Wanneer woorde onnodig is
Jacolet van den Berg
Hartklop
1
Aria glimlag toe sy die tafeltjies met die roomkleurige tafeldoeke en bosse geel tulpe op die strand sien staan. Die blomme het haar vriendin seker ’n plaas se prys gekos. Moeder natuur was Sandra vandag genadig. Dis een van daardie pragtige dae in die Kaapse winter.
Al skyn die son, het Aria ’n mus oor haar donker hare getrek. Dis nou nog redelik warm, maar sodra die son begin water trek, gaan die luggie knyp.
“Aria!” Sandra kom gou nader toe sy haar sien. “Welkom.” Sandra beduie met ’n wye gebaar na die fees op die tafels. “Wat dink jy?”
Aria gee haar vriendin ’n klapsoen op die wang. “Fantasties. Dis net jy en Deon wat julle huweliksherdenking in die winter op die strand sal vier.”
“Dis sommer die viering van ’n nuwe begin ook. En ’n lekker kuier saam met ons vriende. Jy weet ek is ’n sucker vir sentimentaliteit. Dit móés net by Blouberg gehou word omdat ons hier ontmoet het.”
“Ja, ja, jy het die storie van die groot ontmoeting al meer as een keer vir my vertel.” Aria sit haar arm om Sandra se skouers. Met haar rooi hare weggebind, lyk haar vriendin vandag pragtig in die liggeel rok en woljas.
“Ja toe, jy glimlag verniet nou so vir my. Jou dag gaan kom. Eendag wanneer jy jou storie oor en oor vertel, sal ek geduldig luister. Ek belowe.”
Aria lag joviaal. Haar storie moet nog geskryf word. Waarskynlik moet sy nie asem ophou daarvoor nie. “Jy is gelukkig dat die dag so mooi uitgedraai het. Ek sal nou wel nie waag om my tone nat te maak nie, maar dis windstil en sonnig, als wat ons harte begeer.”
“Ja, ek weet. Ek sal vanaand op my knieë gaan. Deon het gedink dit sal te winderig op die strand wees. Ek het behoorlik lank aan sy arm gedraai. Wag, hier kom Deon se niggie en haar verloofde. Laat ek hulle gou groet.” Sandra stap heupswaaiend weg.
Aria kyk haar vriendin agterna. Sedert hul troue ’n jaar gelede glimlag Sandra altyd en is daar iets sensueels in die manier wat sy beweeg. Dalk is dit wat ware liefde aan ’n mens doen.
’n Paar van Aria se vriendinne staan na aan waar die branders breek en lag elke keer wanneer hulle moet padgee.
Sal sy ook maar daarheen stap? Liewer nie.
Sy bly eerder weg van die water. Eintlik sit sy nie haar voete in seewater nie. Noem dit ’n fobie, maar sy is gemaklik om net op die sand te bly. Kranige swemmer wat sy is, het sy op hoërskool laas in die branders baljaar. Sy is haar universiteitsjare op Stellenbosch deur sonder dat ’n brander om haar enkels gebreek het en sy beplan om dit so te hou.
Sy vou haar arms om haar lyf. Die grys trui is knus en hang net-net oor die noupassende denim. Haar donker, kniehoogte-stewels sal beslis later help om haar teen die koue te pantser.
Sy haak haar skouersak oor een van die stoele en draai om see toe. Met haar oë toe, voel sy hoe die son liggies oor haar vel streel. Die gedruis van die branders is oorweldigend wanneer sy so met toe oë daarna luister. Dis asof sy die krag daarvan intenser ervaar en dit tot binne-in haar are kan voel bruis.
Haar oë vlieg oop toe ’n hand om haar elmboog sluit. Deon glimlag vir haar, en sy beantwoord dit met ’n breë glimlag.
“Geluk met die spesiale dag, dokter Loots. Jou vrou het my verseker ons vier groot dinge vandag.”
“Dankie. Maar ek is nie meer dokter Loots nie. Van Maandag af is ek ’n korporatiewe werker. Sandra het besluit ons vier dít sommer ook vandag.”
