is ek nou by jou … Kyk, dit is ek, tannie Sarie.” Sy sus die warm lyfie heen en weer en geleidelik bedaar die snikke.
Hugo sak dankbaar op die bed neer en trek vir Karl op sy skoot. Hy druk die kind se donker koppie lomp teen sy bors vas.
Sarie sak met Annemie nog styf in haar arms langs Hugo op die bed neer en vryf liggies oor Karltjie se hare.
“Wat is dit dan, ou grote?”
In die dowwe lig van die bedlampie lyk Hugo so verlore en onbeholpe dat Sarie die drang om sag oor sy wang te streel met mening moet onderdruk.
“Is tannie nie weg nie?” Karltjie se sin eindig in ’n droë, verlate snikkie.
“Natuurlik nie! Hier is ek dan.”
Hugo kyk oor Karl se kop na haar. “Annemie het wakker geword en wou blykbaar by jou gaan lê, maar toe is jy nie daar nie. Haar gehuil het vir Karl wakker gemaak en hulle wou hulle net nie laat troos nie.”
“Sies tog! Ek moes nooit uitgegaan het nie …” Die selfverwyt maak haar oë groot en sy kyk ontsteld na Hugo.
“Kom klim in jul bedjies. Tannie sal julle toemaak en dan gaan julle lekker slaap.”
Sy gee vir elkeen ’n bietjie water en druk die komberse styf om hulle vas. Op Annemie se bedjie sak sy eers weer neer en vryf saggies die blonde haartjies totdat die blou ogies stadig toeval.
Hugo staan met sy hande in sy sakke en sy skouer rus liggies teen die kosyn. Sarie wens dat hy liewer wil loop. Hy ontsenu haar. Sy druk ’n soentjie op Karl se voorkop, wat darem nou flouerig met haar glimlag, en skakel die bedlampie af.
“Tannie gaan net gou vir oom Hugo koffie maak omdat hy so moes sukkel en dan kom ek ook slaap. Jy moenie weer bang wees nie.”
“Nee, as tannie hier is, sal ons nie bang wees nie.”
Hugo wag galant vir haar om eerste uit te gaan en stap dan stil agter haar aan.
“Ek … ek is jammer, meneer Kritzinger. Ek sal nie weer die kinders alleen laat nie.”
Hugo antwoord haar nie. Hy kyk ontevrede op sy horlosie en Sarie sien die trek van verbasing wat oor sy gesig flits toe hy sien dat dit knap ná tienuur is.
“Waar is Anton?”
“Hy het gery. Ek was onrustig oor die kinders en wou nie langer bly nie.”
“Dit was glad nie nodig om soveel opofferinge te maak nie.
Ek sou reggekom het.”
Sarie loer onderlangs na hom. Met ’n pa en vier broers herken sy die tekens. Hy is nou dikmond. In haar hart bedank sy die kinders omdat hulle vanaand moeilik was. Nou kan hy darem sien dat dit nie kinderspeletjies is om na twee woelige, ontwrigte kleutertjies te kyk nie.
“Ek gaan gou ’n bietjie koffie maak. Ek sal dit sitkamer toe bring. Of … of is meneer in die studeerkamer besig?”
“Ek was in die studeerkamer besig, maar die kinders hou my al die afgelope uur aan die gang.”
Hy draai egter nie sitkamer toe nie, maar stap saam met haar kombuis toe, waar hy hom teen die kosyn gemaklik maak en haar fronsend dophou.
Sy skakel die koffiemasjien aan en sit ’n bietjie melk in ’n kastrolletjie op die stoof om te kook.
Verleë staan sy rond terwyl sy donker blik haar deur die vertrek volg.
“Het meneer al geëet?” Sy vra dit sommer net om iets te sê.
“Nee, ek is nie honger nie.”
Verbaas stap Sarie by hom verby tot in die eetkamer. Sy kos staan onaangeraak in die louoond en die tafel is nog steeds netjies gedek.
“Wil meneer nie maar iets gaan eet nie?”
Nors staar hy voor hom uit, sonder om haar te antwoord. Sarie onderdruk die giggeltjie wat binne-in haar kriewel.
Nou gedra hy hom darem net soos ’n stout kind. Sy moes hom nie alleen gelaat het nie. Onwillekeurig raak haar stem net so paaiend soos haar moeder Saartjie s’n wanneer sy haar vyf Wessels-mans ongemerk om haar pinkie draai. ’n Fyn glimlaggie raak-raak aan haar mondhoeke.
“Kom, ek sal daar by meneer kom sit. Ek weet dit is nie lekker om alleen te eet nie.” Sy draai om en trek die kastrolletjie melk van die stoof af voordat sy haar weer tot Hugo wend en liggies aan sy arm trek. “Toe, meneer kan nie heeldag so sonder kos bly nie. Kom eet!”
Sonder teëpraat laat Hugo hom oorreed en stap saam met haar eetkamer toe. Sy skep vir hom kos in en gaan sit dan op haar plek.
Hugo eet smaaklik. Hy kom nou eers agter hoe honger hy regtig is. Wanneer hy ’n keer vinnig opkyk, betrap hy haar blik peinsend op hom. Sy glimlag stadig vir hom, ’n glimlag wat om haar mond begin en stadig opskuif tot in haar oë, en ’n snaakse weekheid kom lê in sy hart.
Wat ’n pragtige, ongekunstelde mensie is sy tog! Sy gee net altyd en verwag so min terug. Kan daar dan nog sulke mense wees, of is dit ’n front wat sy voorhou omdat sy bybedoelings het? Hy skud sy kop effens en verag homself omdat hy haar al weer wantrou.
“Waar bly jou mense, juffrou –?”
“Ag, meneer kan maar vir my Sarie sê. Ek en my ma het dieselfde naam en sy sê altyd dit is omdat ons een ou huishulp ook Saartjie was en sy nog onder die teken van die Waterdraer gebore is dat sy altyd ’n waterdraer en houthakker sal wees.”
’n Breë glimlag trek onverwags om Hugo se mond toe hy na haar vrolike gesiggie kyk. “Sarie pas jou. Dit is so … so huislik.”
Sarie lag ongelowig en skud net haar kop. Sy wonder of hy al ooit aan haar gedink het as mens. Haar naam klink seker vir hom huislik omdat sy kook, was, stryk en kinders oppas …
Sy skep vir hom nagereg in en staan dan op om vir hulle koffie te gaan haal.
“Kom ons gaan drink in die sitkamer koffie.” Hugo keer haar toe sy die koffie wil skink. “Dit is warmer daar.” Hy tel die skinkbord op en stap gemaklik agter haar aan.
Sarie skink vir hom koffie en skuif so na as moontlik aan die vuurtjie. Sy is nog steeds sonder skoene en haar voete kry koud.
“Hoe gaan dit met Paul … met meneer se skoonsuster?”
“Sy het vandag weer baie pyn gehad en Paul sal seker maar vannag by haar bly. Hy het ’n kamer in die hotel naby die hospitaal waar hy kan tuis gaan.”
“Sal sy nog lank so baie pyn hê? Dit is darem al amper tien dae vandat sy geopereer is.”
“Nee, Paul sê dit behoort van volgende week af beter te gaan.”
“Meneer, die kinders … wil sy hulle nie dalk sien nie? Ek … ek kan hulle mos maar neem.”
Hugo vermy effens ongemaklik haar oë. “Ek wou gehad het ons moet vanmiddag gaan, maar …”
“Ag! Meneer moes net gesê het …”
