toe is dit ook so. Lazy Daizy wil niks weet nie. Sy proes net ’n paar rookwolke met ’n knalgeluid by die uitlaatpyp.
“En nou?” vra Esbeth.
De Wet slaan vies met sy vuis op die stuurwiel. “Ek sal moet stoot. Sal jy agter die wiel inskuif? Sit haar in tweede en hou jou voet op die koppelaar. Moet dit nie laat uitkom voordat die motor op spoed is nie. En as sy vat …” Sy sin breek af toe iemand aan die ruit klop.
“Het julle probleme?” vra Gustav toe De Wet die venster afdraai.
“Ja, die bloemen skedonk wil weer nie vat nie,” sê De Wet omgekrap. “Dis ’n ou streek van haar elke keer as dit reën. Wag, laat ek uitklim. As ek haar ’n stootjie gee, behoort sy te vat.”
Toe De Wet uitklim en Gustav ook agtertoe beweeg om te help stoot, skuif Esbeth agter die stuurwiel in. Maar die motor is vir haar vreemd, en ná die derde probeerslag vra De Wet vir Gustav of hy nie agter die stuurwiel sal inskuif nie.
Hy kry die motor met die eerste probeerslag aan die gang en hou onder ’n lamppaal stil. Esbeth loer ongemerk na hom – net toe hy ook in haar rigting kyk. Dit maak dat sy haar kop half verbouereerd wegruk. Sy het nie kans om te wonder oor die snaakse gewaarwording wat sy skielik ervaar het terwyl Gustav saam met haar in die motor was nie, want De Wet is gou by om by Gustav oor te neem.
“Ek sal agterna ry as jy wil,” sê Gustav. “Net om seker te maak julle haal die huis.”
“Dankie, maar dit sal nie nodig wees nie,” sê De Wet. “As sy eers gevat het, sal sy nie weer vrek nie. Baie dankie vir jou hulp, hoor.”
Esbeth voel teleurgesteld omdat De Wet Gustav se aanbod van die hand gewys het. Maar sy tob nie daaroor nie, want De Wet vaar so wild uit oor Lazy Daizy se wispelturigheid dat sy later nie meer haar lag kan hou nie.
“Toe maar, eendag as jy ’n ryk man is en alles besit wat jou hart begeer, verlang jy dalk terug na hierdie sukkeldae om jou lewe op te kikker.”
“Dit sal die dag wees! As ek ryk is, koop ek vir my ook ’n Mercedes soos Gustav Opperman. Ek wonder waar sy vrou is? Hoekom is hy dan altyd alleen?” En toe Esbeth nie antwoord nie: “Weet jy of hy getroud is?”
“Hy sal seker wees. Hy lyk nie meer so bloedjonk nie.”
“Nee, ek skat hy moet al by die dertig wees. Dalk is hy geskei. Deesdae skei die mense mos asof dit uit die mode geraak het om bymekaar te bly.”
Esbeth sê niks hierop nie, maar later die aand, terwyl sy in die bed klim, wonder sy ook waarom Gustav dan elke keer alleen is. Miskien is hy geskei. Dis ondenkbaar dat so ’n aantreklike man nog ’n alleenloper kan wees. Hy sal tog kan kies en keur onder die nooiens. Tensy hy glo elke vrou is ’n straatslet! dink sy sinies. Hy moenie dink sy sal hom maklik vergewe vir daardie opmerking nie, al het hy kamtig om verskoning gevra.
Toe haar ontsteltenis droom sy boonop van hom. Sien sy hom in haar droom weer soos hy gelyk het daar voor die kerk onder die straatlamp se lig. Die klammigheid in sy krullerige hare, sy ernstige gesig met die donker oë en die kuiltjie in sy ken …
Boonop onthou sy dit alles die volgende oggend tot in die fynste besonderhede. Sy gesig bly voor haar en hoe harder sy probeer om van die droom en sy gesig te vergeet, hoe meer prominent verrys dit voor haar. Die droom vervaag eers laatoggend toe haar winkel begin besig raak.
