’n koeldrank drink?”
“Dankie, dit sal lekker wees. Dit was ’n besige dag, en ek het direk na werk vir Handré gaan haal en toe gaan uittrek. Daarna is ons winkels toe. Ons het nog nie kans gekry om iets te drink nie.”
“Wie kyk na hom in die middag?”
“Sanna moes nou maar inspring, aangesien iemand my daarop gewys het dat spreekkamers nie die ideale plek vir kinders is nie. Sy werk al agt jaar by my broer-hulle.”
Madelie haal ’n skoon vel papier uit die kas en gee dit vir Handré om op te teken voor sy kombuis toe stap.
Op pad sien sy hoe Ian die veiligheidshek sluit.
Madelie haal vrugtesap uit die yskas en rangskik drie glase op ’n skinkbord. Ian kom die vertrek binne, en haar oë gly oor hom. Die kortbroek wys sy gespierde bene af; hy kom beslis gereeld in ’n gimnasium. Daarvan getuig die T-hemp wat ook styf oor sy borskas span. “Kom ons gaan sit sommer daar by Handré?”
Hy knik, tel die skinkbord op en staan terug sodat sy kan verbyloop.
Madelie sien Handré is in sy eie wêreldjie.
Die musiek speel steeds saggies in die agtergrond. Sy gaan sit langs Handré en drink haar koeldrank.
Ian loop na die venster en kyk uit oor die rivier. “Oulike plek wat jy hier het. Dit lyk so rustig. Ek is mal oor die natuur. Ek kan dae lank buite in die natuur stap en doen soms staproetes wanneer ek tyd kry.”
“Ek is baie dankbaar dat my pa die plek vir my gekoop het. Ek bly lekker hier. Ek hou ook baie van die natuur en buitelewe.”
Hy draai om en glimlag toe sy oë deur die vertrek dwaal. “Jou plek lyk presies soos ek my sou voorstel. Modern en kleurvol.”
“Dankie, dis maar ek. Ek hou nie van vaal en vervelig nie. Is jy en jou broer al lank in vennootskap? Ek weet nie veel van die dokters op die dorp nie.”
“Nee, ek het twee maande gelede van die Kaap af na Kroonstad gekom. Dokter Bruyns was voorheen my broer se vennoot, maar hy het afgetree. Dit was tyd vir my om uit die Kaap te skuif.”
Verbeel sy haar of skuil daar meer agter sy woorde as wat hy sê?
“Buitendien, my broer het die prentjie van om ’n dokter op ’n dorp soos dié te wees, baie aanloklik geskilder, en ek moet sê noudat ek ’n rukkie hier is, stem ek saam.”
Sy sien hoe sy oë begin lewe en hy met entoesiasme en passie vertel: “Omdat die hospitaal so klein is, doen ons algemene praktisyns self kleinerige operasies soos mangels en blindederms, en soms word ons ingeroep om met operasies by te staan wat deur ander spesialiste gedoen word. Dit fassineer my. Ek wou altyd ’n algemene praktisyn word omdat dit is wat my pa en broer doen, maar dalk gaan studeer ek nog verder en word ’n spesialis van die een of ander aard …”
Ondanks die hitte slaan hoendervel op Madelie se arms uit. Sy voel al weer bewerig. ’n Hospitaal fassineer hom? Hulle kan eenvoudig nie meer verskil nie! Sy kyk weg van hom af.
“Hoekom ken jy nie die dokters nie? Bly jy nog nie lank hier nie?” wil hy weet.
Sy sluk. Kry haar stem onder beheer. “Nee, dit is nie dit nie. Ek is al twee jaar hier, ek gaan net nie dokter toe nie. Ek is gelukkig ’n baie gesonde mens.” Hy kom nou te na aan haar seerplek en dit maak haar angstig. Tyd om die onderwerp te verander: “Ek gaan vir my pasta maak. Julle kan saameet as julle wil?”
Handré spring op met sy prent in die hand. “Toe, oom Ian, asseblieeeeeef, dan kan ek nog teken?”
Die kuiltjies duik in Ian se wange. “Wel dit lyk my nie ek het veel van ’n keuse nie?”
Madelie, wat bly is dat die kind die spanning verbreek het wat in haar opbou, lag floutjies. “Gaan julle vanaand nog deur Welkom toe?”
“Nee, maar ek sal Suné later bel sodat Handré met haar kan praat.”
Madelie staan op. “Goed, dan gaan ek gou vir ons iets te ete maak. Jy kan voor die TV –?”
“Nee, ek kom saam.” Hy pak die glase terug in die skinkbord en dra dit kombuis toe.
Handré wys vir haar wat hy geteken het.
“Sjoe, Handré, maar dit is pragtig. Ek het nog stempeltjies ook as jy moeg raak van teken.”
“Juffrou, kan ek hulle sien en kan ek daarná TV kyk?”
“Natuurlik! Ek haal hulle net gou hier uit die kas.” Sy haal ’n outydse koekblik uit die kas en maak dit oop. Sit verskillende kleure stempelblokke voor Handré neer en hou daarna die blik wat halfpad vol verskillende soorte stempeltjies is na hom uit.
“Wow, maar dis lekker hier by juffrou. Wens ek kan elke dag hier kom speel.”
Madelie vryf sy hare deurmekaar en laat Handré se wens in die lug hang. Sy wil nie te betrokke raak nie. Soos sake staan, sien sy heeltemal genoeg van sy oom Ian. “Nou toe, hier is vir jou ’n skoon vel papier. Lekker speel.”
Toe sy in die kombuis kom, staan Ian haar en inwag. Hy leun effens teen die kas en kyk na haar terwyl ’n kuiltjie in sy wang duik. Haar hart mis ’n slag. Hy lyk glad nie soos dieselfde ou wat so ongenooid haar klas binnegestorm het nie. Maar sy moenie vergeet dat hy ’n dokter is nie.
“Sien jy kans om die uie te kap?” vra sy.
“Is dit my straf vir die laaste twee dae?”
Sy knik haar kop glimlaggend.
“Goed, gee dat ek jou wys hoe dit gedoen moet word! Ek hou van kosmaak, juffie, dalk leer ek jou nog ’n ding of twee.”
Sy buk voor die laaitjies onder die toonbank, haal ’n voorskoot uit en gooi dit in sy hande.
“Wat moet ek hiermee maak?”
“Trek aan, die olie sal op jou klere spat wanneer jy die uie braai.”
Die oomblik toe die rooi geruite voorskoot met die hoender voor soos ’n borslap om sy bolyf hang, bars sy uit van die lag.
Hy wys waarskuwend met sy vinger. “Jy soek moeilikheid!”
Hy vat die uie uit haar hande sodat sy vingerpunte liggies oor haar vingers streel.
Dit laat weer hoendervel op haar arms uitslaan. Dié keer is dit nie uit vrees nie. Hoe kan een man soveel teenstrydige gevoelens in ’n mens wakker maak?
Terwyl sy die kookwater op die stoof regkry vir die spaghetti, loer sy onderlangs na hom. Met die skerp mes kap hy die uie vinnig op die broodplank. Hy lyk regtig tuis in die kombuis. Terwyl sy na hom kyk, begin trane oor sy wange loop. Hy knyp sy oë toe.
Sy byt haar kieste om nie te lag nie.
Hy het duidelik nie verwag dat die uie so skerp gaan wees nie. Hy sit die mes op die broodplank neer, druk met die agterkant van sy arm teen sy oë en skuif by haar verby waar sy voor die stoof staan. “Sjoe, die uie is skerp. Kraan, asseblief.”
Haar hele lyf tintel toe hy met sy een hand agter teen
