se salaris indien daar dalk goedjies is wat jy wil koop voordat jy gaan. Jy … e … jy moet onthou, daar is nie ’n winkel naby nie.”
Hy ontwyk die onstuimige oë. “Die trein vertrek Sondagaand en die mense van Ruigte sal jou Maandagoggend op die halte, Friederichsfelde, kry.”
Die frustrasie vou versmorend om haar toe. Alles word eenvoudig vir haar gereël, sonder dat sy enige sê in die saak het. Sy is net ’n stuk toerusting om die baron se masjiene glad te laat loop. Sy vat die koevert vinnig en stap by die deur uit.
In haar klaskamer gaan sit sy by die lessenaar en sukkel om hierdie ongetemde gevoelens tot bedaring te bring. Von Leipsig! Die klank van die woord teister haar en bring weer al die nare emosies na vore. Sy laat sak haar kop in haar hande. Die rooibruin hare is effens deurmekaar en pas by die wilde onstuimigheid in haar binneste.
Stadig bedaar die ergste opstandigheid. Sy is darem ook nie heeltemal redelik teenoor ou Oelofse nie. Hy weet nie van haar ontmoeting destyds met die baron nie.
Christa lig haar kop en kyk met oë wat niks raaksien nie deur die venster. Sy orden doelbewus haar gedagtes.
Die Von Leipsigs is so deel van Swakopmund soos die see en die woestyn. Vandat sy kan onthou, het hulle sekere tye van die jaar vanuit Duitsland kom besoek aflê om na hul sakebelange om te sien. Hulle huis is ’n pragtige, imposante woning aan die kant van die dorp en is in ’n ou Duitse styl gebou met houtpanele en torinkies.
Die meeste van die besighede op Swakopmund behoort aan hulle of hulle het daar ’n groot aandeel in. Onder meer behoort die skeepsredery aan hulle en volgens gerugte het hulle ’n reuse-aandeel in die diamantbedryf te Lüderitzbuch.
Sy het as kind hier op Swakopmund skoolgegaan en het ou baron Von Leipsig net een of twee keer gesien. Hy was ’n waardige ou heer, met vlaswit hare en helderblou oë. Die familie was soos koninklikes! As hulle in die dorp was, het almal op aandag gestaan gereed om hulle te bedien, want die meeste dorpenaars was op die een of ander manier van hulle afhanklik.
Sy het egter nie die ander mense se bewondering gedeel nie. So min het sy belanggestel, dat sy nie eens geweet het dat daar nog twee seuns in die Von Leipsig-familie was nie.
Christa besef dat sy hierdie kanker in haar sal moet uitsny en sy draai doelbewus haar gedagtes terug … na vier jaar gelede. Dit was Junie … Junie 1941. In Europa het daar ’n oorlog gewoed. Vir hulle hier was dit ver en onwerklik. Soms was daar op Walvisbaai, hul buurdorp, bote geanker met soldate in vreemde uniforms wat hulle daaraan herinner het.
Haar ontmoeting met Kurt von Leipsig speel weer voor haar geestesoog af. Die oostewind het met brute geweld gewaai en sy het kop onderstebo aangedraf winkel toe. Tot sy trompop in die aantreklike Duitse offisier vasgeloop het.
Hy het haar val laggend gekeer en sy hande was warm en stewig op haar skouerknoppe. Hy het sy arm om haar skouers geslaan en met haar by die naaste winkel ingehardloop.
Sy blou oë was helder en vol pret. Vir die eerste keer in haar lewe was sy innig dankbaar dat sy Duits vlot kon praat.
Dit was die eerste van ’n hele paar ontmoetings. Hy moes van die een skip na ’n ander oorklim en was dus ’n maand lank op Swakopmund. Dit was egter eers na die derde ontmoeting dat sy besef het hy is ’n Von Leipsig.
Sy was aangetrokke tot hom ongeag die feit dat sy geweet het hy is soos ’n skip wat in haar lewe verbyvaar. Sy ervaar sommer weer die hartseer en verlange wat haar bekruip het toe die naderende afskeid ’n werklikheid begin word het. Sy skip was al in die hawe en hy sou oor twee dae vertrek.
