is nog glad nie klaar nie, juffrou. Ek sal jou niggie ondersoek net as sy belowe om my haar volle samewerking te gee en, indien dit nodig blyk, hier te bly so lank as wat ek dit nodig vind – al is dit ook ’n paar maande, soos wat ek vermoed die geval gaan wees.”
“Maande hier bly? Thero sal dit nooit doen nie,” sê Magriet met oortuiging.
Sy hande val van haar skouers en hy staan terug. “In daardie geval het julle verniet gekom.”
Skielik is alle ander gevoelens op die agtergrond geskuif en is Magriet bewus van haar diepe kommer oor Thero. As hierdie man klaar reeds ’n vermoede het dat Thero maande lank hier behandeling sal moet ontvang, is haar toestand ernstiger as wat selfs sy, Magriet, vermoed het. Hulle durf nie onverrigter sake terugkeer nie.
“Maar, dokter, asseblief, jy móét verstaan! Sy sal dit nooit maande lank hier uithou nie! Kan sy dan nie maar gereeld kom vir behandeling nie?”
“Elke dag van die stad af?” vra hy sarkasties.
“Nee, ek bedoel sy kan miskien op Simonsvlei gaan bly. Dis net tagtig kilometer hiervandaan. Of selfs die motel is binne bereikbare afstand.”
“Wat? Dink jy een oomblik dat ek ná wat ek gisteraand aanskou het, haar sal toelaat om dáár te bly solank sy onder my behandeling is? Sodat alles wat ek deur die dag probeer opbou, weer saans en snags met jolytpartytjies afgebreek kan word?” Sy oë vernou tot twee harde splete. “Nee, juffrou, ek dink eerder dis ’n geval dat jý nie maande lank hier wil bly nie. Jy is besig om vir jouself te pleit, nie waar nie?”
Sy kyk hom onbegrypend aan. “Ek verstaan nie, dokter.”
“O ja, jy verstaan baie goed! Jy weet goed dat jou niggie daarop sal aandring dat jy ook hier moet bly vir die tyd dat sy behandel word en dis jy wat nie daarvoor kans sien nie. Jy sal nog bly as jy op Simonsvlei in ’n hotel of in die motel langs die pad kan gaan bly, maar anders nie. Is ek nie reg nie?”
Magriet kry skielik lus om onbeheers aan die lag te gaan. Dat sý darem nou beskuldig word daarvan dat sy plesiermal is en dat sý Thero verlei, is lagwekkend! Maar sy antwoord so kalm as waartoe sy op hierdie oomblik in staat is: “Jy sal my natuurlik nie glo nie, dokter, maar die enigste rede hoekom ek nie maande lank hier wil bly nie, is omdat ek ’n werkende meisie is, soos jy reeds weet. Dis buite die kwessie dat ek vir Thero geselskap sal kan hou as sy lank hier moet bly.”
“En as ek daarop aandring dat jy moet bly?”
Sy kyk hom agterdogtig aan en trek dan haar skouers ongeërg op.
“Ek kan nie sien watter verskil dit aan my kan maak nie, dokter. Jy kan die baas van Abendruhe wees, maar jy is nog nie mý baas nie. Goeiemiddag.”
Hierdie keer stap sy so beslis weg dat hy haar nie weer probeer keer nie. Sy kan nie onthou dat sy al ooit tevore so na daaraan was om ’n man te lyf te wil gaan as wat sy vanmiddag was nie. Die absolute verwaandheid om haar sommer te veroordeel voordat hy al die feite ken! Haar lippe sluit styf saam. Niks, niks onder hierdie son sal haar beweeg om maande lank saam met hierdie man op hierdie plek te bly nie. Sy sal werklik al haar maniere en verfynde opvoeding kwytraak in Emile Fraser se teenwoordigheid. Maar wat kan ’n mens anders van so ’n kluisenaar verwag? Hy het klaar die verwronge idee dat die hele wêreld om hom draai en dat hy almal se lewe kan reël en regeer hier op Abendruhe.
Maar hierdie keer gaan hy hom vasloop. Hy moet darem dink sy is ook in ’n halwe beswyming oor hom soos wat al wat vrou in sy personeel blykbaar is!
Thero sien dadelik dat haar altyd so bedaarde niggie hewig ontsteld is toe sy by haar in haar kamer kom en wil summier weet wat gebeur het.
