Marko Waalstra te doen gaan hê en dié keer sal hulle dalk op ’n beter voet afskop. Trouens, sy kan Poppie ’n klapsoen gee omdat sy so gretig was om Marko te help. Maar sy moet huigel, regverdig sy haar eie optrede, want as Poppie weet Marko is ’n man wat sy weer sal wil sien, weet die hele personeel en die meeste ouers dit voor die einde van die skooldag.
Nee, sy raak nou heeltemal laf. Sy sal Marko Waalstra vanselfsprekend binnekort vergeet. Hy is net ’n baasspelerige man wat haar eers gedreig het, en toe met sy onverwagte sjarme momenteel oorrompel het. Net onervare tieners raak verlief op dominerende mans wie se enigste bate hul aantreklikheid is.
“Ekskuus dat ek so lank dink, doktor Blanchet, maar dis verskriklik moeilik om die waarheid te praat as ’n mens ’n beswaarde gemoed het. Ek sal my oë styf toeknyp en dit vinnig sê: Ek het u landlynnommer vir meneer Waalstra gegee.”
Poppie hou haar asem op totdat sy rooi in haar gesig is, snak na asem en maak een groot oog versigtig oop. “Het u ’n toeval gekry, doktor Blanchet? Roer net u vingers sodat ek weet u het nie ’n aanval van beroerte gehad nie.”
’n Hulpelose laggie glip oor Sandri se lippe, maar dan is sy weer ernstig. “Die landlyn van ons skool of van my oupa se huis?”
“E … ja, doktor, van meneer Everard se huis. Ek weet die foonnommer is nie in die telefoongids nie, toe dag ek ek sal maar die arme meneer Waalstra help. Was dit ’n fatale fout, doktor Blanchet?” verneem Poppie en hou Sandri onseker dop.
“Nie ’n fout nie, Poppie, maar ’n ramp, want al staan ek op my knieë voor my hardvogtige oupa, sal hy nie ons huisnommer laat verander nie. Nee … nee, Poppie, toemaar, los jou snesies agter al die frilletjies van jou rokskraag. Jy hoef nie bewoë te raak nie, want ons huispersoneel skakel nooit ’n foonoproep na een van ons huismense deur mits hulle ons nie eers waarsku wie bel nie.” Sy swyg en luister hoe die klok vir pouse lui. “Kom ons gaan drink tee, Poppie. Ek sal juffrou Taljaard vra om die foonoproepe te beantwoord. Die goeie mens is weer op een van haar uithonger-diëte. Sy sal nie omgee om juffrou Simone se afskeidskoeke en -terte mis te loop nie.”
“Doktor is wonderlik goed vir my,” sug Poppie dankbaar. “Dis dalk beter dat u nie van meneer Waalstra hou nie. Hy was darem baie ongeskik oor die foon … al het hy in lewende lywe ’n glimlag wat ’n meisie se tone laat omkrul van die lekkerte. Sy identiteitskaart sê hy is vyf-en-dertig en hy lyk sommer soos ’n suksesvolle man … Ek het nie ’n ring aan sy vinger gesien nie. Ek wonder waarom hy nie getroud is nie? Dalk is hy van die tipe wat van die een meisie na die ander rondspring.” Sy klap haar hand oor haar mond toe Sandri haar kwaai aankyk.
“Of dalk is hy net te humeurig, Poppie. Maar vergeet nou van die mansmens,” sê Sandri en hoop sy sal self van Marko kan vergeet.
“Ja, ek weet ek praat te veel, doktor …” mompel sy van agter haar vingers en rek haar groot oë selfs groter.
Sandri gaan tant Simone se privaat sitkamer binne en hoor haar tannie uit die slaapkamer roep: “Kom binne, my kindlief, kom binne!” Toe Sandri by die kamer ingaan, kyk tant Simone nuuskierig op van die tas wat sy pak. “Waarom was jy nie tuis vir middagete nie? Was daar ’n skoolvergadering waarvan ek nie bewus was nie?”
“Nee, tannie. ’n Ouerpaar het my besoek om oor hul dogter te praat. Die man is ’n hardwerkende sakeman en sy vrou ’n sosiale vlinder. Naweke word verdeel tussen die gholfbaan, partytjies saam met vriende en besoeke aan die teater. Die ouers glo as hulle hul dogter in ons koshuis sit, sal daar toesig oor haar wees en dit sal haar uit die kloue van dwelmhandelaars hou,” vertel Sandri misnoeg. Sy skop haar skoene uit en strek haar vollengte op die bed langs die tas uit.
Tant Simone blaas afkeurend deur haar neus. “Gmf! Hoe tipies van die moderne ouers met te veel geld en te min tyd vir hul kinders.” Sy swyg met haar hand op haar mond en gaan sit langs haar tas. “Haai, Sandri, ek klink nes my eie tante! So goed en sondeloos dat ek die hele wêreld kan veroordeel en almal voorsê om so rein en vlekkeloos soos ek te wees. Ek kan goed onthou hoe my tant Alexandrie my tot in my sondige siel geïrriteer het. Ek dink sy is die oorsaak dat ek nog gereeld in my gedagtes vloekwoorde opsê as iemand my die joos in maak.”
“Tant Simone!” protesteer Sandri laggend. “Ek het nie geweet tannie ken enige vloekwoorde nie. Dat my saggeaarde, liefdevolle tant Simone rympies in haar gedagtes vloek … Wie het tannie al die vloekwoorde geleer?”
“Jou pa, Armand, en jou oupa staan nie terug vir hom as hy glo daar is geen vrou in die nabyheid nie …”
Tant Simone val weg met ’n ou storie oor die kattekwaad wat sy en Sandri se ma op onderwyskollege aangevang het en wat groottante Alexandrie daaroor te sê gehad het, maar Sandri luister net met ’n halwe oor. Sy hou haar hand op en staar daarna, onthou weer hoe dit getintel het nadat Marko Waalstra se groot hand dit omvou het.
Tant Simone is terug by die onderwerp van vloekwoorde. “Dit sal absurd wees as ’n man sy duimnael met ’n hamer raak slaan en ‘stoute kabouter’ sê. Of stem jy nie saam nie, kind?” Sy frons lig en kyk die stilswyende Sandri vraend aan. “Sandri? Sándri!”
Sandri ruk haar reg en gee haar volle aandag aan tant Simone. “E … tannie was besig om te sê …”
“Het jy aan die slaap geraak, my kind? Was dit ’n moeilike dag?” vra tant Simone besorg.
“Nee, glad nie, tannie. Ek … e … het sommer gedroom … e … gedink aan die ouerpaar w … wat … Wat is so snaaks? Tannie se glimlag laat my kriewelrig voel.”
“Kriewelrig of skuldig, Sandri? Hoekom deel jy nie jou groot geheim met my nie?” vra tant Simone, ’n tikkie verwyt in haar stem.
“Watter geheim? Ek het nie die vaagste benul waarna tannie verwys nie,” antwoord Sandri eerlik.
“Dan het Poppie soos gewoonlik die storie uit haar duim gesuig? Snaaks, sy was so opgewonde dat ek nie anders kon as om haar te glo nie.”
“Waaroor, my liewe tannie, was Poppie opgewonde?”
“Jou besoeker – die voog van Jean-Pierre se meisie, Christiane Friskin. Toe ek Jean-Pierre vertel Marko Waalstra gaan jou uitneem vir ete, het die stout seun my ’n klapsoen van blydskap gegee. Foei tog, een-en-twintig is nie werklik oud nie, veral nie vir ’n man nie. Jean-Pierre sal oneindig dankbaar wees as jy en Marko goed bevriend kan raak, want dan sal Marko makliker die erns van die kinders se verhouding aanvaar.” Tant Simone sug teleurgesteld en vervolg verwytend: “Maar as jy sê Poppie het die storie uit haar duim gesuig, is dit maar tot daarnatoe.”
Sandri sit regop op die bed en kyk tant Simone gekrenk aan. “Hoekom weet ek niks van die ernstige verhouding tussen Jean-Pierre en Christiane nie? Vanoggend in my kantoor het hy my vir die eerste keer van Christiane vertel. Ek het hom gevra hoe ernstig hul verhouding is, maar hy het nie my vraag beantwoord nie.” Sy frons afgehaal. “Ek en Jean-Pierre is nog altyd vertrouelinge, veral sedert hy matriek behaal het. Hy het my nog altyd van sy meisies vertel en my dan geterg omdat ek so selde saam met Henk Oosthuizen uitgaan. Dalk sou hy my meer vertel het as ek nie laat deurskemer het dat die man wat na hom soek moontlik Christiane se vorige kêrel kon wees nie. Dus is dit alles daardie ongeskikte vent se skuld.”
“Wat ’n ontaktvolle suggestie aan ’n jong man wat tot oor sy ore verlief is,” betig tant Simone, maar glimlag dan tog. “Is die ongeskikte man na wie jy verwys dalk Marko Waalstra?”
“Ja, tannie. Ek, Poppie en hy het ’n derde wêreldoorlog gevoer voordat Poppie by die sekuriteitswagte die knorrige en uiters onbeskofte man se naam en van gekry het.”
