toe deur aan die onderpunt. Hy beduie vir haar om te wag. Dan klop hy drie maal liggies aan die deur, wag ’n sekonde en herhaal die klop.
Die deur gaan oop en ’n lang, maer man kyk af na Véronique. Hy grinnik tevrede.
“Dankie, jy kan maar gaan,” sê hy vir die man wat Véronique gebring het.
“Die betaling …”
Die lang man glimlag snedig en gooi ’n paar goue muntstukke na die bedelaar, wat dit opraap en haastig daarmee met die gang af verdwyn. Dan kyk die lang man na Véronique en wys vir haar om die vertrek binne te kom.
Sy gehoorsaam swygend.
Die kamer is klein, en by ’n lendelam tafel sit twee ander mans. Hulle kyk op toe Véronique instap.
“Verbrande mooi vroumens, Jan,” sê die een en grinnik.
Die lang man frons ergerlik.
“Ons is hier vir besigheid en nie speletjies nie, Louis. Is die meisiekind se kamer reg?”
Louis staan lui op.
“Dae gelede al. Dit het ons lank geneem om haar te kry.”
Die derde man kyk na die ander twee.
“Hoe gaan ons die baas laat weet?”
Jan, die lang man, kyk na hom.
“Jý kan hom gaan sê, Jules. Siende dat jy so haastig is dat hy van ons vonds moet hoor.”
Jules lyk nie baie gelukkig hieroor nie, maar stribbel nie teë nie.
Véronique kry die indruk dat die ander twee half bang is vir die lang man. Hy moet van Hollandse afkoms wees as sy aan sy naam moet oordeel. Tog lyk hy nie soos een nie … ook nie soos ’n Fransman óf ’n Spanjaard nie. Miskien is hy ’n Duitser … maar sy kry nie die geleentheid om verder te wonder nie.
Louis kom na haar toe.
“Kom saam, jy kan nie hier sit en luister na wat ons klets nie.” Hy kry haar aan die arm beet en sy moet op haar tande byt om nie uit te roep van pyn nie.
“Sy mag nie seerkry nie, Louis,” sê Jan dreigend, “nie nou al nie.”
Véronique sluk hard. Wat gaan hulle met haar maak? Wat het die lang man nou net bedoel? Sy volg Louis teen wil en dank na ’n deur agterin die vertrek. Hier stoot hy haar by ’n klein, vuil kamertjie in en grinnik.
“Jy sal die rotte gou gewoond raak. Hulle is nie juis baie astrant hier nie.”
Sy kyk vinnig na hom.
“Rotte? Moet ek hier tussen die rotte sit?”
Hy glimlag skaapagtig.
“Ek dink nie jy het veel van ’n keuse nie, engeltjie.”
Toe hy die deur agter hom toetrek, sidder Véronique liggies. Sy kyk rond in die kamer, maar gewaar nie een van die ongediertes nie. Dan gaan sy versigtig nader aan die bed en gaan op die rand daarvan sit.
Die kamer is vuil en die beddegoed smerig. Sy ril om net daaraan te dink dat sy daarop moet slaap. Voor die venster het hulle planke vasgespyker sodat sy nie daardeur kan ontsnap nie.
Sy kyk na die toe deur. Louis het dit van buite gesluit. Sy kan hul stemme slegs dofweg uitmaak omdat hulle gedemp met mekaar praat. As sy net vir Claude gevra het om saam met haar te kom … maar dis nou te laat om daaraan te dink. Hy en madame Schoonveld is seker besig om vir hom ’n kamertjie reg te kry, en miskien sal hy môre by die Kasteel na haar kom soek. Dan sal almal weet dat sy nie teruggekom het nie. Maar wat sal dit help? Hulle sal haar nooit hier kry nie. Niemand weet eens dat sy deur ’n smerige bedelaar ontvoer is nie … gedwing is om na hierdie plek te kom nie.
Sy sit lank so op die bed terwyl sy haar haglike posisie in oënskou neem. Die stemme in die ander vertrek raak af en toe stil en dan hoor sy ’n deur oop- en toegaan. Sy weet nie wat hulle besig is om te doen nie en sy stel ook nie belang nie.
Buite is die son besig om onder te gaan. Dis al sterk skemer toe die deur van haar kamertjie eindelik weer oopgaan en Louis inkom. Hy sit ’n kers op ’n lendelam laaikassie neer en kyk na haar.
“Die rotte vlug gewoonlik vir die lig. Dit hang net af hoe honger hulle is.”
Sy sidder liggies.
“Wat is julle plan met my?”
Hy grinnik.
“Geduld, liefie. Jy wil mos jou pa sien, of hoe?”
Sy kyk vinnig na hom.
“Waar is hy?”
“O, jy sal hom sien … die een of ander tyd.” Hy sit ’n bord met kos langs die kers neer. “Eet nou. Dit gaan ’n lang nag wees.” Dan draai hy vinnig om en maak die deur agter hom toe voordat sy hom nog iets kan vra.
Sy frons diep. Hulle weet waar haar pa is, en hulle gaan haar na hom toe neem. Maar hoekom? Hoekom is hulle so gewillig om haar na haar pa te neem? Sy kan dit nie verstaan nie.
Sy besef skielik dat sy nog niks sedert die oggend geëet het nie en staan op om die bord te gaan haal. Sy trek ’n vies gesig toe sy die gemors daarop sien. Sy kan nie eens bepaal wat alles op die bord is nie, en sy laat dit net daar. Só honger is sy darem nou ook nie.
Sy gaan ingedagte by die venster staan en kyk uit na die smal agterplasie van die gebou. Daar is dit nog vuiler as binne. Sy sien rondloperkatte tussen die vullis snuffel op soek na iets om te eet. Sy dink aan Don Diego. Hy sal haar nooit vind nie, al probeer hy hoe hard. Niemand sal haar hier kry nie. Sy laat haar voorkop teen die planke rus en veg teen die trane van moedeloosheid. Sy weet nie meer of sy aan die wen- of verloorkant is nie. Sy weet nie eens vir seker of sy haar pa nou wil sien nie … nie in hierdie omstandighede nie. Sy weet nie wat die rampokkers in die mou voer nie.
’n Beweging agter haar laat haar vinnig omkyk, en sy deins effens terug. Twee groot rotte sit op die laaikassie by die bord kos. Hulle steur hulle nie aan die kers nie, maar knibbel smaaklik voort aan die pappery.
“Sjoe!” probeer sy hulle verjaag, maar hulle versit net hul vet agterstewes sodat hulle haar in die oog kan hou. “Sjoe! Sjoe!” Dit help nie. Hulle bly haar aanstaar met hul ronde kraalogies waarin die kerslig flikker.
Véronique ril weer en klouter op die bed. Hulle beweeg na die ander kant van die bord en knibbel rustig voort. ’n Derde sluit by hulle aan, staar ’n oomblik lank na haar en begin dan ook vreet.
Sy sluk hard.
“Loop!” skreeu sy op hulle, maar hulle roer nie. “Loop!” Die derde rot beweeg onseker na die rand van die laaikassie, maar keer dan terug toe hy sien dat niks gebeur nie.
Véronique leun versigtig oor en neem die blaker. Met die kers in haar hand voel sy beter, maar sy bly na die rotte kyk. ’n Krieweling op die bed laat haar haar bene vinnig onder haar inruk. Twee rotte het op die matras geklouter en staar nuuskierig na haar.
Sy klim van die bed af en hardloop na die deur. Met haar vuisies hamer sy teen die
