sê sy glimlaggend. Maar dis net haar mond wat glimlag. Op haar skouer het eensklaps ’n geel monstertjie kom sit wat kekkelend lag.
Toe hulle Potjiespram bereik, die kamp waar hulle van plan is om twee of drie nagte oor te bly, is dit gelukkig so ’n gewoel en gewerskaf om die tente op te slaan en dinge reg te kry vir die aand se braai, dat sy nie kans kry om oor geel monstertjies te tob nie. Maar aan alles kom daar ’n einde. Met almal wat help, is die werk spoedig afgehandel, en tree Ben eers na vore om hulle die leviete voor te lees.
“Onthou, geen vullis word agtergelaat nie. Nie ’n blikkie of ’n lekkergoedpapiertjie nie. Alles kom in die vullissak wat aan daardie boom hang. Andersins, doen net waarvoor julle lus is. Julle kan in die rivier gaan swem, of visvang, of gaan stap. Sorg net dat almal teen halfsewe terug is wanneer die braaivleisvure aangesteek word.”
“Wat gaan ons doen?” vra Alet vir Bets.
“Ek gaan saam met die ander stap.
Alet kyk verlangend na die rivier. “Kan ons nie eers gaan afkoel nie?”
“Jy kan gaan swem as jy lus is, maar ek gaan stap.”
Menende dat Peet saam met Bets gaan stap, gaan trek Alet haar baaikostuum aan. Jan, het sy gesien, is saam met ’n paar ander mans weg om te gaan visvang hoër op langs die rivier. Sy gooi haar handdoek oor haar skouer en begin tydsaam al met die rivieroewer langs loop. Vind dan uiteindelik ’n poel agter ’n rotsblok wat veilig genoeg lyk om in af te koel. Sy los haar handdoek op die oewer en loop versigtig die water binne om nie op die gladde klippe te gly nie.
Die water is ’n heerlike lafenis ná die snikhete dag, en sy geniet dit terdeë om in die poel rond te plas. ’n Rukkie later besluit sy om op haar rug te dryf. En sink eensklaps soos ’n klip onder die water van skrik toe haar blik op Peet val waar hy doodluiters op die punt van die groot rotsblok sommer hier neffens haar sit. Toe haar kop proestend bo die water verskyn en sy sien hoe geamuseerd hy lyk, is sy onmiddellik vies. “Wat soek jy hier?”
Sy wenkbroue lig. “Is ek dan op verbode terrein?”
“Ja! Ek bedoel, nee … Ek bedoel, het jy dan nie gaan stap nie?”
Hy glimlag. “Ek hét tot hier gestap.”
“Ek bedoel, hoekom is jy nie saam met die ander stappers weg nie?”
Sy glimlag verbreed. “Dalk het ek ’n voorgevoel gehad hier gaan ’n waternimf verskyn.”
“Bets het gaan stap,” sê sy ontsenu.
Hy antwoord nie. Sy stilswye en die manier waarop hy na haar kyk, stuur ’n rilling langs haar ruggraat af. Sy plas met haar arms in die water om haar ongemak te verberg, en probeer onopsigtelik kant toe beweeg. Maar dan kom hy orent en steek sy hand na haar uit. “Kom, ek help jou om hier op die rots te kom.”
“Ek gaan liewer terug kamp toe. Ek het nou klaar afgekoel.”
“Is jy bang vir my?”
“Nee, hoekom sal ek bang wees vir jou?” hou sy haar braaf.
“Omdat ek die indruk kry jy wil weghardloop.”
“Weghardloop? Ek skrik nie vir koue pampoen nie!” Sy kan eenvoudig aan niks beter dink om kwyt te raak nie. Dis of haar verstand tot stilstand gekom het.
Hy steek weer sy hand uit. “Kom, ek help jou om tot hier bo te kom.”
As sy langer wegskram, gaan hy net agterkom sy is bang vir hom, flits dit deur haar gedagtes. Bang vir die beroering wat hy in haar teweegbring. En dalk is dit ’n goeie ding as hulle gesels. Dalk doen of sê hy iets wat haar ’n weersin in hom sal gee. Wat haar verspotte gedagtes oor hom onmiddellik in die kiem sal smoor.
Die sitplek op die rots is min. Hulle moet gans te na aan mekaar sit na haar sin. Sy is oorbewus van hul halfnaakte lywe in die baaikostuums, en verwens haarself dat sy ’n bikini aangetrek het. Sy twyfel ook sterk of dit net die son is wat haar so warm laat kry, en soek naarstig na iets om die stilte te verbreek. “Die berge daar oorkant die rivier is in Namibië, nè?”
“Ja. Die rivier is die skeidslyn.”
“Om te dink ’n mens kan net deur die rivier loop, dan is jy in ’n ander land.”
“Ek sal jou aanraai om dit nie te probeer nie. Tensy jy beter kan swem as wat dit netnou wou lyk.”
Die lag in sy stem en die feit dat hy na haar kyk, laat haar vinnig anderpad kyk. “Ek kán swem. Dis oor jy my laat skrik het dat ek amper verdrink het.”
“Ek het jou mos nie skrikgemaak nie.”
“Ja, maar hoe moes ek weet jy sit hier? Ek kon jou nie van die oewer af sien nie.”
“Ek kon seker gehoes het of iets om jou te waarsku, maar dan het jy dalk die hasepad gekies en was ek nou sonder geselskap.”
“Ek het jou net kom pla. Jy wou seker alleen gewees het.”
“Nee, jy pla nie. Inteendeel …”
“Hoekom voltooi jy nie jou sin nie?” vra sy lugtig, sonder om hom in die oë te kyk.
“Omdat ek bang is jy val in die water as ek jou sê.”
“Wel, ek het jou pas gesê ek kan darem swem.”
Dit voel of haar liggaam versteen toe hy ’n haarsliert uit haar gesig vee om dit agter haar oor in te druk en saggies lag. “Ek sal liewer op ’n ander dag jou nuuskierigheid bevredig. Dis vir eers genoeg dat ek jou geselskap kan geniet.”
Dis of al haar woorde weg is. Haar asem ook. Sy weet sy durf nie praat nie, want haar stem sal net ’n hees gekras wees. Die waarskuwingstemmetjie in haar agterkop is net so vaag. Sy weet dat daar onteenseglik iets met haar aan die gebeur is. Iets wat nie moet gebeur nie, maar wat feitlik onafwendbaar is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
