geruite hemp en styf passende jeans is. Sy blonde hare is droog en krul oor sy hemp se kraag in sy nek. En om die sensuele mond, wat lyk of dit maklik lag en gemaak is om te soen, speel ’n effense glimlag wat haar van vooraf ontstig. In selfverweer maak sy die deur nie wyd oop as ’n teken dat hy kan inkom nie.
“Ja?” vra sy, trots dat haar stem saaklik en onpersoonlik klink.
“Goeiemiddag.” Hy lag skeefweg, anders as wat Kylie verwag het – geen sweem van warm heuning of gesmelte sjokolade nie, eerder verleë en ongemaklik. “Ek verdien dit seker. Ek bedoel dat jy kortaf en vies sal wees, en dis my eie skuld. Ek vra om verskoning. ’n Ou stort nie sommerso onaangekondig in vreemde badkamers en sonder die bure se medewete nie.”
“Korrek,” stem Kylie saam, maar voel hoe sy teen haar sin ontdooi. Hy’t goeie maniere, en daar is seker ’n rede vir sy eiegeregtigheid.
“Justin Marais,” stel hy hom voor en steek sy hand uit.
Kylie wil nie, maar dis asof ’n magneet haar trek en sy nie anders kan as om haar hand in syne te plaas nie. “Kylie Wiegers,” antwoord sy.
Sy hand is hard en stewig soos sy verwag het. Hy hou hare ’n tikkie langer vas as wat nodig is. “Al was die volgorde verkeerdom, is dit nou darem reggestel en is ek nie meer ’n vreemdeling nie. Aangename kennis, Kylie Wiegers. Dis nou wel oorkant die straat pleks van langsaan, maar ek is jou nuwe buurman.”
Kylie is ’n tweede keer op die verkeerde voet betrap. “Buurman?” herhaal sy fronsend en maak haar hand los.
“Ek het tant Lien Grové se meenthuis gekoop.”
Sy is verdedigend. “Ek weet die huis is in die mark, maar Talien het my niks daarvan gesê dat die plek verkoop is nie.”
Hy haal sy skouers verskonend op. “Moenie haar kwalik neem nie. Sy’s ’n dierbare siel, maar nie meer jonk nie. Sy kan in die fynste detail vir my vertel van die goeie ou dae en elke kleinkind se rugby- en skoolprestasies, maar sukkel met haar korttermyngeheue. Die helfte van die tyd onthou sy nie wat die dag of datum is nie. Die koopkontrak is verlede Maandag onderteken en ons wag nou vir registrasie by die aktekantoor. Bloot ’n formaliteit. Intussen wil ek solank al die ligte vervang, die kombuis laat uitverf en nuwe kaste inbou. Ek en my span sal noodgedwonge ’n hamerboor moet gebruik, maar ons belowe om so saggies moontlik te werk.”
“Ek is meesal heeldag uit, dus sal dit my nie pla nie.”
“Wat werk jy?”
“Ek hou skool.”
’n Prim en proper skooljuffie … Waarskynlik vir die graadeentjies. Vir Justin verklaar dit alles waaroor hy gewonder het: die Victoriaanse kuisheid en die feit dat sy soos ’n vlakhaas laat spaander het toe hy net sy adamspak aangehad het.
“Laerskool?” sê-vra hy.
“Wiskunde, graad agt tot twaalf.”
Hy lyk beïndruk. “Hoërskool-wiskunde? Slim meisie. Ek’s ’n analfabeet wat syfers betref. Gee my praktiese goed: bakstene en sement en ’n troffel.”
’n Nuttige buurman om te hê, dink Kylie, vir wanneer daar eendag ingewikkelder probleme opduik as ’n spyker inkap of ’n gloeilamp vervang. Maar later eendag. Báie later … Eers nadat sy die herinnering aan daardie glimmende Apollo-lyf en die skraps stukkie handdoek agter in ’n kompartement in haar brein toegesluit het.
Op die oomblik is die prentjie nog te diep in haar geheue gegraveer en laat dit haar weerloos. ’n Feministiese mannehater is veronderstel om immuun te wees teen die aanslag van ’n plat, gespierde sitvlak, ’n harige borskas en bultende bobene. Kylie is beginselvas en wêreldwys. Afgesien van Rynard Wiegers destyds toe sy lugwaardin was, kon geen man haar tot dusver laat vermurwe en toegee nie sodat sy onvoorbereid is op die vreemde woelinge wat Justin Marais in haar wakker maak.
