en die lang, netjies versorgde hand wat hy na haar uithou. Sy sien hoe hy verder oorbuig en merk terloops op dat hy gitswart hare het wat glad agteroor gekam is. Sy steek haar hand na hom uit en voel hoe sy lang vingers warm om haar pols sluit.
“Dankie, señor,” glimlag sy stralend op na hom, onbewus daarvan dat sy soos ’n skatlike, stout meisietjie lyk, maar nietemin ’n asemrowende meisietjie.
“Gee my jou ander hand ook, señorita,” hoor sy die diep stem weer sê. Dis ’n stem wat gesag afdwing, ’n stem wat daaraan gewoond is om bevele te gee, dink sy, terwyl sy vingers warm om haar ander pols sluit.
Rina voel hoe die man haar soos ’n veertjie uit die water lig en die volgende oomblik staan sy langs hom op die welige groen grasperk wat soos ’n reusetapyt onder die bome uitgestrek lê en soos sagte mos onder haar kaal voete voel.
Sy kyk op na die man wat heelwat langer as sy is. Hy is inderdaad aantreklik, al rus sy blik so koud en onpersoonlik op haar. Sy is meteens intens bewus van sy trotse en statige houding. Dit laat haar ietwat ongemaklik sê:“Dankie dat jy my uit die water gehelp het, señor. Jy het gelyk, die windjie is nogal koud. Ek voel dit nou eers.” Sy glimlag meteens en haar oë skitter van pret. “Maar ek het darem ’n mooi foto van daardie sierlike jag geneem. Behoort die boot aan jou, señor . . . e . . .?”
“Ek is marquês Conzalo de Valcada. Ja, die boot behoort aan my. Hoe voer jy die van, señorita?” antwoord hy haar effens kil en onpersoonlik met ’n weervraag.
Rina vervies haar ietwat vir die man se hooghartigheid. “Ek is Rina Verhoef, señor marquês,” kom dit uitdagend van haar.Wie dink hy miskien is hy? flits dit deur haar gedagtes. Hy maak asof hy watwonders is en dit net omdat hy ’n adellike is. Hy kan na die hoenders gaan. Sy hou niks van koue en hooghartige mense nie. Ja, al is hy ’n marquês en aantreklik daarby.
Die man kyk haar so streng en deurdringend aan dat sy voel sy moet darem ook aanlas: “Ek is van Pretoria, Suid-Afrika, afkomstig, señor marquês. Het maar gisteroggend hier in Lissabon aangekom.”
“En die ander drie wat daar in die motorboot sit?” hoor sy hom met ’n ongenaakbare stem vra. Hy kyk haar aan met ’n uitdrukking op sy gesig asof hy ’n getuie in die hooggeregshof ondervra.
“O, hulle is Amerikaners wat ek gistermiddag in die hotel waar ek tuis is, ontmoet het.” Hy kan gaan doppies blaas, sy sal hom nie elke keer as “señor marquês” aanspreek nie. “Hulle keer glo weer oormôre terug na Amerika,” lig sy hom ongeërg in.“Maar as jy my nou sal verskoon, sal ek na die motorboot teruggaan. Ek begin nou regtig koud kry.”
Rina slaan byna agteroor van verbasing toe die marquês so ewe die linte van haar hoed voor losknoop en die hoed met ’n vies gebaar in die middel van die rivier werp. Die volgende oomblik trek hy sy haelwit baadjie uit en vou haar behoorlik toe daarin. Sy maak haar mond oop om kapsie te maak, maar die drie-en-dertigjarige marquês keer haar dadelik.
“Moet liewer niks sê nie, señorita,” lê hy haar streng die swye op.
“Maar my hoed . . .” begin sy.
“Ons sal môre vir jou ’n ander hoed koop. Ek hou in elk geval nie van daardie hoed nie. Dit pas nie by jou blondheid nie,” maak die marquês haar weer eens met ’n onpersoonlike stem stil, kompleet asof hy al die seggenskap ter wêreld oor haar hoed het.
“Ek kan môre self vir my ’n ander hoed koop, señor marquês,” val sy die man aan. “Besef jy dat die son my later vandag sonder ’n hoed daar op die motorboot gaan braai?”
“Maar jy gaan nie weer terug na die motorboot nie, señorita,” verklaar die man ongeërg, asof dit lankal ’n uitgemaakte saak is en sy haar maar net opsetlik onnosel hou.
