skud sy kop. Hy kyk deur die venster na ’n veraf Boeing 747 wat pas vanaf O.R. Tambo opgestyg het en in ’n noordwaartse rigting klim; hy wag tot die dreuning wegsterf voor hy na Kylie draai. Sy oë is onverwags sag en weemoedig. “Kylie …? Hoekom het ons toegelaat dat Jo-Anne wen en haar sin kry?”
Sy vraag vang haar onverhoeds. “Ek weet nie. Ek het baie daaroor getob: wie was reg en wat om te glo?” Sy kam haar vingers deur haar hare en vryf met die agterkant van ’n moeë hand oor haar oë. Vandag was ’n lang dag vol ontstellende gebeure. Die wiskunde-evalueerder het uit die bloute by die skool opgedaag, toe die fiasko met die buurman en nou weer Rynard met al sy drama … Sy voel suf en gedreineer. Die baklei is uit haar uit en al wat oorbly is ’n verblindende hoofpyn wat veroorsaak dat haar oë nie behoorlik kan fokus nie.
“Wat het jy hier kom maak, Rynard, behalwe om opnuut te stry en die blaam te verskuif? Hierdie gesprek is al holrug gery.”
Rynard stem saam. Hy tokkel op dieselfde deuntjie en bereik niks. Kylie vermy hom en dus is dit selde dat hy die kans kry om met haar te praat. Daar is soveel wat hy wil probeer uitklaar, maar daar is nooit tyd nie. Nou ook nie. Hy het ’n vlug vanaand en dit word laat.
Hy neem die koevert wat voor hom op die koffietafel lê. “Ek het tydens ons skeisaak alle polisse en annuïteite aan jou gesedeer en onderneem om die maandelikse paaiemente te betaal. Maar jy het nie belanggestel in enige hofdokumente of bepalings nie. Die eerste annuïteit wat ek op jou naam uitgeneem het, het verjaar en kan nou uitbetaal word. In die koevert is die nodige eisvorms. Ek het al die besonderhede klaar ingevul. Al wat jy moet doen, is om elke bladsy te parafeer en op die laaste een voluit te teken. Ek is vanaand op pad Australasië toe: Perth – Melbourne – Sydney – Wellington, retoer. Dis ’n trip van ses dae. Teen die einde van volgende week sal ek terug wees en die dokumente by jou kom haal.”
En weer ou rowe afkrap? Kylie sien nie daarvoor kans nie. Sy wil Rynard vergeet en nuut begin. Die enigste manier waarop sy dit kan regkry, is om hom uit haar lewe te sny. Nie weer te sien, geensins kontak te hê nie. Dis hoe dit moet wees ter wille van haar selfrespek en sielerus.
“Ek wil nie jou geld hê nie, Rynard,” antwoord sy ferm.
“Dis nie my geld nie, dis joune – in jou naam. Dit het goeie rente getrek en ’n ruim uitkeerbedrag opgelewer. Jy kan daarmee vir jou ’n nuwe motor koop.”
“Dankie, maar nee dankie. My oue is goed genoeg. Moenie jou oor my finansies bekommer nie. Ek het ’n permanente pos by die skool, ek verdien ’n salaris en kan vir myself sorg.”
Rynard is nie oortuig nie. Kylie het gewig verloor, sy lyk moeg en uitgewas. Dalk omdat dit Vrydag, ná ’n besige week is, of aan die einde van die kwartaal. Nogtans is hy bekommerd oor haar. Hy sal dit altyd wees en die hoop bly koester op ’n moontlike versoening iewers in die toekoms.
“Al is ons nie meer saam nie, gee ek steeds vir jou om, Kyltjie.”
Haar hart verskiet en steek in haar keel vas. Hy moenie haar Kyltjie noem nie – sy troetelnaam van lank gelede. Dan haak haar kop uit. En sy wil nie … wíl nie vir hom lief wees nie.
Rynard hou die koevert na haar uit. “Lees dit, parafeer en teken. Dis al. Dan sal ek meer gerus voel dat jy behoorlik versorg is.”
Boetedoening om sy gewete te sus? wonder sy sinies. Sy neem nie die dik manilakoevert by hom nie. “Los die dokumente by my prokureur. Ek sal dit met hom bespreek, nie met jou nie. Ek dag jy het gesê jy’s haastig? Gaan jy nie laat wees vir jou vlug nie?”
