vryf sy bolyf met besliste hale droog en trek ’n swart T-hemp oor sy kop. Dankie tog. As die moue net nie so begeerlik aan sy biseps wou klou nie.
“Raait, juffrou. Jy weet nou wie ek is.” Verwaande blikskottel, hy spot sowaar met haar. Weet natuurlik presies watter uitwerking hy op vroue het.
“Ja, maar . . . Jy ís ’n dokter, nè?”
Weer die skewe glimlag wat haar longe toedruk. Een mondhoek lig ’n goeie sentimeter hoër as die ander.
“En nie die hoefsmid nie? In die Karoo moet mens veelsydig wees.”
“Enne . . .” Carli loer na Sultan. Dié trek sy ore plat en rol sy oë spierwit vir ’n skrikkerige Jantjie. “Ek dog u boer met, um, daardie swart-wit kolletjieskoeie.”
“Kolletjieskoeie?” snork hy. “Ek boer met Friesperde, juffrou, nie Frieskoeie nie.” Hy praat stadig en duidelik asof sy ’n vyfjarige is.
“O, wel . . . aangename kennis. Ek’s Carli Cloete.” Sy steek haar hand uit.
Hy kyk daarna asof dit iets is wat hy onder Sultan se hoef uitgekrap het. Wat, groet mense in die Karoo nie met die hand nie? Dan hou hy sy handpalms op vir inspeksie. “Vuil. Ek wil nie aan jou raak nie.”
Haar hand hang ’n ekstra lang, ekstra vernederende oomblik in die lug voor sy dit agter haar rug indruk. Gmf, asof sy aan hom wil raak. Kan sy nou help dat Pa en Em haar maniere geleer het? Buitendien lyk sy hande g’n so danig vuil nie.
“Waarmee help ek? Verdwaal? Of het jy karmoeilikheid?”
Karmoeilikheid? Hy weet sowaar nie wie sy is nie. Kon nie eens bodder om sy nuwe kollega se naam te onthou nie. Hemel, sy’t die kontrak verlede week geteken, nie verlede jaar nie.
“My kar makeer niks, dankie. Bietjie modderig, maar niks wat nie sal afwas nie.”
Sy oë gly bietjie vir bietjie oor haar. Sy lyk natuurlik bedremmeld verby. Haar hare klou aan haar kopvel, haar arms is hoendervleis, en haar skoene slurp. Maar dís nie waarna die blikskottel kyk nie. Sy oë het suid van haar ken vasgesteek. Met ’n sinkende gevoel besef Carli wat sy aandag getrek het. Haar katoenhemp is nie net dun en deurweek nie, dis wit. Deurskynend asof dit spesiaal gekies is om haar kantbra uit te stal. En aangesien sy so koud kry . . .
Skaamkwaad pluk sy aan die nat bloes. Sy oë vlieg gesteurd na hare, en hy trek sy vingers deur sy kuif. Skielik lyk hy minder na ’n seksgod en meer na ’n seuntjie wat hand in die koekblik betrap is. Blitsvinnig gooi hy die handdoek na haar. Sy vang dit net betyds. Oukei, as sy dit oor haar nek drapeer, só, hang dit weerskante oor als wat deurskyn.
Maar die handdoek skep ’n nuwe probleem. Walms Eau de Eben Greyling stu daaruit op en maak dit onmoontlik om te konsentreer. Móét hy so manlik ruik? So . . . skoon? Kon hy nie maar na salpeter en mansweet gestink het nie?
“Waarmee help ek dan? Of is ek veronderstel om te raai?”
“Eintlik veronderstel om te wéét.” Sy’t genoeg gehad van sy neerhalende stemtoon. “Dalk lui my doopnaam ’n klokkie. Carolien Cloete? Die nuwe dokter?”
Die kleur sypel vinniger uit sy gesig as wat jy “mes” kan sê. Hy vernou sy oë en kruis sy arms voor sy breë borskas. Ô-ô, hier kom moeilikheid. Die bordjie by die plaashek flits deur haar gedagtes. Sy het gehoop die naam is profeties, dat sy op hierdie Karooplaas kan heel word. Maar hoe meer sy van haar werkgewer sien, hoe onwaarskynliker lyk dit. Sielerus gaan sy nie hiér kry nie.
Nie as dit afhang van die man wat haar aangluur met moord in sy oë nie.
2
Die nuwe dokter? Eben voel asof die blondie haar vuis in sy solar plexus geplons het. Hy staan haar en aangaap soos ’n baber op land. Hoe de hel? Hy het die agentskap duidelik laat verstaan hy soek ’n man. Hy’t een aangestel ook – hy kan sweer hy het. Wat was die ou se naam? Carolus. Carolus . . . Cloete. Hy kreun hardop. Wat ’n boggerôp!
“Kyk, Carolien . . . ”
Sy plooi haar mond vies. “Carli, seblief. Ek pés Carolien. Dit laat my dink aan ’n ouma met ’n borsrok en beige toerygskoene.”
Hy proeslag onwillekeurig. “Raait. Iewers het ’n yslike fout gekom. Ek het ’n man aangestel. Carolus Cloete.”
’n Fyn fronsie kreukel tussen haar wenkbroue. “Maar, dokter Greyling – ”
“Whoa, jy’s nie nou in die stad nie. Eben. Tensy dit klink soos ’n oupa met ’n pyp en ’n gaatjiesfrokkie?”
Sy skud haar kop so wild dat hy moet koes. Waterdruppels spat uit haar hare. “O nee, Eben is ’n lieflike naam.” Haar oë laat hom dink aan die albasters waarmee hy kleintyd gespeel het. “Sterk en manlik en . . . ” Haar wange word rooi. Wanneer laas het hy ’n girl sien bloos?
“Twee Cloetes is darem té toevallig. Is dit nie ’n drukfout of iets nie? Ek het die kontrak by MedJobs geteken en als.”
Sjoe, maar sy praat vinnig, noudat sy eers begin het. Hy vryf oor sy mond om sy glimlag weg te steek. Dit is ’n moerse gemors. Absoluut niks om oor te lag nie.
“Jy’s reg. Dit ís onwaarskynlik.” Twee Van der Merwes, miskien. Maar Cloete is nie ’n algemene van nie. Hy kyk peinsend na haar. Merk nou eers dat haar lippe blouerig is. Die handdoek is styf om haar skouers getrek.
“Jy kry koud.” Hy voel soos ’n aap toe sy loer of die handdoek als toemaak. “Jou arms,” beduie hy. “Jy’t hoendervleis.”
“Ek’s nat. Die handdoek help, maar . . .”
Al weer die blêddie handdoek. “Kom in,” brom hy. “Daar’s ’n vuur, en ek’s dêm lus vir koffie.”
“Great!” Sy val byna oor haar ghrênd skoene van gretigheid. Blêddie onpraktiese goed, sal nie ’n week hier hou nie. Een trap in perdemis, dan kan sy hulle wegsmyt.
“Jy, um, maak my seer.”
Seer? Hy kyk af na haar. Hy moes haar arm gegryp het om te keer dat sy val. Nie styf nie, maar hy maak sy vingers losser. Sulke dun armpies moet maklik kneus. Hy het lankal gesien sy’s so maer soos ’n anoreksiese onderkleremodel. Wat hy nié gesien het nie, wat hom heeltemal onkant vang, is hoe sy lyf op haar reageer. ’n Aangename buzz sprei van sy vingerpunte na die res van sy anatomie. Chemistry? Belangstelling? Wat ook al, it’s been a while.
“Sorry,” sê hy en los haar elmboog. Hy sal later hieroor dink. Wanneer sy weg is. Buitendien is dit voor die hand liggend. Dis nie chemistry nie, dis Biologie 101. Die natuur se manier om die voortbestaan van die spesie te verseker. As ’n ou so lank alleen is – so lank laas aan ’n vrou se vel geraak het, afgesien van dié van pasiënte – sál jou lyf seker reageer. Solank sy lang verlore libido nie met hom weghol nie. Hy het nou al sy neurone nodig.
In die kombuis gaan dit nie veel beter nie. Sy is ál onder sy voete. Hoe kan so ’n maer dingetjie die hele kamer vol staan? As hy nie die laai teen haar heup ooptrek nie, foeter hy byna oor haar met die skinkbord. Wat’s fout met hom? Só mooi is sy nou regtig nie. Hy kyk weer onderlangs. Vaalblonde hare. Fyn gesiggie. Groot oë en ’n mooierige mond. Elke gelaatstrek is heel gewoon. Dis net dat die somtotaal
