gebruik vir die nie-betalende pasiënte.”
“Simonsvlei?”
“Ons naaste dorp, tagtig kilometer hiervandaan, oor die bergpas. Die pad draai net hier onder die berg weg van die teerpad af. Julle het seker die padwyser gesien toe julle gekom het.”
Sy is skaars buite hoorafstand of Thero sê ontevrede: “Geen wonder dat ons, wat kan betaal, ons ore van ons koppe af moet betaal nie! Ek het van die begin af gedink dat daar iets met hierdie dokter Fraser skort, maar nou weet ek vir seker. Die man is mal.”
Magriet lag maar net.
In haar kamer, ’n duplikaat van dié van Thero, gaan neem Magriet voor die venster stelling in en staar peinsend uit na die groot, groen grasperk buite. Sy het nog nooit voorheen ’n man soos dokter Emile Fraser ontmoet nie. Veral ná alles wat die ontvangsdame vertel het, weet sy dat hy ’n baie uitsonderlike mens moet wees. Min mense sal ’n erfporsie soos syne net so aan sy medemens wy.
Maar hoekom sou hy juis hier, in eensaamheid en afsondering, ’n hospitaal kom bou het? Dit wek die indruk dat hy wou wegvlug, hom wou afsluit van die res van die wêreld, maar tog ook graag met sy lewenstaak wou voortgaan. Hoekom sou hy verkies om soos ’n kluisenaar hier in die berge te lewe en hom, soos ’n moderne Albert Schweitzer, liggaam en siel net aan sy professie te wy?
Dan glimlag Magriet vir haarself. Hierdie man het werklik haar verbeelding aangegryp. Sy roep sy beeld in haar gedagtes op en sy moet erken dat hy, afgesien van sy kwaai humeur, ’n baie aantreklike man is met sy rooibruin hare en besonderse groen oë wat sy medemens so reguit en effens kil aankyk – so asof hy lankal reeds geleer het om skepties te staan teenoor die lewe en nie alles te glo wat sy groen oë sien nie. Hy kan beslis niks ouer as so vyf en dertig wees nie. Dit maak dit nog soveel vreemder dat hy so absoluut toegewy aan sy professie is, dermate dat dit sy hele lewe behels. Sy sal verbaas wees as sy moet hoor dat hy getroud is – hy is te onaantasbaar afsydig, te … sonder warmte.
Magriet wonder geamuseerd wat die man sal dink as hy moet weet dat sy, ’n volslae vreemdeling, besig is om hom so in oënskou te neem. Hy sal seker wel die een of ander bytende aanmerking gereed hê.
Dan is daar nog iets wat Magriet instinktief in verband met hierdie man aanvoel: dis beter om hom as ’n vriend te hê. Sy sal nie sover gaan om te sê dat sy en Thero hulle reeds sy vyandskap op die hals gehaal het nie, maar dis duidelik dat hy beslis nie veel trek in die twee niggies het nie.
Magriet en Thero verwyl die dag met verkenning van die terrein en die res van die omgewing – Magriet belangstellend en diep geïnteresseerd en met die gevoel dat sy kan begin verstaan hoekom ’n mens graag permanent hier sou wou woon, en Thero openlik verveeld en geïrriteerd. Dis laat in die namiddag toe Thero nie langer kan stilbly oor die probleem wat ook op die voorgrond van Magriet se gedagtes huiwer nie.
“Wat sou die man se plan wees? As hy darem dink dat ek dae lank vir hom gaan sit en wag, begaan hy ’n groot fout. En hy moet nog ’n slag dink as hy verwag dat ek eerste na hom toe sal gaan en hom sal soebat om my te ondersoek!”
Magriet frons bekommerd. Die hele dag was daar geen taal of tyding van dokter Fraser nie. Met hul omswerwinge deur die terrein het hulle ’n hele paar van die verpleegsters en ander personeellede raakgeloop, maar van die hoof self was daar geen spoor te sien nie. Die ongemaklike gevoel wat al die hele dag by Magriet spook, word hierdeur verskerp. Sou die man werklik wag dat Thero hom eers moet kom soebat? Maar dis tog kinderagtig. Nee, hy is seker net vreeslik besig, probeer sy haarself gerusstel. Die moontlikheid bestaan ook dat hy van hulle vergeet het. As dit die geval is, sal Thero dit beslis nie as ’n kompliment beskou nie, dink Magriet geamuseerd. Maar iemand sal hom aan die nuwe pasiënt moet herinner. Sy twyfel of sy Thero langer as môre hier sal kan hou. Sy is eintlik verbaas dat sy nog ná vanoggend se voorval gebly het. Dit sal beslis onverstandig wees om haar opstandige niggie se geduld te lank te beproef.
