“Perfek.”
Sy weet dat hy haar dophou waar sy in die kombuishoekie vroetel. Hoekom bewe haar hande? En hoekom voel sy lus om te huil, werklik te huil, nie krokodiltrane soos netnou toe De Wet haar verpes het nie? Sy hunker na die Vermeulens se veilige bekendheid, die gestamp van die pieringrand waarmee Mart die mootjies kalfsvleis kap om dit sagter te kry voor sy schnitzel maak. Lood se besondere manier van voete skoonskraap as hy van die tuin af inkom.
Maar sy onthou ook waarom sy liewer stad toe verkas het: om ’n eie lewe na te jaag. Sy kon die goeie kantoorwerk kry deur die konneksie van die plaaslike prokureur.
Dat De Wet reeds hier gevestig was, was nie ’n oorheersende faktor nie. Tog het dit sy ouers gerus gestel, en sy kon die skuif makliker uitvoer. Nou moet sy hoor dat hy haar kastig moet oppas. Wie sal hóm oppas, met daardie flerrie in die omgewing?
Wat De Wet gevrees het, dat Theo haar in haar eie woonstel sal vaskeer en aanrand of vermoor, gebeur nie. Theo prys die koffie, drink rustig, vra dan of hulle kan gaan. “Ek het nie ’n tafel bespreek nie, maar in die vroeë gleuf behoort daar nie probleme te wees nie.”
Hy vat die sleutel by haar en sluit toe, sit sy hand liggies onder haar elmboog toe hulle die kaal sementtrappe af gaan. Sy voel altyd blootgestel wanneer sy in die aand alleen hier buite beweeg. Dis nie juis ’n eksklusiewe woonstelblok met sekuriteit nie. Sy het reeds met die oog iets beters gemerk, maar verdien nog te min. Van die Vermeulens wou sy nie meer geld vat nie, hulle het al genoeg op haar uitgegee. En hare gaan sy nie sommer trek met ’n toekoms wat nog voorlê nie. Sy kan eendag haar kinders daarmee help studeer.
Maar nou, met Theo by haar, ’n goedgemanierde gentleman, beskermend en bedagsaam, voel sy volkome veilig. Wil hy ernstig met haar raak? Wanneer sal sy uitvind waar hy woon? Moet sy vra, of sal hy haar self vertel?
Dan word haar vraag beantwoord toe hy verby die woonstelblok ry waar sy juis graag self sou wou woon. “Hier het ek op ’n tyd gewoon,” sê hy ewe beskeie en beduie met die kop na die luukse gebou waar ligte sag deur blindings en gordyne skyn. “Maar ek het nader aan die kampus getrek.” Hy is vir seker nie ’n spogter nie. Sy kar is nuwerig en kleinerig, maar netjies skoon en versorg.
Sy sou dit alles graag onder De Wet se neus wou vryf, maar hy is teen hierdie tyd knus in die arms van Emaline Kemper, die los, gemaklike een wat haar aan g’n konvensies steur nie en wat inderdaad seker die Vermeulens, en vir Madie daarby, baie naïef vind.
Emaline laat geen geleentheid verbygaan, so het Madie tydens hulle kort kennismaking vasgestel, om almal daaraan te herinner dat sy ’n fotografiese model is nie. Aan tant Mart het sy die rede vir haar sukses uitgestippel, duidelik ook vir Madie se ore bedoel.
“Hulle kyk eerstens na beenstruktuur,” het sy verklaar en met haar vingerpunte oor haar wangbene gevee. “Dan kyk hulle na goeie vel en tande. Dan soek hulle iemand wat ’n bewussyn van haar werk in haar omdra. Jy moet nooit vergeet wat jy is nie. Dan soek hulle ook lengte. Hulle soek ook niemand wat na aan ’n kindermodel kom, dit wil sê sonder selfbewustheid.”
“Is hulle regte mense, met ’n adres?” het Madie gevra toe sy dit nie meer kan hou nie.
Sy is aangekyk asof die kat haar ingedra het, en sy moet erken dat sy nogal ’n bietjie klein en vaal teen hierdie vroulike verskynsel gevoel het. ’n Mossie teen ’n glansvlerkspreeu. Teen sin en wil het Madie die ander meisie se byna wilde kleure treffend gevind. Raafswart hare, potblou oë, felrooi lippe, spierwit tande, maskara-omlynde oë, rouge-wange, turkoois laehalsbloes. Bene wat nie ophou nie, sonbruin vel, nie sommer enige meisie nie. Niemand kan De Wet verkwalik dat hy swymel nie.
