vir jou die werk.”
Hoe kan ek daaraan dink om die huis te koop? vra Nadia haarself af toe sy ’n rukkie later in haar motor klim. Dis totaal belaglik!
Tog, dit kan seker nie kwaad doen om die dokter te gaan spreek nie. As sy hier kan werk, die huis koop en … Nee, sy’s besig om die kluts kwyt te raak. Dis die groot bedrag geld wat so onverwags in haar skoot geval het wat haar verstand aantas. Sy wil nie terugkom na hierdie plek wat net ongelukkige herinneringe inhou nie. Amper net sulke ongelukkige herinneringe as die stad.
Daar is nou ’n pad al met die meer langs en teen die hang uit tot amper bo by die kop van die slang, merk Nadia op toe sy by die sirkel voor die huis wat so mooi reggemaak is, wil omdraai. Dit lyk ’n bietjie steil teen die hang uit, maar op die ingewing van die oomblik besluit sy om die pad aan te durf. As kinders het sy en Dimitri dikwels hier deur die oop veldjie gestap en teen die hang uitgeklim om die wêreld van bo af te betrag.
Sy vind te laat uit die sanderige paadjie is nie bedoel vir die ligte motortjie waarmee sy ry nie. Toe die wiele begin maal, sit sy die motor in trurat om agteruit te ry, maar dis net besig om dieper in die sand vas te val. Daar is geen hoop dat sy die motor sonder hulp sal uitkry nie, sien sy dadelik toe sy uitklim.
Sy kyk hulpsoekend rond, maar toe sy nêrens ’n mens gewaar nie, besef sy sy sal self ’n plan moet maak. Daar is net een manier om uit die gemors te kom, en dis om die sand met haar hande weg te grawe. Dan moet sy klippe van die sandstrook langs die meer aandra en dit hier pak om vastigheid vir die wiele te kry. Gelukkig is daar plastieksakke in die motor.
Dis toe sy moeg en warm gespook vir die derde keer met die sakke vol klippe teen die wal uitbeur dat sy sien daar staan ’n man langs haar motor. ’n Forsgeboude donkerkopman met ’n yslike frons tussen sy wenkbroue.
“Jou misreken met die diepte van die sand?” sê-vra hy nors.
“Nee,” sê sy geïrriteerd. “Ek het geweet ek gaan vasval, maar ek hou daarvan. Dis goeie oefening om klippe op te tel en daarmee teen walle uit te sukkel.”
“Is jy nie bang jy ooreis jou nie?”
“Glad nie. Maar ek kan nie daarmee voortgaan as jy met jou groot lyf in my pad staan nie.”
“Moet ek jou kom uitsleep?”
“Dis nie nodig nie. Ek sal regkom.”
Toe hy sonder meer wegstap, kyk sy hom verslae agterna. Kyk wat het sy nou van haar koppige weerbarstigheid! Pleks sy liewer toegelaat het dat hy haar help. Gaan die klippestorie werk?
Vir ’n wyle oorweeg sy dit om agter hom aan te roep, maar die gedagte om deur so ’n buffelagtige persoon gehelp te word, stuit haar teen die bors. Sy sal self die bul by die horings pak. Dit móét net werk!
Maar dis nie maklik nie. Die sand skuif omtrent net so vinnig terug as wat sy dit met haar hande onder die wiele uitkalwe. Sy is verlig toe sy die dreuning van ’n naderende voertuig hoor, want die horlosie stap aan. Eers toe die bakkie agter haar motor stilhou, sien sy dis dieselfde man. Haar fut is egter uit, want dit het ’n geruime tyd gelede al tot haar deurgedring dat die donker haar hier gaan vang.
“Ek sien jy sukkel nog steeds,” sê hy toe hy met ’n tou nadergestap kom. “Klim in agter die stuurwiel dat ek jou uitsleep.”
Sy bedank hom baie mooi toe haar motor weer op die harder oppervlakte van die pad staan. Maar daar is geen vriendelikheid van sy kant nie. “Onthou in die vervolg om nie ’n pad wat vir viertrekvoertuie bedoel is met so ’n ligte motortjie aan te pak nie,” is al wat hy sê.
