jy is onmisbaar nie! As ek niemand anders in hierdie godverlate land kan kry nie, sal ek eenvoudig hierdie kinders op die eerste die beste skip terugstuur Duitsland toe sodat hulle daar in oorvol staatsweeshuise kan gaan krepeer. Die verseker ek jou – daar kry hulle nie die behandeling en voorregte wat hulle hier kry nie. Hulle is ’n klomp ondankbare goed wat nie besef dat hulle hul brood aan albei kante gebotter het nie.”
Christa kyk hom geskok aan. Daar is ’n ongetemde woede in hom wat haar bang maak. Hoekom sou hy hulle hierheen laat bring het as hy só oor hulle voel? Dit is baie duidelik dat dit nie uit jammerte of uit die goedheid van sy hart was nie.
Hy stap driftig by haar verby en maak die deur oop. Christa het baie lus en skop hom op sy skeen toe sy kop in die lug by hom verbystap. Ongevoelige, nare ding! Sy blaas haar asem stadig uit wanneer sy in die gang afstap, maar dit is vreemd genoeg ’n gevoel van jammerte vir die kinders wat alles in haar oorheers.
4
Christa skud haar laken driftig uit. Die hele bed is vol suikerkorrels en te laat besef sy dat sy nou alles op die mat uitgeskud het. Môre is haar naam natuurlik ook in die swart boek, dink sy grimmig.
Die afgelope week was geen piekniek nie. Die frustrasie in haar dreig om kookpunt te bereik. Die kinders is moedswillig en tart haar tot satwordens toe.
Sy sug diep, soos ’n ou vrou, en klim vies terug in die bed. Die tweede aand van haar verblyf hier was daar ’n dooie molslang in haar bed. Sy het dit eenvoudig aan die stert gevat en deur die oop venster geslinger en skielik gewens dat Adolf von Leipsig van hul streke uitvind sodat hy hulle velle kan aftrek.
Gustav is die belhamel! Hy koggel haar voortdurend en die ander het vir hom ’n onheilige respek. As sy hóm net kan beïnvloed, sal die ander soos mak lammetjies volg. Al wat sy nou probeer doen, is om Gustav toe te gooi onder die werk sodat hy hom nie kan roer nie. Sy het gelukkig die eerste dag al sy swak plekkie ontdek: hy is besonder intelligent en raak baie gou geïnteresseerd in iets nuuts.
Sy vou haar arms onder haar kop en staar na die blink sterre in die helder maanverligte hemelruim. Hierdie kinders het soveel liefde nodig, en haar hart smeek om dit vir hulle te gee. Maar as sy dit waag, sal Adolf haar sowaar terugstuur en nog iemand soos Frau Maria aanstel.
Frau Maria bring haar swart boekie vir Adolf twee keer per week, Maandae en Donderdae, en nooit word van een van die seuns ’n verduideliking gevra nie. Haar bloed kook behoorlik as sy net aan die nare vroumens dink wat soveel genot daaruit put om die kinders te straf.
Wat haar die meeste grief, is die feit dat klein Kurt von Leipsig geen voorkeurbehandeling van sy eie vader kry nie. Hy bly saam met die ander seuns in die slaapsaal en word saam met hulle gestraf. Adolf is heeltemal onbetrokke teenoor die kind en dit ontstel haar nog meer as die Kommandant se swart boek. Die ander kinders het darem herinneringe aan liefdevolle ouers, maar hy het niks!
Hier is ook nie ’n mevrou Von Leipsig nie en nog minder iemand anders wat sy kan uitvra oor Kurt se ma. Christa pof haar kussing op en draai op haar ander sy. Dit lyk darem of die seuns se poetse nou begin afneem. Sy lewer nooit kommentaar daarop nie, en dit wil voorkom of haar stilswye hulle moedeloos maak, dink sy tevrede, veral omdat sy hulle nie by Adolf verkla nie.
Sy het egter te gou gerus geraak. Sy voel die onheil aan toe sy die volgende oggend vir ontbyt by die eetkamerdeur instap. Dit is behoorlik tasbaar en die spanning knoop op haar maag saam. Sy onthou van die suiker in haar bed en glimlag liefies vir hulle. Hulle misgis hulle as hulle dink sy gaan iets sê, besluit sy selfvoldaan.
“Goeiemôre, baron, goeiemôre kinders,” groet sy vriendelik. Die kinders knik net soos wat die baron altyd doen. Hy wag tot sy sit en tik op die tafel om ’n tafelgebed af te rammel.
Christa tel haar servet niksvermoedend op en dan stol die bloed behoorlik in haar are.
’n Vet, pap, pienk geitjie lê met groot uitpeuloë vir haar en kyk. Hy wikkel sy pap lyf effens en wil lomp-lomp wegstap.
Die seuns loer onderlangs vir mekaar. Dit is ’n nuwe een. Dit het hulle nog nie voorheen gewaag nie, en dit voor Adolf von Leipsig! Christa sien tussen haar wimpers deur hoe Adolf stip na hulle kyk en liggies frons, maar hy sit te ver om duidelik te sien wat aangaan.
So natuurlik en onopsigtelik moontlik, sit Christa haar servet bo-oor die geitjie. Sy neem vir haar ’n snytjie brood en smeer dit doodluiters met botter asof niks op aarde verkeerd is nie.
Gustav grinnik van oor tot oor en die terggees in Christa neem oor. Sy het darem ook saam met broers grootgeword en buitendien is sy nie ’n lid van die gepoeierde Duitse aristokrasie nie.
Tydsaam smeer sy haar stukkie brood en maak of sy nie bewus is van die nuuskierige blikke wat die ander seuns na hulle kant toe gooi nie.
Christa se tydsberekening is perfek. Sy wag totdat Gustav ’n netjiese holte aan die een kant van sy bord pap uitgeëet het en die melk ’n lekker groot wit dam vorm. Haar hand beweeg amper ongemerk as sy die servet met geitjie en al optel. Haar gewrig maak net ’n ligte beweging voordat sy die servet op haar skoot neersit.
Dit was foutloos, ’n meesterstuk! Die geitjie se rug en koppie steek net-net bokant die melk in die wit papbord uit. Hy knip sy groot oë en probeer uitklim. Sy dwarsvoete soek-soek na ’n vastrapplek, maar die bord is te glad en uiteindelik gee hy die stryd gewonne en baai hom behaaglik in die louwarm melk, soos ’n miniatuurkrokodilletjie in die son.
Christa moet haar kieste vasbyt om nie skaterend te lag vir die ongeloof op Gustav se gesig nie. Hy loer vinnig in Adolf se rigting wat hulle met ’n frons op sy voorkop dophou en sy oë op ’n skrefie trek om beter te kan sien wat aangaan. Gustav is dus genoodsaak om van die pap te skep en te eet om nie nou ’n duiwel wakker te maak wat nog slaap nie.
Christa sien hoe hy gril as hy na die pienk akkedis aan die ander kant van sy papbord kyk. Hy moet ’n paar keer sluk om die pap afgesluk te kry. Stefan, wat langs Gustav sit, druk sy servet vinnig oor sy mond en smoor sy lagbui in ’n aangesitte hoesie. Udo se ronde gesiggie vertrek spasties en ’n spiertjie spring wild aan die kant van sy mond sonder dat ’n geluid oor sy lippe klink.
Christa eet salig voort asof daar op hierdie aarde nog nooit ’n probleem was nie. Sy glimlag liefies met Adolf wat weer fronsend in hulle rigting kyk.
Adolf sal sy hele erfporsie daarop verwed dat iets aan die onderpunt van die tafel broei, maar hy kan niks sien waarop hy kan reageer nie. Hy gaan dis voort met eet en daar roer ’n saadjie respek in sy binneste. Hierdie klomp seuns sal haar nie ’n oomblik lank met rus laat nie, selfs nie eers die oggend toe hy die dooie molslang voor haar venster opgetel het nie.
Adolf probeer Bernard, styf en korrek teen die muur, se aandag trek. Dan moet hy sy oë vinnig knip. Hy skud sy kop in ongeloof. As dit nie absoluut verregaande was nie, sou hy kon sweer Bernard se liggaam skud liggies van ingehoue lag.
Sodra Gustav opmerk dat Adolf weer op sy kos konsentreer, draai hy hom baie effens skuins en kyk met smekende oë na Bernard.
Bernard kom formeel nader en neem Gustav se bord voor hom weg, maar daar is geen teken van enige emosie op sy gesig nie. Christa hou haar asem op in vrees dat hy nou die bord vir Adolf gaan wys, want dan is sy in net soveel moeilikheid as Gustav. Sy blaas haar asem stadig uit as Bernard die borde op mekaar pak asof hy van niks bewus is nie.
Daar is ’n vreemde, eerbiedige atmosfeer in die klaskamer. Nóg Christa nóg Gustav maak enige opmerking, maar hierdie ronde het sy loshande gewen en almal weet dit. Die vernedering maak dat Gustav se verstand oortyd werk om sy verlore aansien