Thero móét ondersoek word, besluit Magriet opnuut toe sy sien hoe uitasem Thero op haar bed neersak toe hulle van hul lang staptog af terugkeer. Sy voel nou skuldig dat sy haar so ver laat stap het, maar omdat sy nooit die geringste teken toon dat sy nie gesond is nie, is ander geneig om soms daarvan te vergeet.
“Sjoe! Dis nogal warm. Ek kom lê nou ’n bietjie. Ek wil net eers gou vir ons ’n koue koeldrank by die kafeetjie gaan koop. Skop solank jou skoene uit,” sê Magriet asof sy nie gesien het hoe gedaan Thero lyk nie.
Thero gehoorsaam en leun verlig teen die kussings. “Ek het jare laas koeldrank gedrink. Ek sal wat gee om nou liewer ’n yskoue biertjie te kry.”
“Ek is bevrees dis buite die kwessie,” lag Magriet. “As jy dan ook so lanklaas koeldrank gedrink het, sal dit dalk nou lekkerder as bier smaak.”
“Kinders drink koeldrank,” laat Thero stug hoor en steek ongeduldig ’n sigaret aan. “Maar as dit dan al is wat hierdie simpel plek aanbied, bring dan maar een.”
Nadat Magriet die koeldrank gebring het, keer sy na haar eie kamer terug onder die voorwendsel dat sy ook ’n bietjie wil gaan rus. ’n Paar minute later sluip sy egter suutjies weg en kry koers in die rigting van die hoofgebou.
Kort daarna bevind sy haar weer in die vertrek waar sy en Thero die oggend gesit en wag het. ’n Rukkie later maak dokter Fraser sy verskyning. As hy verbaas is om haar in plaas van Thero daar aan te tref, toon sy gesigsuitdrukking egter niks nie.
“Is daar iets wat ek vir jou kan doen, juffrou?”
Magriet voel soos ’n weerlose meisietjie voor ’n skoolhoof. Toe sy nie dadelik antwoord nie, vervolg hy: “Is jy gestuur om ander se vuil werk te doen?”
Dit laat haar vinnig opkyk en ’n blos stoot oor haar wange. Hierdie keer is dit egter van ergernis.
“Niemand het my gestuur nie en ek is nie bewus daarvan dat ek besig is om vuil werk te doen nie. Ek het net gekom …”
“Dan is my teleurstelling in jou nog groter, juffrou Marais. Jy doen nie net ander se vuil werk nie, maar doen dit daarby nog uit jou eie, vrye wil. Tas ek in die duister rond in my veronderstelling dat jy gekom het om my te kom vra om jou niggie te ondersoek? Of het jy miskien gekom om my om verskoning te kom vra?”
“Verskoning te vra? Waarvoor?” vra sy verslae.
“Dat jy my gister byna verongeluk het.”
Magriet trek haar asem skerp in. Dan was dit sý motor waarteen Thero byna vasgery het. Hy verkeer blykbaar onder die indruk dat dit sy was wat agter die wiel was.
“Dit was jy wat bestuur het, nie waar nie? Julle is te vinnig by my verby sodat ek kon sien wie so roekeloos was, maar elke keer dat ek julle daarna gesien het, het jy bestuur.” Hy frons skerp toe sy nog niks sê nie en leun effens vooroor, sy oë stip op haar gerig. “Of is ek verkeerd?”
Magriet klem haar hande styf inmekaar. Sy sal nie haar humeur verloor nie! Sy durf nie – ter wille van Thero.
“Die gevolgtrekking waartoe jy gekom het, is seker aanneemlik, maar nie juis waterdig nie, dokter. Ons laat dit liewer daar. Ek het hierheen gekom om jou te vra om my niggie te ondersoek.”
“Hoekom kom vra jy my en nie sy nie?”
“Sy is ’n baie trotse mens en …”
“Ek sal liewer sê koppig. En jy, juffrou? Het jy nie ook trots nie?”
Magriet voel hoe