“Jy sal altyd dokter Loots bly. Dis nie iets wat jou sommer net so los nie, korporatief of in praktyk. En jy gaan tog steeds vir Medline werk. Al verskil is dat jy gaan help om nog hospitale te vestig in plaas van om te praktiseer. Dis jou tyd om aan te beweeg en al hierdie nuwe dinge gaan ook deel van jou word. Dis opwindend. Rede om te vier.”
“Seker.”
“Jy sien mos uit na die verandering, of het ek my misgis?”
“Ja, natuurlik. Jy weet ek het my werk by die hospitaal geniet. Meestal. Maar dis asof ek nie heeltemal daarvoor in die wieg gelê is nie. Ek het maar altyd gewonder oor die dinge anderkant die hospitaaldeure. Nou gaan ek uitvind en ek kan eerlikwaar sê dat ek daarna uitsien.”
“Ek hoop jy kry in jou nuwe omgewing die uitdagings wat jy wil hê. Soos ek jou ken, gaan jy dit maak werk. Maar ek en Sandra gaan jou by die hospitaal mis.”
Hy glimlag. “Ek is bly jy is hier, Aria. Sandra het gesê dat jy vanoggend eers hospitaal toe was.”
“Ja, ek was uitgeroep na ’n traumageval. Die pasiënt moes berading kry voor die mediese ondersoek kon begin.” Sy brei nie verder uit nie, daarvoor is haar werk te konfidensieel.
“Altyd gereed om die gebrokenes heel te maak.”
“Nie heel te maak nie. Hulle net te lei om die staaldraadjie in hul samestelling wat hulle regop hou te vind.”
“Dis wat ek gesê het.” Hy knipoog. Kyk dan oor haar kop, en sy glimlag verbreed terwyl hy wuif. “Aha, hier is Reuben nou. Laat ek jou voorstel. Jy moes al gehoor het dat ek praat van my goeie vriend Reuben, maar ek dink nie julle het al ontmoet nie. Hy is pas terug in die Kaap na tien jaar in Johannesburg.”
Aria draai om en volg Deon se blik. Daar is reeds heelwat gaste, maar sy weet dadelik na wie Deon verwys. ’n Ligtekopman kom nader gestap. Lank en breedgeskouer. Selfs in die middel van die winter kan sy die son op sy hare sien.
Ja, sy het al nou en dan van hierdie ou universiteitsvriend van Deon gehoor.
Hy kom tot by hulle en hou sy hand na Deon uit. Sy glimlag is breed en daar is trefkrag in sy oë toe die twee mans groet. Die reguit lyn van sy neus is opvallend en die donkerblou van sy oë weerspieël die see agter hom.
“Reuben Rademan.” Hy is nie veel ouer as sy nie, dalk twee of drie jaar. Die lagplooitjies om sy oë lê nog vlak en die kreukel tussen sy oë is sag. “Aangename kennis.”
“Selfde, Reuben Rademan. Ek is Aria Brink.”
Hy glimlag en vat haar hand in syne. Selfvertroue straal uit sy oë en die hoek van sy ken bevestig dit. Hy laat haar hand nie dadelik gaan nie. Die grys baadjie span effens om sy skouers en Aria kry ’n glimp van sy sonbruin nek wat by die geruite blou hemp uitsteek. Sy verbleikte jeans pas perfek aan sy lyf.
“Aria Brink? Dié vriendin waarvan Sandra gisteraand gepraat het?” Reuben se blik is soos die warm sonnetjie op haar gesig.
“Einste.” Deon sit sy arm om haar skouers en gee haar ’n ligte drukkie. “Ons het al jou sondes van vervloë dae gisteraand voor die kaggel opgehaal.”
“Ek wil eerder nie vra wat julle alles te vertelle gehad het nie. Ek het ’n sterk vermoede my ego gaan nie gepoets word nie,” lag Aria.
“Sandra het een of twee staaltjies vertel van julle M-jaar op universiteit.”
“Mmm, dis die jaar wat ons mekaar ontmoet en ’n woonstel gedeel het. Sy en Deon was reeds ’n paartjie. Ek hoop nie jy het enigiets geglo
