style="font-size:15px;"> Marko pers sy lippe hard saam en antwoord onwillig: “Sal dit belaglik klink as ek sê ek was nie myself nie ná ’n slapelose nag van kommer oor Christiane? Sy is my susterskind en ek beskou my rol as haar voog in ’n ernstige lig.”
Sy knik. Sy kommer oor sy voogdogter tel darem in sy guns. Sandri sal self enigiets vir Jean-Pierre, tant Simone en ja, selfs oupa Everard doen. Hulle is grootgemaak om familie hoog op die prys te stel.
“Jean-Pierre sê hy het jou nog nooit ontmoet nie. Hoe kom jy toe by die Hoër Meisieskool Blanchet uit?” vra sy nietemin streng. Hul skool is ’n spoginstelling en sy moet sy uitbarsting hier in ’n ernstige lig beskou.
“Nee, ons het nog nie ontmoet nie, maar ek weet van Jean-Pierre. Ek is ’n besige man en ek weet Christiane verkies haar eie vriendinne en vriende se geselskap, daarom nooi ek haar nie dikwels uit om tyd saam met my deur te bring nie. Maar ek en Christiane stuur gereeld e-posse aan mekaar of skype mekaar wanneer ek oorsee is. Sy skryf in elke e-pos oor hom en oorlaai dit met foto’s van hom of hulle twee saam. Christiane het met groot trots oor jou en jou oupa Everard in haar e-posse geskryf, daarom het ek geweet waar om na ’n antwoord op haar verdwyning te soek.” Hy frons en swyg.
“A,” kom dit van Sandri.
Dan blits sy oë en verander hy weer in die dominerende man van vroeër. “Genugtig, doktor Blanchet, dis nie nodig om soos ’n alwetende ma te klink nie! Ek het vanselfsprekend aanvaar Jean-Pierre het iets met Christiane se verdwyning te doen.”
“Ek begryp, meneer Waalstra. Wat ek nie begryp nie, is waarom u mý met die polisie, u rampokkerbende en ’n lang en pynlike marteling gedreig het?” vra Sandri belangstellend. Sy besef dat sy oordryf, maar geniet Marko se opsigtelike ongemak.
“Die vroumens in die kantoor – die lange met die rooi hare en groot oë – het my tot raserny gedryf toe ek gebel het.” Hy kug skuldig agter sy hand.
’n Glimlag glip byna oor Sandri se lippe. Dis waar dat Poppie selfs Job se geduld kan beproef.
“Ek moes êrens stoom afblaas of ek sou ’n aartjie gebars het. Ongelukkig was jy die naaste slagoffer, doktor Blanchet. Ek verseker jou ek is nie altyd so onaangenaam en dominerend teenoor mense nie. Dit het in geen stadium gelyk asof jy enigsins bang was vir my nie, maar as ek jou –”
Sy lig haar hand op. “Mans maak my nie bang nie, meneer Waalstra. Ek is my lewe lank gewoond aan die teenwoordigheid van ’n dominerende man – my eie oupa, Everard Blanchet.” Sy kyk hom streng aan. “U vyf minute is lankal verstreke en u probleem is nou opgelos. Tot siens, meneer Waalstra.” Sy staan op, maar wend geen poging aan om met hom hand te skud nie.
“Daar is redes waarom ons mekaar beter moet leer ken, doktor. Ek sal graag Jean-Pierre wil ontmoet en as jy enigiets oor Christiane wil weet, kan ek al die inligting verstrek. Dis ons plig om ’n ogie oor die twee te hou,” verleng hy sy besoek en lyk ’n oomblik lank hoopvol voordat hy weer sy gevoelens agter ’n uitdrukkinglose klipmasker verberg.
“Ek het ’n ewige ertjie aan ou mense wat hul neus in die onskuldige romanse van jong verliefdes steek, en hulle ongevraag met raad en daad wil bystaan. ’n Eerste liefde is so skugter, so kwetsbaar. Ek is seker Christiane het al die nodige raad van haar eie ma gekry en Jean-Pierre is veels te jonk om te ernstig oor enige meisie te wees. Hy is besig met nagraadse studie en stel nie in ’n verlowing of ’n huwelik belang nie,” antwoord Sandri koel en beweeg om haar lessenaar en tydsaam na die deur.
