“Ek kon jou lankal gesê het dat jy net jou tyd mors met daardie Herman van Coller, maar jy sou my tog nie geglo het nie. In elk geval, ek is bly jy het hom in die pad gesteek,” hoor sy Wynand bedaard sê. “Maar alles is nog nie verlore nie. Lafras ry in dieselfde bootjie as jy; hy moet eers in die huwelik tree voordat hy kan erf. Dus bly daar net een uitweg oor. Jy en Lafras sal so gou moontlik ’n geleentheidshuwelik moet sluit. Dan kry jy die kind, en Lafras kry sy erfenis.”
“As ek jou nie vyf jaar geken het nie, Wynand, sou ek gesê het jy steek die draak met my en meneer Zeeman …”
“Ek verseker jou, Wynand steek nie met ons die draak nie, juffrou Keyser,” help Lafras haar reg. “Die voorstel was eintlik my idee, aangesien dit ons albei se probleme sal oplos. Die huwelik sal in elk geval net in naam wees, en dit hoef ook nie langer as twee maande te duur nie.”
“Wel … e … ek weet nie, ek sal eers daaroor moet dink –”
“Ek vrees jy het nie tyd om te dink nie, Elmarie,” val Wynand haar sag in die rede. “As die kind se grootouers ook hier in Pretoria is, kan jy seker wees dat hulle gekom het om hom te kom haal.”
Daar is kommer op Elmarie se gelaat en in haar stem toe sy sê: “Nou goed, ek berus my by jou besluite, Wynand. Sê maar net wat ek moet doen.”
“Wel, ek stel voor dat jy nou dadelik vir jou en Mark ’n tas met klere gaan pak en in ’n hotel gaan bly totdat jy en Lafras Dinsdag in die huwelik kan tree. Daarna kan julle ’n week of wat met vakansie gaan, terwyl ek wettiglik toestemming kry dat die kind in jou sorg mag bly. Jy moet net vir my daardie brief van jou ontslape suster gee.”
“Goed, ek maak so,” sê Elmarie, nog steeds bekommerd. “Ek hoop net ek en Mark beland nie straks in dieselfde hotel as die Dekkers nie, want dan gaan daar groot moeilikheid wees.”
Lafras begin meteens hartlik lag en sê met ’n ondeunde glimlag nadat sy lagbui bedaar het: “Ja, daar sal beslis groot moeilikheid wees wanneer jy onder die Dekkers invlieg, Elmarie. Ek het terloops gesien hoe jy daardie dokter Dekker en jou gewese verloofde vroeër uit jou woonstel verdryf het. Om jou dus uit die moeilikheid te hou, sal ek jou en Mark liewer na ’n Johannesburgse hotel neem waar jy geen gevaar loop om die Dekkers met ’n oog te sien nie.”
’n Ander gedagte tref Elmarie meteens. Sy kyk Lafras bekommerd aan en sê reguit: “Ek verstaan jou pa was ’n mynmagnaat?”
“Ja, hy was, maar dit is niks om so bekommerd oor te lyk nie,” glimlag Lafras, duidelik in ’n goeie luim noudat sy probleem byna opgelos is.
“Wel, ek hoop nie jou familie dink ek trou met jou omdat jy geld het nie,” spreek sy haar kommer uit.
Lafras lag haar net heerlik uit en vra terglustig: “Is ek dan so lelik dat my rykdom die enigste aantrekkingskrag is?”
“Ag, loop, jy weet ek het dit nie so bedoel nie …” begin Elmarie verleë.
“Nou goed, gaan pak gou vir jou en Mark ’n tas sodat ons kan ry,” spoor Lafras haar aan. “As jy jou motor se sleutels vir my gee, sal ek dit solank vir jou in die garage trek.”
Elmarie gee vir hom die sleutels, toe gaan pak sy gou die nodige vir haar en Mark in sodat hulle dadelik kan vertrek.
3
Maandag is vir Elmarie ’n besonder bedrywige dag. Al is haar huwelik met Lafras maar net ’n klug, dring hy nogtans daarop aan dat sy vir haar ’n nuwe uitrusting koop vir die spesiale geleentheid – ’n rok, hoed, skoene, handsak en handskoene.
Hy neem haar na een van Johannesburg se voorste modewinkels, waar hy self vir haar vier aandrokke, ’n modieuse aandjas, vier strandrokke en twee dagrokke uitsoek.
