ek opgevoed is, maar dis net tussen ons gesê. Terloops, ek dra nooit kortbroek in die openbaar nie, señora, nog minder swem ek in openbare plekke met ’n bikini. Ek dra nie eens minirokke nie. Maar noudat die marquês my reeds geklassifiseer het, sal ek daardie reputasie in sy teenwoordigheid moet handhaaf, anders gaan ék die een wees wat die nederlaag ly, en dit weier ek beslis . . . Maar hier kom hy nou. Laat ons liewer oor ’n ander onderwerp gesels.” Sy kyk Carla en Marco beurtelings aan. “Ek het toe inderdaad vanoggend ’n yslike verkoue opgedoen, met my nat baaiklere in die koel windjie . . . Dankie, señor,” sê sy en neem haar aandsakkie by hom.
“Dit is deur jou eie onverantwoordelikheid dat jy ’n verkoue opgedoen het, señorita,” meen die marquês en kyk haar streng aan.
“Ek weet, señor,” sê sy onderwyl sy twee hoofpynpille uit haar aandsakkie neem en dit voor haar op die tafel plaas. “Ek het jou mos gesê dat ek veel eerder verkies om ’n verkoue op te doen as om saam met jou na jou castelo te gaan . . . Marco, sal jy asseblief vir my ’n glas water bestel om hierdie pille mee te drink?”
“Voel jy nie wel nie, señorita?”
Rina kan sweer daar was ’n tikkie besorgdheid in sy stem. “Dis maar net ’n hoofpyn, señor,” antwoord sy ongeerg. “Ek het vroeër vanaand, voor ete, ook ’n hoofpyn gehad, maar hierdie pille het gou ’n einde daaraan gemaak.” Sy kyk die edelman reguit aan. “Ek het darem nog nooit van iemand gehoor wat aan ’n verkoue beswyk het nie, señor, het jy?”
“As daar komplikasies intree, is so iets wel moontlik,” meen die marquês. “Dit is inderdaad onverantwoordelik van jou om vanaand in die koel aandlug uit te wees met ’n verkoue. In elk geval, as jou hoofpyn nie bedaar nie, sal ek jou onverwyld terugneem na die hotel waar jy tuis is.”
“Conzalo,” begin die marquesa, “as Rina nie gesond voel nie, moet ons haar liewer na die castelo neem. ’n Hotel is glad nie ’n gerieflike plek as ’n mens ongesteld voel nie.”
“Nee, asseblief nie, señora,” keer Rina dadelik.“Moet asseblief nie moeite doen nie. Ek sal heeltemal gerieflik wees in die hotel. Terloops, ek het die Amerikaners belowe dat ek hulle môre op ’n uitstappie na Belém en Queluz sal vergesel. Dit is hul laaste dag hier in Lissabon. Hulle vertrek oormôre baie vroeg na Amerika.”
“Onmoontlik, señorita,” val die marquês haar met ’n onverbiddelike stem in die rede. “Jy kan beslis nie so ’n uitstappie onderneem terwyl jy ’n verkoue het nie. Ek sal jou eerder aanraai om môre in die bed te bly.”
“Señor marquês,” kom dit ongeërg van Rina, “ek mag nou wel nie respektabel of ordentlik wees nie, maar my ouers het my darem geleer om nooit my woord te breek nie, tensy dit ’n saak van lewe en dood is.”
“So ’n verkoue kan ’n ernstige siekte tot gevolg hê, señorita,” voeg die marquês haar streng toe. “Jou vriende sal verstaan dat jy hulle in sulke omstandighede nie kan vergesel nie. Jy moes dit glad nie eens vanaand buite gewaag het nie.”
“My soort gaan nie maklik dood nie, señor,” antwoord Rina. ’n Sweem van ’n glimlaggie raak aan haar mond. “Die glas grappa wat ek flussies gedrink het, behoort my ook gou reg te ruk.”
Rina kyk die man uitdagend aan en haar oë sê duidelik: Toe, wanneer gaan jy jou preek oor die glasie grappa afsteek?
Die marquês stel haar egter nie teleur nie, want sy volgende woorde is openlik afkeurend. “Waar het jy geleer om sulke sterk drank te drink, señorita?”
“O, by disko’s en so aan,” jok sy in sy gesig sonder om te blik of te bloos. Slegs haar oë is vol lagduiweltjies. “As ’n mens die lewe ten volle wil geniet, moet jy aan al sulke dinge gewoond word, señor,” las sy nog as nagereg by.