Rynard kyk na die antieke staanhorlosie in ’n hoek van die sitkamer en skrik. Hy moes al weg gewees het en sal moet voet in die hoek sit. Gelukkig het die Porsche genoeg perde onder die enjinkap om hom betyds op O.R. Tambo te besorg. Hy sal hom later oor die spoedkaartjies bekommer.
Rynard staan op en sit die koevert op die koffietafel neer. Met die omdraai buk hy onverwags oor Kylie se stoel, sy hande weerskante op die armleunings gestut sodat sy gevange gehou word en nie kan opspring nie. Sy kneukels klem wit teen die donker leer en sy oë dwaal oor haar nek, haar keel en die slanke lyn van haar kakebeen. Talm oor haar gesig en stop by haar mond met ’n takserende uitdrukking op sy gesig. Hy is so naby dat Kylie sy warm asem teen haar wang kan voel en die bekende reuk van sy naskeermiddel ruik. Suurlemoen, gemeng met die geur van kaneel. Die assosiasie maak herinneringe in haar wakker wat sy wil ontken en doodsmoor.
Haar oë is donkergroen en stormagtig. Sy sit stokstyf en staar asof gehipnotiseerd na Rynard. Hy moenie, hy mág nie, het nie die rég nie … Hulle is lankal nie meer man en vrou nie. Hy sal dit tog sekerlik nie waag om haar te soen nie? Rynard was altyd onvoorspelbaar en sy was nooit seker wat om te verwag nie: of hy haar soos ’n grotman oor sy skouer gaan gooi en die gang af dra slaapkamer toe om passievol liefde te maak nie, en of hy André Rieu se strelende walse in die videospeler sal druk, vir haar tee bring en rustig langs haar op die bank sit en luister nie. Miskien is dit deel van sy magnetisme – die onvoorspelbaarheid.
Die broeiende oë wat in hare boor, hou Kylie vasgevang, eerder as sy hande op die stoel se armleunings. Sy draai haar kop weg, maar sy hand sluit ferm om haar ken. Hy dwing haar gesig terug na hom sodat hy haar in die oë kan kyk. Kylie knyp hulle toe, bang hy lees daarin wat hy nie moet nie.
“Kyk vir my,” gebied hy.
“Nee.”
Maar hy het blykbaar iets in haar stem gehoor wat hy nie moet nie. In haar halfoop lippe gelees wat haar oë nie wou verklap nie. Want sy mond kom vol op hare neer, hard en honger. Hy beur haar lippe wyer oop.
Dis nie ’n soen nie, nie ’n liefkosing of uiting van sy gevoelens vir haar nie. Dit maak sy haarself wys. Dit is eerder ’n eksperiment om sy manlike oorheersing te bewys. Of ’n toets om uit te vind wat hy wou weet?
Sy reageer nie, bly net roerloos soos ’n houtpop sit. Voor sy tot verhaal kan kom, is hy weg en uit by die voordeur. ’n Paar tellings later hoor sy die Porsche buite in die straat brul.
“Ry versigtig, moenie jaag nie!” roep sy die verdwynende Porsche agterna. Hoekom, weet sy self nie. Hy kan die flippen vlieënde piering in ’n sloot omsmyt en sy nek breek vir al wat sy omgee.
Onwillekeurig druk sy die agterkant van haar hand teen haar lippe. Indien Rynard Wiegers sy manlike meerderwaardigheid wou bewys, het hy misluk. En as hy haar wou toets om uit te vind of sy steeds gevoelens vir hom koester, het haar reaksie getoon die antwoord is nee. Sy swig nie voor onbeskaafde Neanderdaltipes nie. Nie in die slaapkamer, in die gang of in die sitkamer nie. Sy verkies hoflike, bedagsame ouens, in voeling met hul romantiese kant, gemeng met ’n skeut sentiment. ’n Regterbreinmens.
Rynard is tipies ’n kreatuur waarin die linkerbrein oorheers: pure feite en formules. Nommerpas in ’n vliegtuig se stuurkajuit of agter die stuur van ’n vinnige sportmotor. Maar ’n mislukking wanneer dit kom by ’n vrouehart wat emosies soos teerheid en sensitiwiteit vra.
Dis goed dat sy hom nie teruggesoen het nie, goed dat hulle uit mekaar is. Selfs sonder die inmenging van ’n derde persoon in hul huwelik, sou die verhouding nie gehou het nie. Hulle is totale teenoorgesteldes en sal nooit weer bymekaar uitkom nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив
