is jou naam?” vra sy en kyk na die naamplaatjie op die student se bors. “Terence. Aangename kennis, Terence.”
“E … aangename kennis, dokter.” Waarom bloos die outjie? Sy glimlag vriendelik vir hom.
Anthony Baxter lag toe hy daar weghaas. “Ek dink ons gaan goeie diens uit dié kêrel kry, dokter Harker.”
“Sy is tog so vriendelik met die kelnertjie,” sê Roelf sarkasties.
Naomi vererg haar vuurwarm. “Ek is altyd vriendelik met kelners. Dis harde werk om mense te bedien. Dikwels is mense onbeskof of die kombuis maak foute en dan moet die arme kelners dit ontgeld.”
“Ek stem saam,” sê Anthony Baxter. “Ek was al self ’n kelner en dit het my baie oor mense geleer.”
“Was jy ’n kelner?” vra Naomi verbaas. Die man uit ’n ryk familie wat seker niks geskort het nie?
Anthony Baxter grinnik. “My pa het geglo dit leer ons om met mense te werk. ’n Medikus werk mos juis met mense. My pa het ook geglo dat ons dit nie te maklik moet hê nie. Dit gee ’n mens ruggraat om bietjie swaar te kry.”
“Absoluut,” sê Lily Mpephu. “Swaarkry leer ’n mens baie van die lewe en van oorlewing.”
“Ek dink nog altyd dit was onnodig om jou sulke werk te laat doen,” merk Monique Retief oordrewe simpatiek op. “Dit moes vernederend gewees het.”
Anthony kyk tersluiks na haar. “Nee wat, dit het my goed gedoen. Ek het geleer om met alle soorte mense klaar te kom, van hoog tot laag, van gaaf tot moeilik.”
“Daar kom seker hordes pasiënte na die trein toe?” vra Roelf.
Anthony knik. “Laas keer het die mense al van vroegoggend tougestaan. Ons kry maar min ruskans.”
Monique trek haar mondhoeke wrang af. “Dis ’n worsmasjien.”
Anthony kyk verontwaardig na haar. “Dis mense met gevoelens en pyn. Hulle is blind of swaksiende. Dis nie wors nie. Ons probeer soveel mense moontlik help, want al hulp wat baie van hulle ooit gaan kry, is dié wat ons kan gee.”
“Ekskuus, ek het dit nie so bedoel nie.”
“Ag, jy is eintlik reg, Monique,” spot Roelf en lag. “Die pasiënte word ingeryg.”
Naomi kan aan die spanning in Anthony se kakebeen sien dat hy hom vererg het. “As julle só na die mense kyk, moes julle nie gekom het nie. Hier gaan julle ’n les in nederigheid leer. Ons is nie hier vir ons plesier nie.”
Naomi vergelyk die twee mans en Roelf kom sleg daarvan af. Anthony is nie bloot ’n mooi man nie. Hy het goeie kwaliteite: ’n sterk karakter, mensvaardighede, deernis vir sy medemens. Roelf se geite en venyn gaan hom nog die harnas inja. Roelf kan hom tydelik goed voordoen en hy is goed gekwalifiseer, maar noudat hy die werk op die trein gekry het, gaan sy ware kleure wys. Lily Mpephu kyk ook afkeurend na hom uit die hoek van haar oog.
Die hoenderpastei kom eerste en daarna Roelf se biefstuk. Soos Naomi verwag het, lyk hy skepties.
“Dis te gaar.”
Anthony kyk priemend na hom. Naomi sien dat die vleis nie regtig te gaar kan wees nie. Dis dan rooi binne wanneer hy dit sny.
“Wil dokter ’n ander biefstuk hê?” vra die kelner, onseker en beleefd.
“Nee, toemaar, ek sal dit eet.” Hy val weg sonder om weer op te kyk.
Monique eet ook in stilte. Is Anthony Baxter regtig op dié meisie verlief, wonder Naomi. Sy is sexy en seker bekwaam, maar sy lyk nie asof sy by hom pas nie. Daar is iets negatiefs omtrent haar. ’n Katterige streep. Vriendelik is sy beslis nie.