Hy was so opreg! Daar was ’n teerheid en sagtheid in sy hande en oë wanneer hy met haar gepraat en aan haar geruik het. Hulle het die aand ver langs die see gaan stap en op die ingewing van die oomblik het Kurt haar gevra om saam met hom huis toe te gaan.
Agterna het sy dikwels gewonder hoekom hy dit gedoen het. Was hy onder die indruk dat hulle alleen sou wees? Sy het toe darem al geweet dat sy broer die ou baron Von Leipsig se plek op Swakopmund ingeneem het. Hy was juis op daardie tydstip weer hier om te kom sien of die Von Leipsig-skatte nog veilig was.
Sy het teëgestribbel. “Kan ons nie maar liewer na ’n restaurant of my kamer gaan nie? Ek … ek sal ontuis voel, ek ken nie jou broer nie!”
Kurt het net gelag en haar arm gevat. “Ou Adolf is nie by die huis nie. Hy moet vanaand een van sy vele verpligtinge nakom. Ek weet nie wat nie, maar dit sal tot laat aanhou.”
Miskien was dit blote nuuskierigheid om die pragtige ou huis van binne te sien wat haar laat instem het.
Die huis was binne nog mooier as van buite. Persiese matte en marmerbeelde. Koperbakke en handgeweefde muurbehangsels het haar soos ’n kleuter oopmond daarna laat staar.
Kurt was galant en tuis in al hierdie weelde, en haar hart het swaar geklop van verliefdheid. ’n Verliefdheid wat nooit enige bestaansreg gehad het nie. Kurt was vriendelik en sjarmant, maar hy het nooit laat blyk dat hy enigsins iets méér verwag as net ’n doodgewone vriendskap nie.
Hulle het koffie gedrink en iewers het sagte musiek gespeel. Kurt het soos ’n heer voor haar gebuig en sy het in sy arms ingeskuif en op die hartseer melodie het hulle twee alleen in die groot sitkamer gedans. Die vertrek was verlig met kerse wat in die een hoek gebrand het en die hele atmosfeer was romanties en idillies.
Skielik was alles helder verlig. Sy moes haar oë ’n paar keer knip voordat sy besef het iemand het die vertrek se hooflig aangeskakel.
Adolf von Leipsig het soos die god van Wraak in die deur gestaan met sy arms streng oor sy bors gevou, sy stem kil en veroordelend.
“Wat dink jy doen jy?” het hy die woorde kortaf uitgespoeg. Kurt se kop het regop geruk en hy het Adolf uitdagend probeer aankyk, maar Christa was reg langs hom en kon die onsekerheid en vrees in sy oë sien.
“Uit!” Hy het met sy hand na die voordeur beduie. “Hierdie is nie ’n plek vir jou en jou soort meisies nie!” Hy het hulle vreesloos en afkeurend aangestaar.
Kurt het haar trui wat op die bank gelê het, opgetel, en oor haar skouers gehang. “Kom, Schätzchen!” Het hy gesê sonder om sy broer te antwoord.
Christa het geskok na Kurt en toe na Adolf gekyk. Hoe kon hy toelaat dat sy eie broer so met hom praat, sonder dat hy homself of vir haar verdedig, het sy gewonder. Sy het onbegrypend na Adolf gestaar toe sy saam met Kurt uitstap.
Adolf se hand het onverwags soos ’n klamp om haar arm gevou. “Ons moet mekaar mooi verstaan op hierdie punt, juffrou! Julle soort is baie gou om julle te laat verlei sodat julle later met eise by die Von Leipsigs kan opdaag. Daardie stroompie het nou opgedroog! As jy jou nie kan gedra nie, gaan die Von Leipsigs nie daarvoor betaal nie.” Sy woorde was sissend van walging.
Christa se oë het geblits en sy het haar vierkantig voor hom ingeplant.
“Maak ’n nota in jou dik kop … baron Von Leipsig!” Haar stem was yskoud van woede. “My naam is Christa van Graan! Ek het niks … ek herhaal, niks van jou of enige ander Von Leipsig nodig nie.”
Kurt het haar aan die arm gevat en haar behoorlik by die deur uitgesleep. Hy het in stilte saam met haar gestap tot by haar kamer en geen woord van verduideliking of verskoning geuiter nie. Christa weet tot vandag toe nie of dit jammerte of teleurstelling was wat haar so absoluut platgeslaan het nie.
Kurt het sy arms om haar gesit en haar
