weet dit miskien nie, maar Lafras het nogal lief geword vir jou en sy aangenome seun.” Hy plaas die brief op die koffietafeltjie en sê weer: “Ek sal dit later lees en ook vir Lafras gee om te lees.”
“Terloops, die ander brief was van Lafras, waarin hy my vra om die dag nadat die saak afgehandel is saam met hom te gaan eet en dans,” sê Elmarie. “Daarna sal hy bepaald weer na Europa vertrek.”
“Ek weet nie, hy het niks vir my gesê nie. Ek verstaan hy bring deesdae feitlik al sy tyd op kantoor deur,” vertel Wynand.
“Hy doen dit bepaald uit pure verveeldheid,” glimlag Elmarie gemoedelik. “Of anders het hy besluit om in sy ontslape vader se voetspore te volg, te trou en met ’n familie te begin.”
“Ek hoop jy het gelyk, want Lafras was nou die dag een-en-dertig jaar oud. Hy behoort nou tot stilstand te kom en gevestig te raak,” meen Wynand.
Elmarie kuier nog ’n rukkie by Wynand, toe groet en vertrek sy en Mark.
Sedert hulle tuiskoms van die Suidkus af, besoek Elmarie en Mark elke dag die ryskool. Mark het al so goed gevorder dat hy deesdae alleen in die leerlinge se kamp rondry. Elmarie besef dat die tyd nou aangebreek het dat sy vir hom die beloofde ryklere koop.
Saterdagoggend neem sy Mark toe na die stad en koop vir hom klere wat net soos hare lyk.
Terwyl hulle op die sypaadjie wag dat die verkeerslig in hulle guns moet verander, hoor Elmarie skielik ’n baie bekende stem spottend sê: “Wel, wel … en wie loop ek hier raak! Tog nie die verstote mevrou Zeeman nie!”
Elmarie draai stadig om en kyk die spreker met ’n gevaarlike frons en smeulende oë aan. “As jy met my gepraat het, meneer Van Coller,” sê sy kil en afgemete, “sal ek jou aanraai om jou woorde te tel en jou liewer by jou eie sake te bepaal. Verstaan jy my?”
“Toe maar, jy is verniet so op jou perdjie,” sê Herman met ’n spotlag. “Almal weet dat jou ryk multimiljoenêr-man jou verstoot het, daarom dat jy hom vir ’n egskeiding …”
Elmarie se bloed kook en voordat Herman sy sin kan voltooi, klap sy hom deur sy gesig. Sy wil nog sy ander wang ook vuurwarm klap, maar dan neem twee hande haar ferm aan die skouers en draai haar liggies om. Die volgende oomblik kyk sy vas in Lafras se laggende grys oë.
“My meisie,” sê hy glimlaggend, “jy kan mos nie die mense links en regs hier in die straat klap nie!”
“O, daardie ellendige …”
Lafras lê sy wysvinger saggies teen haar lippe en sê met ’n ondeunde blinkheid in sy oë: “Moet dit liewer nie sê nie, ou meisietjie.”
“Ek wou nie iets lasterlik sê nie, Lafras, ek wou maar net sê dat die ellendige vent voorgee dat jy my verstoot het, daarom dat ek jou om ’n egskeiding gedagvaar –”
“Is dit so?” knip Lafras haar verduideliking vinnig kort en kyk onthuts oor haar kop na ’n ontstoke Herman wat met rooi vingermerke op sy wang ’n tree agter haar staan. “Jy daar!” spreek hy Herman met ’n yskoue stem aan. “As jy ooit weer my vrou beledig of jou lang neus in ons sake steek, sal dit baie sleg met jou gaan. Verstaan jy my?”
Lafras pen die ontstoke Herman nog met ’n koue blik vas toe Elmarie vra: “Lafras, waar kom jy so skielik vandaan?”
“Ek het verbygery op pad na Wynand se kantoor, toe ek jou hier op die hoek van die straat met daardie vent sien praat.” Hy tel Mark op, groet die seuntjie en wend hom dan weer na Elmarie.
“Kom, laat ek julle eers veilig by jou motor besorg. En as daardie vent jou ooit weer lastig val, moet jy my dadelik laat weet. My prokureur sal sy sake vir hom werk.”
Met Mark op sy arm, stap hulle na sy motor wat oorkant die straat staan. Elmarie verduidelik aan hom waar sy haar motor gelaat het.
“Ek het jou brief eergister ontvang, Lafras, en gister my antwoord aan jou gepos,” vertel sy terwyl hy behendig deur die verkeer vleg.
“Ek hoop die antwoord is gunstig, meisie,” glimlag hy gemoedelik.
“Dit is,” glimlag sy ewe vriendelik terug. “Ek vermoed jy is al doodverveeld met die saai lewe in Johannesburg. Ek is weer doodverveeld met hierdie ledige lewe, en sal bly wees wanneer ek weer kan begin werk!”
“Maar jy werk mos, meisietjie! Wie gaan na ons aangenome seun kyk en hom versorg wanneer jy dit nie doen nie?”
“Ek vrees Mark hou my nie besig genoeg nie …” begin Elmarie toe Lafras voor die parkeergebou stilhou. Hy klim uit, hou die motordeur vir haar en Mark oop en moet dan dadelik groet en ry, want sy motor staan voor die gebou se hoofingang.
Op pad na die woonstel kan Mark nie uitgepraat raak oor sy ryklere wat net soos sy tannie Elrie s’n lyk nie. En toe hulle tuis is, kan hy nie wag dat die tyd moet aanbreek dat hy sy ryklere kan aantrek nie.
Dit is ’n baie gelukkige Mark wat daardie middag saam met sy tannie op pad is na die ryskool. Hy het so lank uitgesien na hierdie dag dat hy self ryklere kan dra soos sy tannie Elrie.
Elmarie ry deur die groot hek van die plaas, hou agter die stalle stil en klim uit. Sy is nog besig om Mark se baadjie netjies reg te trek, toe hou Lafras se duur motor langs hare stil en hy en Wynand klim uit.
Die twee mans is aangenaam verras om haar en Mark by die ryskool raak te loop. Hulle sluit sonder meer by haar en Mark aan, en Elmarie sien dat hulle albei in rydrag geklee is – albei dra wit rybroeke, maar Wynand het ’n bruin baadjie en Lafras ’n rooi baadjie aan.
“H’m, maar ons grootman lyk vandag alte deftig,” sê Lafras glimlaggend en neem Mark se handjie in syne.
“Lyk ek net so mooi soos tannie Elrie, oom Fras?” wil Mark dadelik weet terwyl hy vertroulik opkyk na die lang man.
“O ja, presies soos jou tannie Elrie,” verseker hy die seun met ’n ondeunde blinkheid in sy oë. “Maar ek sien ook dat jou tannie Elrie sal moet keer, anders word jy ’n regte pierewaaier. Verbeel jou, nog so klein en hy het al klaar ’n oog vir skoonheid.” Lafras begin saggies lag en wend hom na Elmarie. “Na wie aard die seun, meisie?”
“Ek sal nie kan sê nie, maar hy is vir my dierbaar so in al sy onskuld,” glimlag sy en gesels dan met die seuntjie: “Kyk, Mark, daar wag die instrukteur al vir jou langs die opgesaalde ponie. Het jy twee suikerklontjies in jou sak?”
“Ja, tannie Elrie,” glimlag hy stralend en haal die twee suikerklontjies uit sy baadjie se sak om vir haar te wys. “Ek gaan vandag alleen ry, oom Fras,” kondig hy opgewonde aan en bêre dit weer.
“Dis goeie nuus, grootman. Jy moet net nie vinnig ry en afval nie, jong. Ons sal maar eers kyk hoe jy vorder, voordat ons ons eie koers inslaan,” stel Lafras voor.
Elmarie staan etlike minute na Mark se vaardigheid en kyk, toe draai sy om en sê met genoegdoening: “Wel, dit is duidelik dat hy die rykuns bemeester het. Nou sal ek ten minste self met ’n geruste hart kan gaan ry.”
Die twee mans val langs haar in en stap saam na die stalle waar hulle perde reeds opgesaal is.
“Ek het die brief gelees wat oubaas Dekker vir jou geskryf het, Elmarie,” hoor sy Lafras sê. “Ek vermoed ook dat die vent wat jy vanoggend so ’n warm klap gegee het,