Toe Elmarie beswaar maak oor sulke ongehoorde spandabelrigheid en sê dat sy nie genoeg geld het om vir al die duur rokke en ander klere te betaal nie, sê Lafras baie verbaas dat sy nie veronderstel is om vir ’n enkele kledingstuk te betaal nie. As sy vrou sal dit van haar verwag word om volgens die jongste mode geklee te wees, dus is dit sy plig om te sorg dat hulle ook in dié opsig die skyn bewaar.
Met die keuse van ringe maak Elmarie weer dadelik beswaar toe Lafras van ’n diamantring praat, en sy stel voor dat sy liewer haar ontslape moeder se verloofring dra. Dit is nou wel nie ’n diamantring nie, maar robyne sal net so goed aan die vereistes voldoen. Hulle koop elkeen dus net ’n trouring.
Daardie aand, terwyl die kinderoppasser na Mark kyk, gaan eet Elmarie saam met Lafras in ’n klub wat baie duidelik net deur die elite van Johannesburg ondersteun word. Sy maak kennis met ’n paar van sy vriende.
’n Verslaggewer sien hulle en sy kamera se lig flits meteens op haar en Lafras. Hy merk die robynring aan Elmarie se ringvinger en wil van Lafras weet of hy en die dame verloof is.
“Natuurlik is ons verloof,” sê Lafras met ’n trotse houding. “As dit jou miskien sal interesseer: ons trou môreoggend. So, nou kan jy ons asseblief met rus laat.”
Aan hierdie afjak steur die geharde koerantman hom egter nie, en Lafras is later verplig om maar die kêrel se vrae te beantwoord.
Sy vriende is almal baie verras toe hulle hoor dat hy eindelik besluit het om in die huwelik te tree, maar duidelik teleurgestel omdat dit so ’n stil troue gaan wees. Nadat Lafras aan almal verduidelik het dat ’n opspraakwekkende huwelik uiters onvanpas sal wees aangesien sy bruid drie weke tevore ’n naasbestaande aan die dood moes afgee, roer niemand weer die onderwerp aan nie.
Dit is reeds na middernag toe Lafras Elmarie tuis besorg. Hy vereffen die kinderoppasser se fooi en reël dat sy die volgende oggend weer ’n paar uur by Mark kom bly.
“Ek gaan jou nie langer uit die slaap hou nie, Elmarie, want ek kan sien jy is nie aan laat nagte gewoond nie. Jou oë dreig al om toe te val,” glimlag Lafras tergerig. “Ek wil net vir jou dankie sê vir die aangename aand en vir jou morele ondersteuning. Ek dink alles het vlot verloop. Dit het nie vir my gelyk of een van my vriende aan die egtheid van ons verhouding twyfel nie.”
“Hulle het nie. Ek dink jou rede vir ons stil troue was nogal oortuigend, Lafras. En die feit dat jou verlowing en voorgenome huwelik in môreoggend se koerant aangekondig word, behoort die skok vir jou familie en sakevriende te versag wanneer hulle môremiddag die trouberig in die koerant sien.”
Lafras knik, glimlag tevrede en wens Elmarie ’n rustige nag toe.
Elmarie se kop het skaars die kussing geraak, toe is sy vas aan die slaap.
Die volgende oggend is sy betyds wakker en gereed toe Lafras en Wynand haar kom oplaai vir die huwelik wat tienuur in die landdros se kantoor voltrek sal word.
Elmarie lyk net so pragtig soos wat ’n bruid behoort te lyk, al voel sy nie soos een nie. Haar hele uitrusting is wit, selfs die breërandhoed wat haar deftig en baie vroulik laat lyk. Haar blink, swart hare is volgens die nuutste mode gekam. Selfs Wynand kan nie help om saggies te fluit nie en sê ernstig: “Jy was nog altyd vir my ’n uitsonderlik mooi meisie, Elmarie, maar vandag is jy inderdaad betowerend. As ek nie reeds verloof was nie, sou ek jou sekerlik vir myself ingepalm het.”
“Dankie vir jou mooi kompliment, Wynand,” sê sy glimlaggend, “al lyk ek maar nog soos altyd – behalwe dat ek ’n hoed dra en my hare in ’n ander styl gekam is.”
“A,