Sy moet ontslae raak van die man, maan sy haar. Sy het sy ete-uitnodiging geïgnoreer, maar sy ooglopende aantreklikheid en die sterk manlike vitaliteit wat uit sy lenige liggaam straal, spel gevaar. Sy kan uiterlik die rol van die bekwame doktor Blanchet speel, maar in haar hart is en bly sy Sandri, ’n meisie met emosies. En Marko Waalstra laat daardie emosies wipplank ry. Die een oomblik maak die mansmens haar smoorkwaad en die volgende oomblik is hy sjarmant en sien sy net sy breë skouers en mooi mond raak …
Sy steek haar hand teësinnig na Marko uit in ’n finale poging om van hom ontslae te raak. “Tot siens, meneer Waalstra,” groet sy en gee hom ’n ferm handdruk, haar stemtoon ongewoon hees. Genade toggie! Sy klink soos ’n meisie van die nag, dink sy ontsteld en hou op asemhaal toe sy groot hand hare toevou. Sy aanraking stuur ’n ligte skokgolf deur haar vingers tot in haar tone en laat haar stom na hul hande staar.
“Tot weersiens, doktor Sandri,” groet hy.
Sy weet hy hou haar dop, sy oë waaksaam soos dié van ’n arend, en dit dwing haar om haar innerlike verwarring agter ’n uitdrukkinglose gesig te verskuil.
“Ek sal minder skuldig voel oor my optrede as jy instem om saam met my te gaan eet, doktor Sandri,” herhaal hy sy uitnodiging, die diep timbre van sy stem soos ’n sensuele streling oor haar vel.
Hy is ’n fassinerende man: die een oomblik koud en oorheersend, en die volgende oomblik ’n sjarmante verleier. Sy is vreemd bewus van die sensitiwiteit van haar vel. Moontlik is sy koorsig, dink sy, trek haar hand haastig uit syne en tree agteruit.
Uit die hoek van haar oog sien sy die flitsende glimlag om sy lippe. Sy kyk met uitgerafelde waardigheid sku in sy oë en besef sy uitdrukking sê hy weet presies watter uitwerking hy pas op haar gehad het. Hoe sien hierdie man deur haar skanse?
Hy maak haar kantoordeur oop, en trek dit toe agter hom terwyl sy ná enkele diep asemteue na haar lessenaar toe loop en op haar stoel neersak. Wat makeer haar? wonder sy geïrriteerd. Marko Waalstra is onbeskof, oorheersend, verwaand en … en so gretig om haar uit te neem vir ete om te vergoed vir sy ongegronde agterdog. Die arme man. Sy kan haar indink hoe ontsteld hy was toe hy Christiane laatnag nie kon opspoor nie. Sy verkwalik hom nie werklik nie – veral nie na sy herhaalde oproepe aan die onmoontlike Poppie nie.
Poppie weet nie hoe om ’n probleemsituasie te hanteer nie. Weier enigiemand om ’n naam en van te verstrek, word die gesprek summier beëindig. Arme Marko. Sy sal Poppie uiters diplomaties … Haar gedagtes stol toe haar kantoordeur na ’n haastige kloppie oopgaan en Poppie stralend die vertrek binnewals.
“Haai, doktor Blanchet, ek is nou so opgewonde oor doktor se date … e … afspraak, dat ek uit my vel kan bars! Dat doktor nou vir die onbeskofte vent kon val … dis soos iets uit ’n storie. In al die –”
“’n Afspraak met hóm?” val Sandri haar in ’n yskoue stemtoon in die rede. “As Marko Waalstra so iets gesê het, is die man ’n bullebak én ’n leuenaar. Poppie, lyk ek vir jou soos ’n gevalle … e … um! Ek val nie vir mans nie, Poppie. Ek het nog nooit vir enige man geval nie en ek is nie van plan om dit in die toekoms te doen nie. Verstaan ons mekaar?”
“Ja, doktor Blanchet, maar ek glo nie meneer Waalstra verstaan so mooi nie, want hy het uitdruklik gesê hy en doktor het ’n afspraak vir ete. Hy het skoon vergeet om doktor se foonnommer te vra en hy was te hoflik om doktor weer te pla, toe gee ek hom maar die nommer. Sal ek maar my goedjies en my African voilet inpak en huis toe gaan, doktor Blanchet?”
“Poppie, staak asseblief die ge-‘doktor’. Waar was ons laas? O ja, my foonnommer. Watter een het jy vir die mansmens gegee? Die nommer van my persoonlike slimfoon of die werk se selfoon?”
“Oe, u se vrae maak my verskriklik lam in my knietjies voel. Mag ek maar op een van u se stoele sit?” vra Poppie in ’n bewerige stemmetjie en klem haar hande angstig saam.
Sandri sug oorwonne. “Sit, my liewe Poppie, sit en ontspan. Vertel my wat jou pla en vergeet van my titel. Ek beloof jou ek sal jou nie afdank oor enigiets wat jy vir die Waalstra-man gesê