De Wet het met trots vertel hoe sy in die wagtende tou by ’n poskantoor deur ’n agent ontdek is. “Lewe sy nie te ongeorganiseerd nie?” wou Madie snipperig ná daardie ontmoet-episode weet. Want hy het vertel hoe Emaline nie vir laatnagpartytjies skrik nie. “Sy moet tog te alle tye uitgerus en afgerond wees. En stiptelik.”
“Sy lyk altyd op haar beste,” het hy teruggekap.
“Seker met genoeg grimering, ja.”
“Nou is jy katterig.”
“En sy is nie, of hoe? Tipiese kattegedrag: As iets hol, is dit ’n speletjie. So, jy het gehol, en sy het jou aangekeer en sy speel nou met jou.”
“Madie, daar is ’n misverstand: Ek vra nie jou goedkeuring vir my meisie nie, ek vertel jou maar net van haar.”
“Wel, ek is nie geïnteresseerd nie, kies vir jou ’n ander gehoor.”
Van toe af het hy nogal minder oor Emaline probeer praat, hoewel hy maar graag die naam op sy lippe troetel. Soos vanaand weer. Eintlik is Madie hartlik siek daarvoor.
“’n Rand vir jou gedagtes,” sê Theo langs haar.
So deeglik, dink Madie. Hy onthou selfs om weens inflasie ’n sent na ’n rand te verhoog. “Dis te veel,”sê sy glimlaggend. “My gedagtes is op die oomblik niks werd nie.”
“Dis te hope.” ’n Skewe glimlag raak sy mondhoeke. Het hy gereken dat sy aan De Wet sit en dink? Wel, sy het, maar vlugtig, en dit net om haar oor Emaline te vererg, en oor sy eiegeregtigheid vanaand, asof hy volle seggenskap oor haar en haar woonstel het. Eintlik is haar volle gedagtes by Theo.
Hy kyk vlugtig na haar voordat hy weer sy aandag op die besige straat vestig. Die opwinding laat haar maag ’n draai gee. Iets in daardie blik het haar bo alle twyfel laat besef dat hy wel deeglik in haar belangstel, en dat hy nie van plan is om gras onder sy voete te laat groei nie.
“Soek jy gewillige arms om jou te omhels?” Hy het gesien dat sy haar hande om haar boarms vou. Inderdaad ontsnap niks aan sy aandag nie.
“Nie nou nie,” antwoord sy met ’n ademlose laggie. “Daarvoor sal jy die stuurwiel moet los, en ek wil darem nog lewe.”
“Vir my?” vra hy reguit.
Sy, wat in die Vermeulens se huis haar woord leer doen het, glimlag net effens en byt haar onderlip vas.
2
“Nou kyk,” sê Emaline Kemper en plant haar hande op haar heupe, “vir een met ’n vol program is ’n halfuur lank om te wag.”
Om so suikerpot te staan, dink De Wet, is nie juis vleiend vir ’n hoog aangeskrewe model nie, maar hy moet erken dit verleen iets verleideliks. Sy dra ’n kort kortboekie en skraps bloesie.
“Ek het dit een keer aanvaar toe jy laat gekom het omdat jy jou fopsussie help trek het,” borduur sy voort. “Ek het dit ’n tweede keer aanvaar toe jy haar help inskud het. Verwag jy werklik ek moet dit ’n derde en honderdste keer aanvaar? Sedert sy gekom het, het jy nog niks anders gedoen as om soos ’n skoothondjie rondom haar te draai nie.”
“Ek weet jy’t nog nooit daarvan gehou dat ek aan my familie geheg is nie.”
“Familie nog miskien, ou dier. Maar daardie fopsussie van jou …”
“Ek word die duiwel in as jy haar so noem, want ek weet nie waar jy aan die woord kom nie. Ek glo dit staan in g’n woordeboek nie.”
“En natuurlik is jy onnatuurlik in jou vreeslike familieliefde. Vat nou ons gesin, byvoorbeeld …” Sy beduie met die kop rondom haar.
“Ek