“Hier is nie ’n kennisgewing aangebring nie. Maar ek sal dit nie weer probeer nie. Nogmaals baie dankie vir jou hulp.”
“Wanneer gaan jy terug Kaap toe?”
Haar kop ruk orent. “Hoe weet jy ek is van die Kaap?”
“Ek raai so. Jou motor het ’n Kaapse nommerplaat.”
“O.” Sy laat sak vinnig haar kop, want sy het lankal geleer om mense nie meer reguit in die oë te kyk nie.
Wanneer gaan sy ophou om iets verdags in mense se woorde te soek?
“Was jy al voorheen hier, of is dit jou eerste keer?”
“Ek was een keer hier,” sê sy aarselend. “Lank terug.”
Toe klim sy in haar motor en slaak ’n suggie van verligting toe hy sonder verdere vrae na sy voertuig stap en wegtrek. Toe hy by die huis waar die Grieke gewoon het van die pad aftrek, glo sy dis om haar kans te gee om verby te ry. Sy wuif vir hom om haar dank te betoon en vermeerder spoed, want as Sara Bester nié vir haar slaapplek het nie, wil sy nie in die donker George toe ry nie.
By die Sonop-kafee ry sy stadiger om na die gebou aan die oorkant van die straat te kyk. Ja, die huis daar is voorwaar nou in ’n spreekkamer omskep. Dis nogal die huis waarin Engela Viviers-hulle destyds gewoon het. Miskien het Engela se ouers die huis verhuur toe hulle Riversdal toe is en kan sy hul adres by die dokter kry.
Dog, toe sy in die motor se truspieël kyk, besef sy dat sy nie só haar verskyning daar kan maak nie. Sy is vol stof, van haar grimering is daar weinig oor, en daar is ’n lang swart streep oor haar linkerwang. Toe ry sy maar verder tot by Sara Bester se huis.
“Ja,” sê Sara. “Ek het vir jou ’n kamer, maar dis vooruit betaalbaar. Ek is al meer as een keer verneuk deur mense wat in die middel van die nag verdwyn het, so ek vat geen kanse nie.”
Nadat Nadia gestort en haar hare droog geblaas het, kyk sy op haar horlosie. Dis al amper sesuur, so die spreekkamer sal gesluit wees. Dis die ideale geleentheid om die omgewing daar te besigtig. Wat gaan sy in elk geval die res van die aand doen? Sy is moeg, maar darem nie so moeg dat sy nou al in die bed kan gaan klim nie. En sy moet buitendien iets te ete gaan koop by die kafee. Sara gee net ontbyt, nie aandete nie.
Nadat sy haar motor voor die Sonskyn-kafee tot stilstand gebring het, klim sy uit. Die spreekkamer aan die oorkant van die straat sit taamlik diep in op die erf, en daar is parkering aangebring onder ’n groot koelteboom langs ’n mooi uitgelegde tuin. Sy loop nog ingedagte die blomme en besigtig toe die spreekkamer se deur skielik oopgaan.
“Kan ek help?” vra ’n ligtekopmeisie. “Ons sou eintlik al gesluit het, maar ek wag nog vir dokter. Hy is gou vir ’n besoek Vissersbaai toe.”
“Ek kyk sommer net rond,” sê Nadia onkant betrap. “Dis ’n pragtige tuin wat julle hier het.”
“Ja, dokter Louw hou van blomme. Hy bring heeldag en aldag nuwe plante hier aan.”
“Is jou naam Santjie?”
“Ja,” sê die meisie verras. “Van waar ken jy my? Ek kan my nie voorstel dat ek jou al vantevore gesien het nie.”
“My naam is Nadia. Ek is van Kaapstad. Tannie Emsie Struwig het vir my gesê jy werk hier by dokter Louw, maar dat jy van plan is om te bedank. Is dit so?”
“Dit is so, ja. Om die waarheid te sê, ek het klaar bedank.”
“Is hier al iemand anders in jou plek aangestel?”
“Nee, nog nie,” sê Santjie en kom sommer nader gestap. “Dokter het juis gisteraand vir my gesê hy weet