Gustav stryk met sy vingers deur sy windverwaaide hare en kyk deur die venster van die helikopter na die seeplatform en patrollieboot wat kleiner en kleiner word soos hulle daarvandaan weg beweeg. Van die reën en koue wind van gister was daar vanmôre met opstaantyd geen teken nie. Maar die moontlikheid dat dit weer kan toeslaan, is nie uitgesluit nie. Daar lê steeds ’n donker wolbank op die horison.
Hy is bly dat die probleem by die seeplatform gering was. ’n Vorige keer toe hy daar was, het die weer so guur geraak dat hy en die loods drie dae lank daar op die platform vasgekeer was. Hy het hom later regtig begin verveel, want al tydverdryf wat hy gehad het, was om sy spiere so ’n bietjie in die gimnasium op te knap.
Nadat hulle op George se lughawe geland het, haas hy hom na sy motor, want hy wil vandag nog by die Mosselbaai Advertiser se kantoor ’n besoek gaan aflê om die negatiewe prentjie oor Mossgas wat deur ’n oningeligte briefskrywer in die koerant geskilder is, reg te stel.
Dis dan ook toe hy by die Advertiser se deur uitkom, dat hy hom in Esbeth vasloop. Hy is so ingedagte dat hy letterlik teen haar bots. Gelukkig gryp hy haar betyds voor sy val. “Ek is jammer,” sê hy. “Ek het nie gekyk waar ek loop nie.”
Esbeth skrik, des te meer toe sy sien wie die persoon is wat haar amper in die grond laat ploeg het. Sy skud dadelik sy arms van haar af. “En nou verwag jy seker ek moet jou glo,” glip dit sarkasties oor haar lippe voordat sy haar kan bedink.
“Wel, ek … is jammer,” sê Gustav vir die tweede keer. “Ek het dit tog nie opsetlik gedoen nie.”
Esbeth voel hoe sy bloos. Sy verskuif ongemaklik op haar voete. Eintlik wíl sy kwaad wees vir hom, maar … wat help dit tog om kwaad te wees as hy kan sien hoe sy bloos? “Ag, natuurlik. Ek … is jammer oor my opmerking.”
Hulle kyk mekaar vlugtig in die oë, dan vinnig weer weg. Sy lig die bande van haar skouersak oor haar skouer. “My winkel wag. Ek moet gaan.”
“Hoe gaan dit met jul seuntjie?”
“Ekskuus?”
“Ek bedoel die seuntjie wat altyd by jou en jou man is.”
“Nee, jy misgis jou.” En toe sy sien hoe Gustav frons: “Ek en De Wet is nie getroud nie.”
“En die kind dan? Is hy joune of jou vriend s’n?”
“Myne. My man is … weg. Ek bedoel, ek dink hy is dood.” En toe sy sien hoe hy frons asof hy dink sy is van lotjie getik: “Wat ek bedoel, is dat my man verdwyn het. Hy …” Sy bly onbeholpe stil. Dit was nog nooit voorheen só moeilik om aan iemand te verduidelik wat van Richard geword het nie.
“Ek is ook haastig,” sê Gustav.
Maar Esbeth keer hom impulsief toe hy hom omdraai om te loop. “Wag eers, ek wou jou nog iets gevra het.”
“Ja?”
Die ietwat behoedsame uitdrukking op sy gesig laat haar ongemaklik voel. Sy moet soek vir woorde. “Ek het gehoor jy soek na Frans Bruwer. Is dit so?”
Die behoedsame uitdrukking maak plek vir nuuskierigheid. “Dit is so. Weet jý wat van hom geword het?”
“Nee, maar ek dink dat hy een van my man se vriende was. My man het ook vir my vertel dat hy en Frans baie na mekaar lyk. Jy en jou vriend Frans lyk dus ook na mekaar?”
“Ek glo so, ja. Frans se ma het baiekeer vir my gesê ons lyk na broers.”
“Dit is hoekom ek gedink het jy is dalk my man. Ek bedoel, hoekom ek my verbeel het jy kan dalk Richard wees. En dit was al rede waarom ek jou voorgekeer het in die straat. Die enigste rede.”
Hy hoor die klem op haar laaste sin en glimlag effens. “Ek hét jou mos om verskoning gevra oor my onsinnige opmerking.”
Sy glimlaggie
