se ry van Njelele af het hulle ’n kameelperd gesien. Net om die volgende draai het hulle op ’n reuse-olifantbul afgekom wat besig was om ’n mopanieboom uit sy pad te stoot. ’n Snaakse soort voël met ’n lang geel snawel het bo vanuit ’n droë boom die onnodige kragvertoon sit en bekyk en het nie baie beïndruk gelyk nie.
“Dit lyk of hy teen sy neus af kyk,” het Janie gelag. “Watter soort voël is dit, Theo?”
“’n Neushoring. En kyk, daar ver sirkel ’n klomp aasvoëls. Die leeus het seker verlede nag daar gevang.”
Riana het na ’n rukkie se soek die swart stippels raakgesien, maar vir Janie het die lug ’n ononderbroke blou gebly.
“Dáár, blindemol …!” het Theo gelag en toe sy hulle nog steeds nie kon sien nie, sy arm om haar skouers geplaas en haar eers ’n ligte drukkie gegee voordat hy met sy wysvinger in die regte rigting gekorrel het.
“Hulle sê daar is twee soorte mense in die wildtuin.” Theo se stem was tergend. “Die soort wat sê: ‘Daar, daar!’ en die ander soort wat vra: ‘Waar, waar?’ Dit lyk my jy behoort aan die tweede groep. Kyk mooi … al met my vinger langs …”
Toe Janie die voëls uiteindelik raakgesien het, het Theo ’n soentjie as beloning op haar voorkop gedruk.
“Jy sal regkom, astertjie. Ek sal jou moet leer hoe om diere te soek – hoe om nie net te kýk nie, maar om te sién ook, anders sal jy nie hier by ons gelukkig wees nie.”
Janie het vinnig na Theo gekyk, dog hy was reeds besig om die Land Rover se enjin aan te skakel en sy kon nie sy gesig sien nie. Hoekom het sy stem so half … anders geklink toe hy nou-nou gepraat het? Of was dit slegs haar verbeelding?
Theo het opgekyk en haar vraende blik op hom betrap. Dit was sy beurt om verleë en effens ongemaklik te klink.
“Of praat ek te gou, Janie?”
Die ligblou oë was pleitend en Janie het blosend by die venster uitgekyk, na doer ver waar die aasvoëls nog steeds bokant die leeuvangs gesirkel het.
Daardie aand by die vleisbraaivuurtjie het Theo sy vraag herhaal en hierdie keer was daar nie aasvoëls om na te kyk nie en ook nie ’n vriendin op wie se teenwoordigheid Janie kon terugval om haar verleentheid te verberg nie. Riana het die broodrolletjies in die kombuis gaan haal en sy en Theo was alleen by die hardekoolvuurtjie.
“Janie, ek dink ek het jou liefgekry daardie oomblik toe ek jou langs die pad sien staan het,” het Theo sag gesê.
Janie het nie dadelik geweet hoe om te antwoord nie en haar toevlug tot ’n tergende opmerking geneem.
“Dit het nie gelyk of jy op daardie oomblik van my gehou het nie. Jy was woedend en het met my geraas.”
“Dis omdat ek oor jou veiligheid bekommerd was, my allerliefste ou nooientjie. Jy het ’n onbesonne ding aangevang en dis hoekom jy raas gekry het. Julle moes in die motor gewag het totdat hulp opgedaag het.”
“Al was dit ’n halwe dag in hierdie warm son?”
“Al was dit ’n héle dag in hierdie bloedige son! As jy ooit weer so iets aanvang, trek ek jou oor my skoot.” Theo se liefkosende stemtoon het egter sy woorde weerspreek en hy het haar sag nader getrek. “Ek het jou lief, my donkerkop-domkop-astertjie. Ek weet dis baie gou en miskien moes ek gewag het, maar môre gaan julle terug Johannesburg toe en ek wil weet of ek volgende naweek kan kom kuier en ’n verloofring aan jou vinger steek.”