Magriet vertel kortliks en tot haar verbasing lag Thero hartlik.
“Ek sien niks wat snaaks is nie. Jou houding het skielik verander. Ek het gedink jy sal wil slange vang as jy hoor dat jy dalk maande lank hier sal moet bly,” sê Magriet verwytend.
Thero lag weer. “My liewe niggie, ek het skielik tot die besef gekom dat dit glad nie so onaardig hier is nie. Eintlik behoort dit nogal interessant te wees om ’n rukkie hier te bly – veral met ’n vuurvreter soos dokter Fraser! Die man interesseer my geweldig. Hy is so … anders. Dit sal nogal ’n aardigheid wees om te kyk hoe ver ek met hom kom!”
“Hemel, Thero, dit klink so banaal! In elk geval, jy is welkom. Ek wens ek het die man nooit ontmoet nie.”
Magriet voel beslis swaarmoedig. Natuurlik sal ’n man soos dokter Fraser haar bedorwe niggie se belangstelling wek. Soos sy Thero ken, sal dié nie rus voordat ook die grote dokter Fraser soos ’n lammetjie uit haar hand eet nie. Dan sal sy hom by haar versameling tweebeenskoothondjies voeg en Abendruhe se stof van haar voete afskud. Sy kan haar egter net nie voorstel dat daardie man ooit ’n skoothond sal word nie. Hy laat haar eerder dink aan ’n aggressiewe bulhond waarvan die tande altyd ontbloot is.
Maar dis Thero se saak, dink sy ongeërg. Laat sý hom maar probeer mak maak. Of miskien sal sy eindelik haar tier in Emile Fraser raakloop.
“Wanneer jy dokter Fraser onder hande neem, leer hom tog sommer ook terselfdertyd ’n bietjie maniere en wat die woordjie takt beteken,” sê sy terwyl Thero haar opstandigheid blykbaar terdeë geniet. “Ek is nogal jammer dat ek nie hier sal wees om jou vordering dop te hou nie.”
Thero se glimlag verdwyn dadelik. “Magriet, jy gaan nie weg nie! Ek gaan nie sonder jou hier bly nie, verstaan?”
Magriet neem vasbeslote voor haar stelling in. “Daar is iets wat jy liewer moet verstaan, Thero. Ek is oorbodig hier. Jy het my nie nodig nie. Ek gaan so gou moontlik terug huis toe.”
“Maar jy kan nie!” roep Thero ontsteld uit. “Magriet, jy durf my nie nou in die steek laat nie! Jy het belowe!”
“Ek het belowe om saam met jou te kom vir die ondersoek – nie om maande lank ledig hier rond te lê nie.”
“Maar jy sal nie ledig wees nie. Jy moet my geselskap hou.”
“Moenie laf wees nie, Thero. Dokter Fraser sal jou geselskap hou.”
Thero glimlag. “Natuurlik, maar soms sal hy darem moet werk ook! Magriet …”
Die ou bekende koppige trek is nou weer om Thero se lippe. “Jy is nou verspot, Magriet. Wat wil jy in ’n stowwerige ou kantoor gaan maak as jy maande lank hier in hierdie pragtige omgewing kan kuier? Pappa sal jou nog boonop vergoed …”
Magriet se blik dwaal deur die venster na buite. Ja, sy sou nie omgee om hier te bly nie. Dit lyk soos die paradys in vergelyking met haar kantoortjie by die werk. As Emile Fraser net nie die baas hier was nie.
“Wel! Wel! Wie kom hier aan?” vra Thero skielik waar sy langs haar by die venster stelling ingeneem het, met haar blik belangstellend op die jong man wat met lang treë en wit doktersbaadjie in hul rigting aangeloop kom.
“Dis seker een van die personeellede,” merk Magriet op en gee van die venster af pad toe sy sien dat die jong man doelgerig op hul kamers afpyl. Sy is tog regtig nie nou in die luim om aantreklike jong dokters te ontmoet nie. Sedert vanoggend het sy ’n allergie vir dokters ontwikkel. Magriet kan nie van die deur af gesien word toe Thero op sy klop oopmaak nie. Sy hou haar niggie dop en sien hoe laasgenoemde weer die sjarmekraan vol oopdraai.
“Juffrou Van Zyl?”
“Dis
