– sy is ouer as jy!”
“Jy weet wat ek bedoel.”
“Wat gaan ek doen?” vra Pieter radeloos. “Wat moet ek nou doen?”
Roelof drink sy bier klaar en frommel die blikkie. “Eers moet ons eet. Ek weet nie van jou nie, maar ek is honger. Dan kan ons koppe bymekaarsit.”
Kos help nie, niks help nie. Ná Roelof weg is, loop Pieter boontoe, sien die oop kasdeure, laaie haastig oopgeruk en nie behoorlik toegemaak nie. Op die mat lê een sokkie wat sy laat val het, ’n ordinêre witte met ’n pienk randjie. Hy tel dit op en druk dit teen sy wang en wil huil behalwe dat Lappies teen sy enkels skuur en hom herinner dat hy nog nie kos gekry het nie.
“Wat het ek gedoen?” vra hy vir die kat. “Hoekom dink sy ek is nie lief vir haar nie?”
Lappies spin net en bondel voor Pieter die trappe af na die spens en die sak katkos.
Toe Pieter die volgende oggend op kantoor kom ná ’n nag van baie min slaap, is Annemie die ene besorgdheid.
“Voel jy nie lekker nie?” vra sy. “Kan ek vir jou iets bring?”
“Nee dankie.” Hy sit na haar en kyk, haar perfek gekapte hare, die smaakvolle uitrusting, die pêrelagtige naels. “Waar is die bankvorms wat ek weke gelede voor gevra het?”
“Haai, het ek dit nie vir jou gegee nie?”
“Nee.”
Sy skarrel weg en kom terug daarmee. “Hier. Hoe vergeetagtig van my. Dinge was ook so dol …”
Hy vat dit en sit dit voor hom neer. “Wat het jy vir Maja gesê oor kinders?”
“Kinders?” vra sy verbaas. “Ek weet nie of ek …”
“Jy het vir haar gesê ek haat hulle,” sê hy. “Jy’t vir haar gesê ek wil nie kinders hê nie.”
Annemie se oë flikker, maar sy bly onverstoord. “Ek sal dit nie so sterk stel nie. Ons het maar so in die algemeen gepraat en ek … Onthou jy nie die aand toe daardie kind op jou geklim het met sy vetterige hande en stroop oor sy …”
“Dit was ’n tydelike ergernis,” sê hy koud. “Dit het niks te doen met my gevoel oor die saak nie. Ek vind dit aanmatigend van jou om mý vrou in te lig oor so iets. Dit het niks met jou te doen nie.”
Haar lippe word effens stywer. “Ek is jammer. Ek het dit glad nie so bedoel nie.”
“Jy is my sekretaresse, Annemie,” gaan hy voort. “Niks meer en niks minder nie. Jou werk is hier op kantoor.”
“Ek het my bes gedoen,” sê sy seergemaak. “Ek het gedink ek kan haar help aangesien sy nog so jonk en onvervare is.”
“Dis ook nie jou domein nie. Het jy met haar gepraat oor die ete by die Van Schoors?”
Vir die eerste keer verloor sy haar selfversekerdheid. “Sy het my gebel, ja. Wou raad hê.”
“Watse soort raad?”
Sy kyk na haar naels en stof iets van haar lapel af. “Sy was nie seker wat formeel beteken nie. Dis wat ek bedoel met onervarenheid.”
“En wat het jy vir haar gesê?”
“Wat dit beteken. Dis al. Regtig, Pieter, ek het jou nog nooit rede gegee om my so uit te trap nie. Ek is nie ’n skoolkind nie en ek het nog altyd my bes gedoen om jou tevrede te stel.”
“Ek weet,” erken hy. “Maar ek voel ek moet jou dalk net inlig dat as ek ooit moet agterkom dat jy moeilikheid gemaak het of iets gedoen het om my vrou ongelukkig te maak, jy nie langer hier ’n werk sal hê nie. Ek waarsku jou betyds. My privaat lewe het niks met jou te maak nie, hoe behulpsaam jy ook al is.”
“Ek het net probeer help,” sê sy weer. “En dis nie asof dit ’n regte huwelik …”
Hy leun vorentoe, ’n gevaarlike blik in sy oë. “Wát het jy gesê? Wie is jy om oor so iets te oordeel?”
“Ag, kom nou, Pieter,” sê sy smalend. “Ek was deel van die eerste grap sowel as die tweede. Wat verwag jy?”
“Dit was nie ’n grap nie!”
Haar oë vlam. “Wil jy vir my vertel ’n man soos jy, iemand in jou posisie, iemand van jou statuur, sal sommer val vir enige rylopertjie wat voor jou kar instap? Moenie verwag ek moet dit glo nie. Jy sal iemand kies wat pas by jou status, wat jou kan bystaan in jou werk.”
“Hoe weet jy sy het voor my motor ingeloop?”
“Honderde mense het dit gesien! Dink jy ek is onnosel?”
Hy sit na haar en kyk, sy woede skielik weg. “Weet jy,” sê hy geselserig. “Maja weet nie eers wat ek doen nie. Sy stel nie belang nie. Status en statuur en posisie en al hierdie woorde wat jy so rondgooi, beteken vir haar net mooi niks nie.”
“Dis duidelik,” sê sy snydend.
Hy kyk af na die papiere voor hom en tel sy pen op. “Ek dink jy moet maar jou bedanking instuur,” sê hy sonder om weer op te kyk. “As jy ’n getuigskrif nodig het, moet jy sê, ek sal vir jou een gee. Met jou werk kon ek nog nooit fout vind nie en ek is bereid om dit te sê.”
“Pieter!” sê sy. “Wat van vier jaar se …”
“Dit sal handig te pas kom in jou volgende pos,” sê hy. “As jy my nou sal verskoon, ek het werk om te doen. Ek sal jou aanraai om in jou volgende werk versigtiger te wees. Om in te meng in jou werkgewer se persoonlike lewe is gevaarlik.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
