die lug soos ’n wetenskap.
Die armsalige vierkante, wat so probeer rol.
Lewe in die baaierd, sê mense,
is bloot toevallig.
Hulle sê ook alles is haarfyn beplan.
Selfs asreën, sneeu.
Elke Jesus-vlokkie,
heksagonaal.
’n Katedraal.
Deur slawe gebou.
Gees. O, gees.
Waarin alles neerdaal.
Verder sê hulle die ruimte
en alles daarin buig.
(Maar as daar mense by betrokke is,
dán is dít glo ’n ongeluk.)
Ons sit oorkant die paartjie,
hulle het pas klaar geëet.
Sy maak knipgeluidjies
by elke oor, en die oorbelle kom los.
Met slanke voorarms leun sy op haar elmboë,
handpalms na bo
soos kelke aan halms,
en in haar een hand wieg die steentjies,
robynrooi,
soos twee hemelliggame.
God. Wetenskap. Die liefde.
Die een behoort die ander
meer gereeld te sien.
In my geestesoog
bemerk ek nog die boog van haar nek,
die effens vooroor buig om die geliefde te soen –
gewigtig die oomblik,
net die skyn van ’n trilling;
en hoe líg-grasieus
sy die planete gedra het.
’n Dier se heldedaad
Ek praat hier
van ’n koningsdier,
’n beskermer van die gode
wat sy verskynings in ons huis
gemaak het op tabernakelkussings.
Dag en nag het hy die tuispoort bewaak
met ’n deurstuiter se leeuemoed.
Waar is jy nou,
klein kosmiese pluis?
Jy was ons profeet in ’n mandjie.
Allermins die geringste; jy was groter
as enigiets in die mites of die kunste.
Daardie dwergbedrieër,
sluiterspoed,
wat knipoog spot met die Duisternis
(ek praat van die gekalibreerde
aanskouingsdaad),
was my dié dag genadig,
en nou nog onthou ek presies wat ek gesien het:
Sy, droewige diertjiebaas wat eenkant staan
in ’n hoek van haar ommuurde binnetuin;
rougewaad druipend in stuiwende landsreën.
Die graf was gegrawe, die kissie het gewag
om neergelaat te word:
drie plat kerse in (geen vuurhoutjies nie);
’n hand vol klawers, speelballetjie,
en toegedraai in sy kombersie,
die lyk van haar kat.
(Ons katjie,
sy oë was so groot soos duikhorlosies
wanneer hy ontwaak …)
Ek is geen boer nie – God sy dank –
maar kniediep, sindsdien,
wel skoppensboer.
(Ook g’n graaf nie.)
Die plegtigheid is daardeur nie verhinder nie.
Die geniepsige verbygaan ook nie,
die swart huwelik van grond en lug –
ons dapper diertjie vooraan.
Ek sien hom nog: die pootjies wat hy uitstoot
van onder die doodsdeken
op sy flinke aanstap:
’n perd wat rem aan sy teuels, geharnas,
’n grimas op die bakkies, windbril op –
oë wat blind en wydoop staar.
Agter hom die wa
met ál ons dooies op. (Dit lyk mos na
iets uit Jeronimus Bosch!)
Al die half- en moeilik en onversadigbaar
beweenbares
doem skielik op die lyksvlot voor ons op.
En ons droefheid, die geesteswaters,
was onkeerbaar. (Miskien die slegte weer?)
’n Driekwart-vergetene onder my verwante
is skielik weer teenwoordig in ’n hand
wat van onder die gevallenes uitsteek;
my pa, my ma; háár pa en oupa en oom ook,
en iemand wat gesterf het in ’n droom.
Ook die niggie met floudood; en my eerste soen,
en die bode wat omgekantel het in ’n visioen.
Ons