“Ek vrees dit is ’n baie slegte gewoonte, señorita,” kom dit weer onverbiddelik van die edelman. “Ek hoop nie jy bestel ooit weer grappa in my geselskap nie. ’n Ligte drankie sal in elk geval baie gesonder wees vir jou gestel. Maar ek sal in die vervolg self vir jou bestel.”
“Ek weet nie so mooi of daar wel ’n volgende keer sal wees nie, señor,” sê Rina so sedig soos ’n engel.“Jy vergeet blykbaar dat ek slegs drie weke hier in Lissabon sal vertoef.”
“A, dan sal jy darem nog hier wees om die olyffees op Conzalo se quinta by te woon,” begin die marquesa.
Maar Conzalo val haar onverstoord in die rede: “Ek is seker die señorita sal nie in die olyffees belangstel nie.”
Die man is lugtig vir my, dink Rina geamuseer. Hy verwelkom my glad nie by sy quinta nie. Dink natuurlik dat ek hom en sy familie in die verleentheid sal bring met my . . . e . . . ongehoorde gedrag. In elk geval, hy kan gaan doppies blaas as hy my nie daar wil hê nie. Maar hardop vra sy: “Wanneer vind die olyffees plaas, señora marquesa?”
“Die Woensdag voor Paasnaweek.”
“Ek sal dan nie meer hier in Lissabon wees nie,” stel Rina die ou dame vriendelik in kennis. “Ek verwag dat my motor oor twee weke per boot sal aankom, daarna gaan ek ’n paar dae na Sintra en Estoril. Ek sal stellig van Estoril af sommer met die kuspad langs na Oporto reis.”
Die kelner bring vir Rina ’n glas water, waarmee sy die twee pille sluk. Na ’n rukkie vra Marco haar om te dans. Hulle gesels opgewek terwyl hulle dans.
Onderwyl Rina en Marco dans, kyk die marquesa haar seun met ’n sagte blik aan en verklaar met ’n glimlaggie: “Jy was baie haastig om die liewe Rina af te raai om ons olyffees by te woon, Conzalo. Ek dink sy het geraai dat jy glad nie gretig is om haar op jou quinta te ontvang nie.”
“Ek weet sy het,” antwoord die marquês ernstig. “Sy het vanoggend geen planne gehad om ’n paar dae in Sintra en Estoril te verwyl nie. Maar ek is bly dat sy ’n goeie begryper is. Ek gaan baie beslis nie toelaat dat die Suid-Afrikanertjie ons almal in die verleentheid bring met haar ongehoorde kleredrag en grappa-drinkery nie.”
Die marquesa begin hartlik lag. “Conzalo,” sê sy, “daardie dametjie het jou baie netjies om die bos gelei, my seun. Sy het haar mes terdeë vir jou in omdat jy haar van die staanspoor af so verkeerd beoordeel het. Terwyl jy haar aandsakkie gaan haal het, het sy ons vertroulik vertel dat sy nooit sterk drank gebruik nie, nie eens tafelwyn nie.”
Conzalo kan haar net ongelowig aanstaar.
“Sy het ook gesê sy dink jy slaan morsdood neer as jy moet weet in hoe ’n ordentlike huis sy opgevoed is,” las tia Ada met ’n glimlag by. “Nou moet sy glo daardie reputasie in jou teenwoordigheid handhaaf, anders gaan sy die een wees wat die nederlaag ly, en dít weier sy beslis.”
Voordat Conzalo iets hierop kan sê, keer Rina en Marco na die tafel terug. Daar is ’n onpeilbare lig in die jong marquês se swart oë. “Sal jy nog ’n glasie grappa drink, señorita?”
“Ek . . . e . . . glo nie dit sal raadsaam wees om nou sterk drank te drink na die twee hoofpynpille wat ek pas geneem het nie, señor,” antwoord Rina bedaard.
“Maar jy het nog net een drankie geniet, señorita,” hou die ellendige man knaend vol. “Ons gaan nou almal ’n drankie geniet en ’n glasie heerlike soet marsala sal jou beslis nie kwaad doen nie.”
“Nee, liewer nie ’n alkoholiese drankie nie, dankie, señor. Ter wille van die pille sal ek dan maar liewer ’n vrugtedrankie geniet.”
“
