toe hy gebid het die son moet stilstaan.”
Toe bly hulle altwee stil. Twee ibisse vlieg ooswaarts na Egipte, waar hulle heilig geag word. “Ek wens ek was een van daardie voëls,” sê sy. “Dan was ek môre by Rufus.”
Hy drink van die koel wyn wat sy gebring het. “Rufus … Alexander,” sê hy met sy ou hartlikheid. “Jy dink net aan hulle. Is ek dan so oud dat ek niks meer vir jou beteken nie?”
Sy lag onverwags vrolik. “Jy kan nooit oud word nie, Simon Niger …” Haar teerheid ontroer hom.
“En jy sal altyd deel van my hart wees, goeie vrou, of ek jonk is en of ek oud is. Jou liefde is die beste wat ek het.”
Sy staan op. “Ek moet loop. Ek het werk. Bring vir my ’n skepel koring saam sodat ek kan bak.”
“En braai jy vir my ’n karmenaadjie, want vanaand wil ek rus en eet en met jóú praat, want my oes is af.”
Sy sien die hoop koring, die sakke wat reeds gevul is, en sy is skielik onrustig. “Jy moet versigtig wees, my man,” pleit Debora.
Hy staan op en dit lyk asof sy liggaam die hele koelte vul. “Ek vra my prys vir my werk,” sê hy en rek hom uit.
“Jy ken hierdie goewerneur, Simon …”
“Ja, ek ken die vetsak Quirinius.”
“Hy is nie onbillik nie, maar hy is streng. Onthou, hy staan onder Rome, Simon.”
“Hy’s ’n Romein …” Simon sê dit minagtend.
“Waarom skop jy altyd teen die prikkels? Jy gaan nog dat die ongeluk ons haal.”
“Ek gaan nie vir ’n appel en ’n ei help om die leeglêers van Rome vet te voer nie.”
Met ’n sug draai sy om en loop weg. Simon kyk haar ’n rukkie agterna, toe gaan stap hy deur die wingerd. Loer onder die blare in. Die klein trosse is stewig en vol.
Hy loop deur die boord en raak die jong olywe aan asof hy hulle seën.
Aan die kant van sy grond gaan hy staan. Op ’n stuk kaal grond werk ’n slaaf wat geketting is aan ’n groot ysterbal om sy bene. Die man is groot en swart, lyk soos ’n Siriër. Hy swaai die skoffelgraaf stadig en elke keer as hy vorentoe beweeg, sleep hy die ketting en die ysterbal met moeite verder.
Simon hou die man ’n hele rukkie dop. Slawerny, onderdrukking, geweld – dit is Rome, dink hy. Hulle wil almal slawe maak, maar hy sterf liewer voor hy ’n slaaf word soos hierdie Siriër.
Hy draai om en loop na die trapvloer terug, tel die jaagbesem op en piets weer liggies oor die hoop. Raps hier en daar nog ’n litjie weg wat oorgebly het.
Esegiël en Juba het klaar geëet. Hulle kom terug en met die houtgaffels gooi hulle die laaste bietjie kaf in die lug op.
Net toe Esegiël weer ’n bondel kaf opgooi, sien hy die ruiter op ’n stywe draffie aankom deur die jong wingerd wat hy Simon net verlede jaar hier help aanlê het.
Esegiël se gaffel bly in die lug hang. Hy loer vinnig na Simon.
“Hier kom ’n Romein aan,” sê Esegiël. Juba gaan staan opsy, onderdanig en bang.
Simon Niger kom orent en gewaar die Romein wie se wit kleed in die luggie fladder. Agter hom twee soldate, hul rooi helmpluime wippend soos die perde draf.
Simon loop drie tree vorentoe. “Dit is die bullebak Vitellius, Quirinius se taksateur,” sê hy oplopend.
“Hy kom sê seker vir jou vir hoeveel jy jou koring moet verkoop.”
Simon klem die steel van die jaagbesem stywer vas.
Vitellius en die twee soldate kom ploeë hier in die dorsvloer op, vlak voor Simon.
“Vir wat vertrap julle my wingerd?” kners Simon. “Hier loop ’n pad oor die terrasse.”
“Ek ry waar ek wil,” antwoord die vet Vitellius. “Ek het kom kyk hoeveel koring jy skoon het. Die koringskip is hier.”
“Dis my wingerd …”
“Jy met jou wingerd en al is die eiendom van die deurlugtige Tiberius.” Vitellius lag uit sy maag. “Jy is ’n Jood en jy benat jou grond met die water wat die groot Augustus hiernatoe laat bring het.”
“Dit is my grond dié …”
Vitellius steek sy bruin perd met die hakke sodat die dier runnikend steier en Simon amper in die gesig kap. Die Romein lag uitbundig. “As jy nie oppas nie, vat ons nog jou grondjie af en maak jou ’n galeislaaf. Jy het lekker sterk skouers vir die roeispane.”
Die twee soldate trek hul swaarde uit die skedes.
Dit is toe dat Simon met die steel van die jaagbesem na Vitellius slaan. ’n Vinnige, moordende swaaihou.
Esegiël verstar van die skok, want Simon is ’n Jood en Vitellius ’n Romein …
2
Simon het Vitellius amper uit die saal geslaan, maar hy bly sit, al staan sy perd verskrik op sy agterpote. Een van die soldate laat sy perd vorentoe spring, sy swaard omhoog, maar Esegiël vang hom met die tande van sy gaffel onder die blad en stamp hom uit die saal. Terselfdertyd steek Simon die perd van die ander soldaat met die steel van sy jaagbesem in die lies. Die perd maak sy rug krom en gooi die soldaat dat hy met ’n hik teen die koringhoop val.
Toe bestorm die twee soldate vir Simon en Esegiël, hul swaarde omhoog. Maar Vitellius, sy pokkelgesig blink van die sweet, skreeu op hulle. “Moenie die twee honde nou doodmaak nie. Ons sal hulle aan die wraak van Quirinius oorlewer. Die swaard is vir hulle te genadig. Ons het lanklaas iemand in Cirene gekruisig.”
“As jy jou pote weer op my grond sit, steek ek jou met daardie gaffel deur jou groot maag, Lucius Vitellius,” sê Simon, en staan dreigend nader.
“Daarvoor sal daar nie tyd wees nie, Simon Niger,” sê Vitellius uit die hoogte. “Ek sal nou dadelik vir Quirinius gaan sê twee Joodse honde het sy taksateur en twee soldate van Rome aangerand. Het jy vergeet wat die straf vir aanranding op ’n Romein is?”
Simon is so kwaad dat hy vir eers nie kan praat nie.
“Sononder,” beveel Vitellius, “moet al die koring in sakke wees, want vannag moet dit gelaai word. Die prys is een en ’n half denarius die mud.”
“Ek vra twee denarii die mud,” antwoord Simon. “Ek verkoop nie vir minder nie. Jy kan dit vir Quirinius gaan sê; jy kan dit vir daardie ou kinds Tiberius gaan sê as jy lus het.”
Vitellius glimlag snedig en meerderwaardig, en die twee soldate vat hul swaarde vaster.
“Die prys is vasgestel deur Cornelius Marsus, hoofgraanbeampte in Rome,” sê hy. “Nie ’n quadrans minder nie en nie ’n quadrans meer nie. Ek het klaar gepraat. Vannag word die koring gelaai.”
Vitellius trek sy perd om en ry op ’n stywe galop deur Simon se wingerd weg, gevolg deur
