Om ’n reënboog te vang
Ettie Bierman
Satyn
1
Sedert Talien ses maande gelede aftreeoord toe getrek het, het Kylie gewoond geraak aan die kaal vensters, leë motoroprit en die donkerte saans by die meenthuis oorkant hare. Maar toe sy Vrydagmiddag van die skool af tuiskom, staan ’n silwerblink bakkie in die oprit. Sy het ’n sleutel om vir eiendomsagente, skoonmakers of in ’n noodgeval oop te sluit. Maar niemand het gebel of met haar gereël nie.
Sy laai die stapel boeke wat sy moet nasien op die kombuistoonbank af en stap oor die straat.
Die voordeur staan op ’n skrefie oop. Kylie klop, maar toe niemand reageer nie, stoot sy die deur versigtig oop. Nêrens is ’n mens in sig nie, net ’n leer, ’n troffel en ’n sak sement in die hoek van die sitkamer. Dan raak sy skielik bewus van stortwater wat loop.
“Hallo …?” roep sy. “Is hier iemand?”
Toe niemand antwoord nie, loop sy huiwerig deur die woonvertrek. Inbrekers sal tog seker nie die vermetelheid hê om helder oordag oop en bloot te kom stort nie, of hoe? En hier is in elk geval niks om te steel nie. Die meenthuis staan dolleeg.
Die stortwater raak stil. Waarskynlik is dit bouers wat kom verf en ’n paar krake toesmeer, en het Talien oudergewoonte vergeet om haar te sê.
Kylie bly onseker staan, maar voor sy kan omdraai, verskyn iemand onverwags in die badkamerdeur – poedelkaal, met sy of haar rug gedraai, besig om langerige blonde hare met een hand in die nek vas te vat en uit te droog. Die hare wat tot amper op die skouers hang, het haar ’n oomblik geflous en gerusgestel totdat Kylie die breë skouers en gespierde rug met ’n getatoeëerde arend raaksien. Indien sy nog enigsins getwyfel het, word dit uit die weg geruim deur twee sterk bene en bultende kuite.
Dit is nie ’n sy nie, baie beslis ’n baie manlike hý, met ’n netjiese buiteluglyf.
Terwyl Kylie nog besig is om onthuts na sy anatomie te staar, draai die man skielik om. Sy vooraansig is nog meer indrukwekkend: die harige borskas en plat blokkiesmaag, gevolg deur die res van die bewyse ’n entjie laer af …
Kylie se wange word tamatierooi. Haar asem steek in haar keel vas en sy druk albei hande teen haar mond. Hy lyk net so geskok soos sy. Sy mond gaan oop sonder dat hy ’n geluid uitkry. Maar hy het darem die teenwoordigheid van gees om van sy druppende nat hare te vergeet en die handdoek om sy onderlyf te draai. Hoewel dit nie heeltemal alles toemaak nie, bedek dit darem die allernodigste.
Kylie sien nou eers sy gelaatstrekke raak. Sjerriekleurige oë, reguit neus en ’n breë, sensuele mond wat lyk of dit maklik lag en nogal lekker sal soen …
Sy skrik vir die gedagte, knyp haar oë toe en stuit haar verraderlike verbeelding.
“Hallo. En wie’s jy?” vra hy in ’n stem wat soos louwarm heuning oor haar drup.
Sy vlieg om en vlug blindelings by die voordeur uit.
Eers oorkant die straat in die veiligheid van haar eie huis kom sy tot verhaal en verwens sy haarself. Genade, sy’s agt-en-twintig – op pad na dertig – lankal nie meer ’n verspotte tiener nie. Hoekom het sy haar soos een gedra? Sy is nie ’n naïewe, vlekkelose maagd nie. Vanselfsprekend nie. Sy was immers getroud. Vier jaar lank.
En haar man het nie inhibisies gehad nie. Rynard het nie aan pajamas geglo nie, nie eens in die middel van ’n ysige Gautengse winter nie. In plaas van ’n ekstra kombers of dikker duvet het hy nader aan haar genestel, haar stywer teen hom vasgetrek en lepel gelê. Sy was gewoond aan sy kaal manslyf agter teen haar rug. Dit was lekker. Dít het haar nie laat weghardloop nie.