“Ek’s ’n boukontrakteur.”
Sy kyk na daardie voorspelerskouers en fris arms en wonder hoe dit sal voel as hy haar styf teen hom sou vashou, soen en vrypostige voorstelle maak waarvoor sy waarskynlik sal swig.
“Die meenthuis is groot met volop potensiaal, maar verwaarloos. Ek wil dit opknap: ’n ekstra badkamer, patio en dalk ’n swembad aanbou en oor ’n jaar of drie verkoop wanneer die huismark verbeter het.”
Haar gedagtes is elders en sy hoor net hier en daar ’n woord. “Ek sien …”
Kylie Wiegers sien skielik baie dinge.
Justin wens sy kon ook sien hy wil graag langer kuier. Die swartkop met die mooi bene is ’n pragtige dingetjie, die soort suikerdonsie wat ’n man wil troetel en bederf. Maar sy is lugtig. Wantrouig. Tog wel geïnteresseerd; dit kon hy agterkom uit die manier wat sy takserend na hom gekyk het. Asof sy hom weeg. Met ’n donsie soos dié moet ’n man klein treetjies gee. Hulle het sleg weggespring. Oorhaastigheid sal haar opnuut laat spore maak en dan verloor hy haar voor hulle na ’n volgende rondte kan vorder. ’n Meer ervare popsie sou die stort-episode afgelag het, en dalk selfs by hom aangesluit het. Hy sou natuurlik nie nee gesê het nie. Maar dan was dit te maklik, te gou verby en ’n antiklimaks. Hy verkies die wedloop met al die opbou en opwinding van ’n uitdaging bo iets wat blatant op ’n skinkbord vir hom aangebied word.
’n Ongemaklike stilte volg en Justin soek ’n nuwe aanknopingspunt om by fase twee uit te kom. Hy snuif waarderend in die rigting van die kombuis. “Regte egte boerekos … Ai, dit laat my na my ma en my kinderjare verlang, na die goeie ou dae. Deesdae leef ek van slaptjips en pizzas.”
“Het jou ma die pampoen ook altyd laat brand?”
Hy knik ernstig. “Gereeld, ja, en die patats ook. Dis die suiker wat mens bygooi wat maklik aanbrand. Ek’s so gewoond aan die smaak, pampoen wat nié gebrand het nie proe vir my snaaks.”
Lag borrel in haar keel. Justin probeer só hard dat ’n mens nie anders kan as om te vermurwe nie. ’n Ou wat oor sy ma se pampoen en patats gesels, kan nie bybedoelings hê nie, of hoe? En hy ís immers haar toekomstige buurman …
Kylie staan ’n tree terug. “Wil jy nie inkom nie?”
Anders as wat sy verwag het, neem hy die uitnodiging nie dadelik aan nie. “Ek wil nie pla nie. Jy’s seker besig?”
“’n Paar minute sal nie saak maak nie.”
Hy kom in, net tot in die sitkamerdeur.
“Sit gerus. Koffie of tee?”
“Enigiets, net wat die maklikste is.”
Daar’s nog van die giftige sterk koffie oor wat sy netnou in die perkoleerder gebrou het en, as sy kookmelk bygooi, genoeg vir twee bekers. Kylie haal nie koekies of beskuit uit nie.
Justin het intussen in die swart uitskopleerstoel voor die TV plaasgeneem. Rynard se stoel … ’n Oomblik lank verstar Kylie en moet sy hard sluk aan die knop in haar keel, dan verwens sy haarself. Wat bereik sy deur sentimenteel aan die verlede vas te klou? ’n Stoel is ’n dooie, siellose voorwerp. Ander mans het tog ook al in daardie stoel gesit. Dit lyk trouens of Justin Marais ’n aangename, ordentlike ou kan wees. Anders as kaptein Rynard Wiegers met sy leuens en skynheilige toesmeerdery.
Haar buurman staan hoflik op om die skinkbord by haar te neem. Hy moes haar huiwering gesien