“Ek sê – kan jy glo dat jy binne ’n paar uur mevrou Theo Vermaak sal wees?” herhaal Mercia in ’n harder stemtoon en Janie kom stadig terug aarde toe. Soos sy al so dikwels in die verlede vir almal gesê het, het alles so vinnig gebeur dat sy dit self byna nog nie kan glo nie. Maar dan voel sy die breë goue band van haar verloofring wat sy nog altyd om en om aan haar vinger sit en draai, asook daardie heerlike tinteling wat deur haar are bruis.
“Amper nie,” lag sy. “As dit nie vir Riana en haar dierbare rooi motortjie was nie, het ek nie van Theo se bestaan geweet nie en sou ek seker ook vandag aan daardie Reitz-kontrak moes gewerk het.”
“Hoe lyk hy?” vra een van die ouer tiksters nuuskierig. “Is hy mooi?”
Daar is skielik ’n ondeunde vonkeling in Janie se oë.
“Nee, Marina. Ek glo nie ’n mens sal Theo juis as beeldskoon kan beskryf nie. Hy is ’n korterige mannetjie en miskien ’n bietjie oorgewig, maar hy het belowe om na ons troue ’n streng dieet te volg.”
“O …” Die ouer meisie se belangstelling het skielik afgeneem. “E … hoe oud is hy, Janie?”
“’n Raps duskant die sewentig, maar ’n mens sal dit nooit raai nie. Theo dra sy jare baie goed en is nog nie te erg witkop nie. Ten minste, die paar haartjies rondom sy pankop is nog ’n herkenbare donkerbruin. En sy gesondheid is uitstekend. Dis net die liddorings wat ’n bietjie lol, maar hy sê die nuwe pleisters op die mark verrig glo wondere. Hy het blou oë en hy is ’n fantastiese man, Marina. Ek weet ons gaan baie gelukkig wees.”
“E … ja.” Marina probeer om nie simpatiek te lyk nie. Janie is so jonk en lewenslustig en altyd vol grappies en lief vir partytjies en mooi klere. Sy is maar negentien jaar oud. Sal sy gelukkig wees saam met ’n man wat soveel jare ouer as sy is en boonop daar ver in ’n verlate bosreservaat woon? Sou Ockert Smuts haar nie ’n beter lewe kon bied as hierdie veldwagter op wie sy om die een of ander onverklaarbare rede so halsoorkop verlief geraak het nie?
“Sal ons solank die vonkelwyn begin oopmaak, juffrou Marais?” vra een van die firma se junior vennote. “Hoe laat kom jou aanstaande?”
“Dankie, meneer Van Wyk. Theo behoort nou enige oomblik hier te wees.”
“Janie,” sê Marina dringend, “behoort jy nie ’n maand of twee te wag om dubbel seker te maak dat jy hierdie man liefhet nie? Jy en Okkie was dan sulke goeie vriende …”
“Ons was net goeie vriende, ja, en niks meer nie,” glimlag Janie. “Vir Theo het ek lief en ek wil daardie strop om sy nek kry voordat hy kan ontsnap. Ek is seker daar is rye ander meisies wat toustaan om hom gevang te kry.”
“As jy so sê …” aarsel Marina en stap dan kombuis toe om haar baas met die glase en vonkelwyn te gaan help.
“Het jy darem ’n adres waarheen ’n mens vir jou kan skryf?” vra Mercia in die ongemaklike stilte wat volg.
“Daar word een keer per week pos by Njelele – dis die hoofkamp – afgelewer en dit sal gaaf wees as jy wil skryf. Afgesien van Theo en die bobbejane en ape sal daar vir my seker nie veel geselskap wees nie. Ek sal baie na julle klompie verlang.”
Marina kom met ’n skinkbord glase van die kombuis af en skrik toe sy ’n vreemde jongman in die gang aantref.
“Jammer, meneer, ons is nie altyd in so ’n wanorde nie, maar ons is met ’n kantoorpartytjie besig. Kan ek help? Vir wie wil u spreek?”
“Juffrou Marais. Janie.”
“U is gelukkig dat sy nog op kantoor is, meneer. Dis juis van háár wat ons vandag afskeid neem. Sy het almal verras en uit die bloute aan ’n wildvreemde veldwagter – van alle dinge – verloof geraak.”
“O,