Hy het voor haar uit- en aangetrek, soos alle getroude pare seker doen. Hulle het saam gestort, gebad en gesauna. Die stortstorie netnou is die minste. Niks om oor kop te verloor en die pad te vat soos netnou nie. Sy kon mos maar net weggedraai of taktvol anderpad gekyk het, gemaak het of niks gebeur het nie terwyl hy die handdoek om hom gedraai het. Nou weet sy steeds nie wie hy is en wat hy in Talien se stort gesoek het nie.
Hoekom het sy oorreageer? vra Kylie haar af. Sy ken die antwoord: Omdat sy nie meer aan ’n man gewoond is nie. Die konfrontasie was uit die bloute en het haar onkant betrap.
Dís wat haar laat uithaak het.
Sy het haar destyds voorgeneem sy’s klaar met mans. Sy is immers gelukkiger op haar eentjie en kan sonder dié spesie klaarkom. Sy’s nie ’n hulpelose jellievis wat nie ’n spyker kan inkap of ’n gloeilamp vervang nie. Sy’s ’n selfstandige metrovrou wat op haar eie voete staan – ’n voorneme wat by haar nuwe enkellopende status gepas het en waarmee sy volhard het. Al het haar vriendinne en kollegas by die skool gespot sy’s ’n feministiese mannehater, het Kylie volgehou dat oorheersende, dominerende mansmense so welkom is soos ’n wurm op haar blaarslaai.
Al is sy soms eensaam, was sy tevrede met die selibate nis waarin sy haar tuisgemaak het. Tevrede, selfgenoegsaam en vervuld. Tot netnou toe … Tot sy daar op die stort se drumpel gekonfronteer is deur ’n blinknat, nakende manslyf en opeens besef het sy is nie so immuun en selfgenoegsaam soos sy haar wysgemaak het nie. Sy mis wat sy so adamant afgesweer het. Sy het onderdrukte begeertes en oerdrange in die diepste van haar vrouwees voel roer en agtergekom daar is ’n leemte – ’n knaende verlange – in haar selfopgelegde nis.
Sy en Rynard is al meer as ’n jaar geskei. Dis lank … Te lank om vrou-alleen te wees en haar lewe te vul met ’n goudvis, ’n potplant en ander mense se kinders. Naweke wasgoed te was, TV te kyk en in die bed te klim met ’n boek – tussen die bladsye van ’n romantiese hygie te soek na die werklikheid tussen die lakens wat sy prysgegee het.
En om dan skielik uit die bloute ’n goedbedeelde, sexy man reg voor haar te sien staan! ’n Dawid-beeld in lewende lywe, so naby sy kon haar hand uitsteek en aan hom raak, met haar vingers oor sy gespierde borskas en blokkiesmaag streel. Twee treë nader beweeg in sy sterk arms in en sy naakte manlikheid teen haar vrouelyf ervaar …
Daar gaan jy al weer, raas sy met haarself. As jy dan so desperaat is vir ’n bietjie seks, bel vir Rynard. Hy is altyd in die luim en sal maar te bly wees om jou tegemoet te kom. Dis te sê as hy nie lankal ’n plaasvervanger aangeskaf het nie.
Die idee ontstel Kylie. Sy pluk kasdeure oop, plak ’n beker op die kombuistoonbank neer en brou vir haar koffie: sterk en sonder melk om haar krag te gee, bitter en sonder suiker om haar te straf oor haar onsinnige verbeeldingsvlugte.
Sy drink dit staan-staan en begin verwoed kosmaak: sy skil pampoen en aartappels en druk ’n stuk oorskiethoender in die mikrogolf. Dis beter om besig te bly, om dekselse Rynard Wiegers en daardie kaal casanova oorkant die straat in ’n kompartement agter in haar brein toe te sluit en die sleutel weg te gooi. Gelukkig wys daar na ete ’n lekker chick-fliek op die TV wat haar sal opbeur. Netnou, oor tien minute of so, wanneer sy deur die gordyne loer en dit donker is daar oorkant en die silwer bakkie weg is saam met sy baas, kan sy van die ontmoeting vergeet.
Kylie het pas water by die gebrande pampoen gegooi, toe ’n klop aan haar voordeur klink. Sy bly staan met haar hande om die kastroldeksel geklem. As dit Rynard is, wat altyd op een of ander gladde manier by die sekuriteithek verbykom, het sy nie lus vir rusies en verwyte nie. En as dit die stortman van oorkant is, gaan sy nie oopmaak nie.
Die geklop word herhaal, harder en dringend.
Sy stap traag deur toe.
Uit al die moontlikhede is dit
