die rabbi het hom gehoor. “Eendag sal Elia kom om die koms van Maschiach aan te kondig. Volgende jaar as Adonai ons in lewe bewaar, sal Yhosh groot genoeg wees om die hele seder by te woon. Dan sal ons vir hom sê dat hy die deur moet gaan oopmaak, en dat die beker daar is vir ingeval Elia sou kom.”
“Ortodokse Jode, wat nie glo dat Maschiach al in Yeshua gekom het nie, sê vir hul kinders Elia kom om aan te kondig dat die Messias nog sal kom, die era wanneer die vrede op aarde volmaak sal wees,” verduidelik Hadassah sag. “Hul verwagting is dat dié tyd ‘gou en in ons dag’ sal aanbreek.”
Mark lig die beker en hulle sing: “Hodu l’Adonai … Loof die Here, want Hy is goed. Aan sy liefde is daar geen einde nie.” Toe sê almal die laaste woorde van die seder saam: “L’shanah ha’ba-ah Yerushalayim … volgende jaar in Jerusalem!”
Terwyl daar koffie gemaak word, word daar gesels en selfs van die geliefde Pesachliedere gesing, soos Adir Hu en Echad Me Yodea-ah, wat spreek van die grootheid van die Almagtige.
Om die familie so intiem bymekaar te sien, bring meteens by Henok ’n verlange na Sarah, so intens dat hy ongemerk op die stoep uitgaan en sonder meer haar selfoonnommer skakel. Sy antwoord byna onmiddellik.
“Ek dag jy slaap dalk al,” sê hy verleë.
“Wat laat jou so dink?”
“Dis byna elfuur.”
“Is jy dan gewoond dat ek vroeg gaan slaap?”
“Nee …”
“Ek het gewonder of jy toe darem aangekom het.”
“Ja, ek het nog nie gebel nie, dis baie druk hier.”
“Hoe so?”
“Dis Pesach,” sê hy eenvoudig.
“En dit is?”
Hy weet sy vra dit uit moedswilligheid, maar hy antwoord nogtans: “Pase.”
“Wat maak julle vanaand?”
“Ek is hier by Marc en Rivkah en ons is net klaar met die seder-maal.”
“En nou voel jy soos ’n wonderlike Jood?”
Hy ignoreer dit al steek haar spottende woorde soos ’n mes in hom. “Chaim en Hadassah is ook hier.”
“Hulle jubel seker oor nog ’n pas ontdekte Jood.”
“Ek is jammer ek het jou gebel, Sarah.”
Sy is stil en na ’n oomblik sê hy: “Ek is jammer as ek jou ontstel het, Sarah. Ek bedoel dit.”
“Jý ontstel my nie, jou Joodse beneweling ontstel my wel. Ek hoop jy kom dit daar te bowe, as jy sien wie die Jode in werklikheid is. Ek hoop dan kan ons dalk weer met ons lewe probeer voortgaan.”
“Dié hoop sal jou beskaam,” sê hy sag.
“Wel, dan is dit nou maar so …”
Toe het hulle niks meer om vir mekaar te sê nie, en tog beëindig hy nie die gesprek nie.
“Sarah …”
Sy sê niks, maar hy hoor haar asemhaling swaarder word.
“Nag, Sarah.” Toe skakel hy die foon af.
Hy staan ’n rukkie oor die stil keisteenstraatjie onder hom en kyk.
“Henok …”
Toe hy omkyk, is Marc daar.
“Ek het gewonder wat van jou geword het.”
“Bietjie asem kom skep.”
“Lang aand gewees?”
Henok skud sy kop. “Nee, dit het meer vir my beteken as wat jy sou kon dink.”
Marc glimlag. “Ek sóú kon dink … om die waarheid te sê, ek weet presies waarvan jy praat.”
“Ja, ek het vergeet dat jy dit ook ervaar het.”
“Ja … Maar ek het jou eintlik kom sê dat ek toe vanoggend met die Etiopiese Messiaanse leier van wie ek jou vertel het, kon gesels.”
Henok se hart klop vinniger. “En …?”
“Die enigste kansie wat hy het om met jou te gesels, is môremiddag. Hy gaan die hele volgende week Eilat toe en jy vlieg volgende Maandag terug. Sou jy wou?”
“Sou ek wou? Natuurlik wil ek!”
Marc glimlag oor sy entoesiasme. “Twee-uur,” sê hy, “hy het môreaand ’n diens.”
“Is hy dan ’n predikant?”
Marc knik. “Hy’s leier van een van die Messiaanse gemeentes.”
“Fantasties!”
“Jy sal van hom hou.”
“Marc …” vra Henok na ’n paar oomblikke.
“Hmm?”
Henok huiwer verleë. “Kan … ’n mens so laat nog na die Kotel toe gaan?”
Marc raak aan sy skouer. “Jy kan áltyd gaan,” sê hy sag.
Byna elke huis in die Ou Stad is al donker wanneer Henok by die trap kom wat na die Kotel lei. Hy het eers teruggegaan Christ Church-gastehuis toe om sy tallit te kry en wanneer hy nou daar kom, is die muur tog nie heeltemal verlate nie. Aan die mans se kant is nog drie ander eensames besig om te daven. Niemand steur hulle egter aan hom nie. Heel versigtig haal hy die tallit uit sy fluweelsakkie. Hy druk die kroonstuk ’n oomblik teen sy lippe. So emosioneel raak hy dat hy beswaarlik die woorde in Afrikaans gefluister kry. “Geseënd is U, Adonai ons God, Koning van die heelal, wat ons beveel het om ons in ’n tallit toe te vou.” Toe vou hy die kosbare materiaal oor hom en loop in die flou lig van die lampe by die muur tot teen die eeue oue stene. Hy leun sy voorkop daarteen en huil.
“Vader,” fluister hy bewoë, “Abba, ek het huis toe gekom. U, U alleen het my teruggebring …”
Hy weet nie van die duif wat in ’n gleuf in die klip bokant hom sit en op hom afkyk nie. Of van die sterre wat so groot en so blink aan die hemel hang nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно
