raak uittartend en die ander kinders kraai van genot. Die ongeduld kriewel in Christa. Sy maan haarself tot kalmte en roep die jammerte vir die arme weeskinders in haar binneste op, sonder veel sukses.
Teen elfuur het sy ’n kloppende hoofpyn en haar laaste bietjie geduld is besig om deur te skaaf.
“Gustav!” Christa moet diep asemhaal om nie op hom te skree nie. “As jy net sal luister en hierdie kinderagtigheid staak, sal jy verstaan. Jy is doodeenvoudig moedswillig! Jy is ’n hoogs intelligente kind wat so ’n eenvoudige wiskundeprobleem binne sekondes behoort op te los … maar jy luister nie na ’n woord wat ek sê nie.”
“Ek is nie van plan om my tyd te mors nie.” Gustav is nou openlik astrant. “Hoe gouer ons almal kan teruggaan Duitsland toe, des te beter. Wie wil in elk geval op hierdie afgeleë, verlate plek bly?”
“Skaam jou, Gustav!” Christa is geskok. “Die baron is so goed vir julle. Julle leef hier in absolute luuksheid. Hy doen soveel vir julle …” Sy beduie met haar hand om die klas en die musiekkamers in te sluit.
“Hy doen ons nie ’n guns nie!” Gustav se mond trek smalend. “Ons het nie gevra om hier te wees nie. Ons het almal geld, enigeen sou ons versorg het. Buitendien gee hy niks vir ons om nie! Hy is net vol van sy eie ou haat! Ons … ons bestaan nie eers vir hom nie!” Gustav se stem breek effens en Christa wens dat sy hom styf teen haar kan vasdruk.
“Dit … dit is darem nie waar nie, Gustav …” Christa probeer onhandig paai, want haar hart stem honderd persent saam met Gustav. “Julle is tog baie beter af hier as in ’n staatsweeshuis …?”
“Beter af?” Gustav snork sarkasties. “Geen weeshuis kan so erg wees nie. Dáár sal ’n mens darem seker geregtig wees om asem te haal.” Daar is ’n ongetemde opstandigheid in Gustav wat ’n moederlike vrees in Christa ontketen. Hy staan op en stap by die deur uit sonder om weer in haar rigting te kyk.
Christa roep hom nie terug nie. Hy sal hierdie woede eers uit sy gestel moet kry. Sy draai na die klas wat haar stil aankyk en haar woordeloos uitdaag om ’n standpunt in te neem. Vir hulle sien sy egter kans. In Gustav is daar iets wat haar bang maak … sy’s bang dat iemand dit tog gaan regkry om hom heeltemal te breek.
“Ek dink ons moet vandag ’n bietjie sing!” sê sy op die ingewing van die oomblik, moeg vir hierdie voortdurende kragte meet met die seuns. “Kom, kom ons gaan musiekkamer toe.”
Christa staan verwonderd na die seuns en kyk wanneer hulle die eerste liedjie sing. Hulle het soos handomkeer verander. Hulle oë blink van lewenslus en hulle stemme is suiwer en klankryk … hulle hele wese lewe!
Sy kan haar self skop dat sy nie vroeër met die sang begin het nie. Die seuns het al hulle frustrasies en kwaadwilligheid buite die musiekkamer gelos en is nou soos klei in haar hande.
Haar bewondering groei soos hulle die een liedjie na die ander sing. Sy sal wat wil gee om die volledige Abendruhe-koor te kon hoor. Dit moes sy oorsprong in die hemel gehad het.
Skielik bly die kinders tjoepstil en almal kyk met groot oë na die deur. Adolf staan oordonderend met sy arms hoog oor sy bors gevou en daar is ’n ontsierlike frons op sy voorkop. “Gaan terug klas toe!” beveel hy en die kinders val behoorlik oor hulle voete om onder sy streng oë uit te kom. “Net ’n oomblik, Fräulein,” keer hy as sy agter hulle wil aanstap.
Sy gaan staan kop onderstebo soos ’n kind wat verbrou het. “Sang is ’n deel van musiek en dit word in die namiddae beoefen. Ek het werklik gedink dat u so ’n eenvoudige reëling sou verstaan. Klaarblyklik het ek my misgis,” sê hy sarkasties. Christa sug moedeloos maar antwoord hom nie, want dit sal tog geen doel dien nie.
“Ja, baron!” Sy lig haar ken en stap by hom verby. Hy kyk haar stil en fronsend agterna en volg haar dan met lang treë wanneer sy by die klaskamer ingaan. Hy gaan staan in die deur en sy oë soek deur die klas.
“Waar is Gustav?” vra hy kwaai asof hy verwag dat sy hom in haar roksak wegsteek.
Die kinders kyk smekend na haar en Christa haal diep asem. “Ek het hom gestuur om plante te gaan versamel by die dam. Peter, gaan roep hom asseblief! Ek sal hom na u toe stuur sodra hy terug is,” sê sy styf en onpersoonlik.
Peter maak sy ruggie hol as hy by die baron verbyskuif en drafstap af dam toe. Adolf draai om en sonder ’n verdere woord stap hy weg.
Dit is maklik tien minute later dat Christa vir Peter en Gustav sien aankom. Daar is ’n geslotenheid oor Gustav se gesig as hy inkom en hy kan haar nie in die oë kyk nie. Peter moes hom vertel het dat sy hom nie by die baron verkla het nie.
“Die baron wil jou spreek, Gustav,” sê sy doodgewoon asof daar vandag geen onderonsie was nie. Gustav knik en stap stil by die deur uit, al die aggressie uit sy houding uit.
Asof dit die keerpunt was, neem die poetse geleidelik af. Gustav, hoewel stil, is ook nie meer so uittartend nie. Haar waaksaamheid verslap geleidelik wanneer die volgende tien dae sonder voorvalle verloop. Maar dat sy nie leer nie, gaan haar verstand te bowe! Sy is mos darem al lank genoeg ’n onderwyseres dat sy moet weet, wanneer jy op jou gerusste is, slaan hulle weer toe.
Hoekom sy so bang is vir ’n muis, kon sy nog nooit verklaar nie. Niks anders maak haar so vreesbevange nie. Dis toe sy niksvermoedend een oggend haar tassie op die tafel tel en dit oopmaak, dat die vaal veldmuis verskrik oor haar hand spring en tussen haar voete deur skarrel.
Sy gil hoog en onvroulik. Die verskrikte muis skrik egter net so groot en probeer teen haar been ophardloop. Die tweede gil klink nog skerper en toe sy haar kom kry, staan sy bo-op die stoel, haar oë wild en verskrik.
Die kinders het nie so ’n reaksie verwag nie. Hulle staar haar geskok en met groot oë aan. Sy het dan al die ander ongediertes en goggas so maklik gehanteer, selfs die geitjie in Gustav se pap gegooi.
Die muis maak ’n laaste draai en skarrel vinnig by die deur uit. Dan eers is daar genoeg lewe in haar om so waardig as moontlik van die stoel af te klim.
“Wie se werk was dit?” Sy is skaam-kwaad dat sy haar waardigheid so kon verloor, maar hierdie sinneloosheid het nou lank genoeg aangehou. Sy kyk kwaai na die geslote gesigte en die woede neem genadiglik in haar oor.
“Ek wil weet wie dit gedoen het …” sis sy afgemete en daar is ’n wit kring om haar mond.
Gustav kom lui op sy voete en stap slenterend vorentoe. Hy probeer om sy verlore aansien te herwin, alhoewel hy nie naastenby meer die genot van vroeër daaruit put nie.
“Is dit jou werk, Gustav?” Woede meng met teleurstelling in haar binneste. Sy het gedink hy het verander!
“En wat as dit is …?” vra hy en probeer weer sy ou uittartende self wees.
“Kom hier!” beveel sy en haar moed wil-wil haar begewe as hy met ’n breë grinnik vorentoe kom en vir die res van die klas knipoog.
Sy moet op haar tone staan om die rottang van die kas af te haal en daar is ’n onderdrukte gegiggel in die klas wat die woede soos ’n golf in haar rondstoot.
Sy swaai om en kyk hulle een vir een stip in die oë. “Ek het nou oorgenoeg van hierdie kinderagtigheid gehad. Julle gaan nie op hierdie manier van my ontslae raak nie. Hoe gouer julle dit in julle koppe kry, hoe gouer kan ons met ons werk aangaan. Ek doen dit nie vir myself nie, ek doen dit vir julle! Dit is geen plesier nie, dit kan ek julle verseker.”
