baie vreemd voorgekom het. Maar as sy dit nie merk nie, merk haar broer dit beslis wel, en sy gesig raak weer geslote.
“Ja. Ek is nie meer lus om te gaan nie. Gaan maak jou solank reg.”
Ria verdwyn vinnig uit die kamer en dis Calvyn wat die skinkbord by Salome neem. Sy voel selfbewus en weier om na hom op te kyk.
“Vergewe my dat ek so nuuskierig is, maar waar het jy geleer om ’n bruggeboorte te hanteer?” Salome aarsel eers, maar kyk dan onwillig op, want sy weet haar antwoord gaan hulle weer eens terugplaas in twee aparte kampe. En net nog ’n klein rukkie sou sy die Calvyn van die koeistal wou behou.
“My pa was ’n voorman op ’n plaas. Ek het met diere grootgeword. Ek het hom baie gehelp.” ’n Wrang glimlaggie trek aan haar mondhoeke toe sy die geslote gesig voor haar sien en onwillekeurig glip dit uit: “Om ’n voorman se dogter te wees, kan ook sy voordele hê. Ek sou dit nooit kon dink nie.”
’n Lang oomblik kyk hy haar net stip aan. Dan staan hy op en tel sonder ’n woord die skinkbord op. By die deur draai hy terug. “Ek sê in elk geval baie dankie. Ek het dit ook bedoel toe ek gesê het die versie is joune.” Sy oë vernou. “Jy verbaas my, Salome de Ridder. Jy lyk asof jy nog nie eens die feite van die lewe ken nie, en vandag behartig jy ’n bruggeboorte soos ’n ou veteraan. Is daar nog verrassings wat jy vir Babilon se mense in die vooruitsig stel?”
Sy kyk stil terug. Dan skud sy haar kop moeg. Enigiets, maar sy sien nie kans om nou met Calvyn kragte te meet nie.
“Nee. Niks meer nie. Ek is maar net Salome, en ’n De Ridder sal ek nooit word nie.”
“Ek wonder … Ek begin tog wonder … Goeienag. Slaap gerus. As jy iets nodig kry … ek is in die studeerkamer.”
“Nag, Calvyn, en … dankie vir die versie.”
Sy wenkbroue trek omhoog. Sy weet nie of hy sarkasties is nie toe hy, voordat hy die deur agter hom toetrek, sê: “Dankie dat jy darem hierdie keer sonder protes iets van die gehate baas van Babilon aanvaar.”
4
Watter tyd Deon daardie nag ingekom het, weet Salome nie, want sy het soos ’n klip geslaap, so tevrede en vreemd gelukkig soos nog nooit sedert haar aankoms op Babilon nie.
Toe sy die volgende oggend wakker word en haar blik op haar man val wat nog in diepe slaap is, hinder dit haar die eerste keer glad nie dat hy die aand laat uit was sonder haar, en – soos sy al tevore ook agtergekom het – dat daar ’n ligte drankwalm in die kamer hang nie. Vanoggend is dit asof dit haar net nie meer kan skeel wat Deon doen, waar hy gaan en hoe hy teenoor haar optree nie. Dis of dit net nie meer so belangrik is nie, en sy lê ’n rukkie en wonder van waar dié skielike traak-my-nie-agtigheid kom waarmee sy vanoggend wakker geword het. Daar het tog niks gebeur wat dit kon veroorsaak nie … of het daar?
Dan roer sy haar skouers ongeërg en staan geluidloos op. Hoekom sal sy te diep wil delf na die oorsaak as sy die eerste keer in maande met vrede in haar gemoed wakker word en selfs gelukkig voel? En dan … sy kan nie wag om by die koeistalle te kom nie. Hoe sou dit vanmôre met Daisy en haar kalfie gaan?
Dis nog sommer vroegoggend toe sy by die een staldeur inglip, en Daisy lig haar kop vinnig van die krip af op toe sy die vreemdeling gewaar. Dan is dit asof daar herkenning in die diepbruin oë kom, en Salome stap glimlaggend nader.
“Môre, mevrou Daisy. Jy is darem seker bly dis nie gisteroggend dié tyd nie, nè?” lag sy en streel die blinkgladde vel. Haar oë blink sag en vol vreugde op die kalfie wat haar met onskuldige oë staan en aankyk. Salome kan haarself nie keer nie: sy slaan haar arms om die kalfie se nek en druk haar gesig styf teen die voorkoppie aan, terwyl sy die warm asem van die diertjie teen haar hals voel.
Die oë wat haar vanuit die staldeur betrag, trek peinsend saam. Dan stap die man nader.
