle sal dink hy is vrypostig.”
“Met reg, want dit was vrypostig om jou uit die bloute te omhels, veral as hy jou nog nie eens formeel ontmoet het nie.”
“Dit was nie uit die bloute nie, ek het eerste my arms om sy nek gesit.”
“Hoekom