“So!” sê sy onderwyl sy hom met nougetrekte oë aankyk. “En waar gaan ek miskien heen as ek nie na die motorboot teruggaan nie?”
“Jy gaan saam met ons na die castelo, waar jy ’n warm bad sal neem en jou in . . . e . . . droë klere sal verklee. Ek het reeds my neef en niggie gestuur om jou klere en goed by jou vriende te gaan haal.”
“Maar jy matig jou baie aan, señor marquês,” voeg Rina hom nou ietwat gesteurd toe. “Dink jy miskien ek is ’n bogkind wat myself nie kan oppas nie?”
“Jy lyk nie ’n dag ouer as dertien nie, señorita, maar ek vermoed jy is sestien,” gaan die onuitstaanbare man voort. “Dus is jy beslis nie oud genoeg om jouself op te pas nie. Terloops, hierdie deel van die rivier is my eiendom en ek kan nie toelaat dat ’n . . . e . . . onverantwoordelike tienderjarige haar dood hier kom soek nie. Jy sal dus maak soos ek sê. Ek sal jou later by die hotel besorg en sommer ook jou ouers spreek in verband met vandag se onverantwoordelikheid . . .”
“Net ’n oomblik asseblief, señor marquês,” keer Rina met ’n ligte handgebaar en ’n gevaarlike glans in haar oë. “Jy gaan nou ’n bietjie te vinnig vir my. Jy praat van sestien jaar, my ouers en onverantwoordelikheid. Maar laat ek jou net eers inlig, señor. My ouers is in Suid-Afrika. Ek het alleen deur Europa kom reis. Ek was ook nie onverantwoordelik nie, ek wou bloot my hoed uit die water haal. En nog ’n ding, ek is nie sestien nie; ek is op my volgende verjaardag, presies vandag oor twee weke, drie-en-twintig jaar oud. Dink jy ons Suid-Afrikaners is so gek om hul dogters op sestienjarige leeftyd alleen die wêreld in te stuur? Jy het klaarblyklik ’n besonder swak dunk van ons . . .”
Die marquês lyk effens bleek, maar gaan nietemin onverstoord voort: “ ’n Jong dame van drie-en-twintig en jy swem met so ’n skrapse baaipakkie aan!”
“Wat skort met my swemklere, señor?” kap Rina ergerlik terug. “Almal dra dit so, dis mode!”
“Ja, almal wat nie omgee om hul naakte liggame ten toon te stel nie, señorita. Glo my, daardie skrapse baaipakkie laat niks aan ’n man se verbeelding oor nie. In elk geval, ek laat dit nie hier in my deel van die rivier toe nie.”
“Ons was nie van plan om hier te swem nie,” antwoord Rina. “Ons sou hoër op geswem het, so ’n kilometer of wat hoër op.”
“Dit is nog steeds my eiendom,” val die onmoontlike man haar onversteurd in die rede.
“Dan sal ek my vriende onverwyld moet waarsku, señor, anders gaan hulle wel hoër op swem,” laat Rina nou ernstig hoor. “Ons sal jou nie verder lastig val nie. Ek het vanoggend deur my hotelkamer se venster opgemerk dat etlike mense daar naby die hawe swem. Ons kan ook daar gaan swem, al is ons piekniek nou daarmee heen.”
“In watter hotel is julle tuis, señorita?” vra die man sonder veel belangstelling, kompleet asof hy die vraag vra net om iets te sê.
“In die Hotel Universo,” antwoord sy ongeërg. “Maar ek vrees jy sal my nou moet verskoon. My vriende sal nie daarvan hou om alleen terug te gaan nie, en ek . . . wel . . . jy is ’n absolute vreemdeling vir my, dus sal ek liewer nie van jou gasvryheid gebruik maak nie.”
Dis asof daar ’n effense flikkering in sy koue oë kom by die aanhoor van die laaste gedeelte van Rina se sin. Ja, dis beslis asof daar ’n tikkie goedkeuring in sy oë te lees is. “Verskoon my,” hoor sy hom weer sê, “maar jy kan nie so skraps geklee deur Lissabon se strate loop nie, señorita. Ek vrees die polisie sal jou dadelik in hegtenis neem. Jy sal jou eers moet aantrek voordat jy na die hotel kan teruggaan . . .Waar gaan jy dit doen, señorita?”
“Maar op die motorboot, natuurlik!” antwoord Rina. “Jou vriende het reeds vertrek, señorita,” lig