“Goeiemôre, mevrou. Ek is Jansen … Hendrik Jansen, die voorman. Ek wil jou gelukwens met wat jy gister gedoen het. Selfs meneer De Ridder kon sy ingenomenheid nie wegsteek toe hy my vanoggend daarvan vertel het nie. Ek is jammer dat jy so alleen moes sukkel, maar toe ek op die dorp kom, het meneer De Ridder my verlof gegee om die middag af te neem. As ek geweet het …”
Salome kom orent en lag terwyl sy haar hand spontaan uitsteek. Dit word ná ’n oomblik van aarseling geneem.
“Nou is ek bly julle was almal weg, want anders sou ek nie vanoggend ’n versie ryker gewees het nie! Het Calvyn jou vertel? Hy het my die kalfie gegee, en is sy nie pragtig nie, ounooi!” Sy kyk weer terug na hom. “Ek is bly om jou te ontmoet, meneer Jansen. Ek is sommer net Salome. Los maar gerus die formaliteit! Daisy lyk heeltemal goed vanmôre, nè?”
Hy glimlag ook spontaan.
“Uitstekend! En die kalfie is ’n klein kampioen. Is jy baie lief vir diere?”
“O ja. Ek het op ’n plaas grootgeword. Maar hierdie kalfie is die eerste diertjie wat ek besit, wat werklik myne is.” Dis stralende oë wat na hom kyk. “Die eerste dingetjie ook wat werklik myne is op Babilon.”
Sy sê dit sonder selfbewustheid, onbewus daarvan dat die voorman soveel meer in dié enkele sinnetjie lees – en so goed begryp. Daar kom ’n jammerte in sy oë terwyl hy op die skraal mensie voor hom afkyk, en toe sy ná ’n vrolike groet van hom af wegstap, gaan hy in die staldeur staan en kyk haar agterna. Diep binne-in hom woed ’n skielike opstand en hartseer. Hy ken hulle so goed – die De Ridders van Babilon. Hy weet so goed wat met hierdie stralende vroutjie van vanoggend gaan gebeur. Iemand so mooi en jonk, teer en opreg soos Salome de Ridder sal gebreek word tot ’n verbitterde en ontnugterde vrou, en hy wéét dit gaan kom. Opstand ofte nie, daaraan sal hy niks kan doen nie. Watter mag het ’n blote plaasvoorman teen ’n De Ridder? En wat ’n jammerte dat iets moois en goeds soos hierdie fyn vroutjie vermors moet word op mense soos die De Ridders. Hulle sal bo-oor haar loop, op haar trap totdat daar niks meer oor sal wees van die mooi siel wat hy netnou in haar blou oë gesien het nie. Pêrels voor die swyne …
Hendrik Jansen, ’n man in sy vroeë dertigerjare, korterig, stewig gebou, met muisvaal hare en die wysheid en lewenskennis van ’n seun wat swaar grootgeword het, stap weg om met sy dagtaak voort te gaan, terwyl Salome terugstap na die plek waar sy hoort, of veronderstel is om te hoort: die groot ou herehuis van Babilon. Die plaasvoorman se vriendelike grys oë is peinsend saamgetrek en sien nie die man raak wat hom fronsend vanuit ’n ander staldeur staan en beskou nie.
Die vreemde vrede en geluk waarmee Salome vanoggend opgestaan het, is van korte duur. Dit verdwyn soos mis voor die son die oomblik toe haar man sy verskyning maak. Deon kan net nie uitgesels raak oor Wanda Wolfaardt nie. Salome luister fronsend, en dit bring ’n geringe mate van vertroosting toe sy sien dat ook Ria haar broer verward aankyk en dat daar ’n ergerlike frons tussen Calvyn se oë verskyn. Dis net sy ma wat stralend en vol belangstelling luister na haar seun se vertelling van die vorige aand se visbraaiery, en hom aanpor om nog meer te vertel. Die res gaan swyend voort met hul ontbyt, totdat Calvyn dit blykbaar nie meer kan uithou nie.
“Ek kan nie verstaan hoekom jy vanoggend skielik so gaande oor Wanda is nie. Julle het saam grootgeword en jy ken haar so goed soos jou eie suster. Jy het al honderde kere met haar gedans en voorheen nog nie een keer daaroor in ekstase geraak nie.” Sy stem is ysig. “As ek reg onthou, het jy nie te veel van haar gehou net voordat jy van Babilon af verdwyn het nie.”
’n Rooi gloed gly oor Deon se wange en hy gluur sy halfbroer openlik aan. Wanneer sal Calvyn leer om te onthou dat hy nie meer ’n seuntjie is om so aangespreek te word