Het Lily Mpephu nie gesê dat die Baxters verhoudings op die trein afkeur nie?
Indien wel, waarom bring Anthony Baxter sý meisie saam?
3
Toe hulle klaar geëet het, sê Anthony: “Dokter Harker en dokter Malan, kom asseblief saam met my na die oogwa.”
Op pad soontoe wys Anthony hulle die kantore. Daar is twee kleintjies elk met ’n lessenaar, twee stoele en ’n bed, en een grote met verskeie lessenaars en tafels. In al die kantore is rekenaars. “Ek en Lily het elkeen ’n kantoor op die trein, maar julle ander deel ’n kantoor,” sê Anthony. “Die grote is die algemene een.”
Daarna sien hulle die ontvangslokaal met ’n groot toonbank, twee stoele en twee rekenaars, die apteek met rakke vol medikasie en die oogtoetssentrum waar brille gehou word.
“Ons behandel mense wat nie toegang tot programme vir die behandeling van katarakte, pterigium en afwykings in die okulêre refraksie het nie.” Hy wys vir hulle twee klein, dog goed ingerigte en silwerskoon operasieteaters wat nie vir Naomi lyk asof dit by dié in ’n stedelike hospitaal sal afsteek nie.
Hy staan langs haar. Kyk af na haar. Sy wil amper tru deins, so oorweldigend is sy nabyheid.
“Dokter Harker, jy weet natuurlik van die nuwe metode van katarakte verwyder, die fako-emulsifisering waar ons ’n baie klein snytjie maak en die katarak uitsuig nadat die ultraklank die katarak opgebreek het. Dis te duur vir die mense wat ons gaan behandel. Dit kos ongeveer ’n miljoen rand. Net die weggooibare instrumente vir elke operasie kos twee- tot drieduisend rand. Jy sal nog sien hoe baie mense kom met katarakte na ons toe. Ons volg dus die goedkoper opsie, die ECCE of ekstrakapsulêre katarakekstraksie, wat sonder masjiene gedoen word. Die sny in die oog is groter en ons druk die hele katarak uit. Die pasiënt betaal dan net ’n klein bedraggie. Jy het dié soort operasie seker dikwels op Elim gesien?”
“Ja, ek het dikwels gekyk hoe opereer die ander dokters. Soms het ek geassisteer. Dit was regtig hartverblydend om te sien hoe dankbaar die mense is om weer te kan sien.”
“Ek is bly jy weet reeds iets van die prosesse wat ons toepas. Ek en dokter Malan doen die operasies, en jy assisteer. Dit beteken jy gaan meer kyk as iets anders.”
Die oë wat haar soos blaasvlamme skroei, kyk weer weg. “Ons skrop- en vloersusters sluit in Johannesburg by ons aan, saam met dokter Lotter.”
Naomi ruik ’n vae aangename geur van seep gemeng met deodorant, en iets anders. Hy beduie met sy hande en sy kyk gefassineer daarna. Om te dink dat daardie hande die delikate operasies doen wat mense se sig verbeter. Sy het opgelet hoe delikaat hy sy eetgerei hanteer. Hy vat raak, sekuur. Hoe sal dit voel as hy met daardie hande liefkosend aan jou vat …
Moenie aan so iets dink nie, vermaan sy haarself. Maar o tog, dit is klein ruimtes waarin hulle ’n hele ruk lank baie naby of teenaan mekaar sal moet werk. Sy gaan heeltyd te naby aan hom wees. Sy mág nie toelaat dat dit haar ontsenu nie.
“En daardie frons? Wat is die probleem?” ruk sy stem haar uit haar mymering. Sy kyk op. Hy kyk stip, streng, na haar asof hy in haar hart en emosies kan delf.
Sy glimlag gedwonge. “Geen probleem nie. Ek dink maar net dat ek nog so min weet. Ek het soveel om onder jou … julle supervisie te leer.”
Roelf is besig om haar spottend aan te kyk. Sien hy dat sy nie onbetrokke naby Anthony Baxter kan
