is vuil.
Jenna kyk hoe sy al die plaasdiere in ’n ry uitpak. Sy bou vir hulle ’n kraal en voer hulle kamstig kos. Langs haar onder ’n kombers is ’n hokkie wat lyk soos ’n troeteldier se vervoerkissie, dalk vir ’n kat of ’n klein hondjie. Nou en dan loer die dogtertjie onder die kombersie in en praat met wat ook al daar in die kissie is.
Die spreekkamer se deurklokkie lui en tannie Ragie laat iemand met skoolklere binne. Die meisietjie kyk nie op nie. Sy gaan met groot konsentrasie aan om die plastiekperd kos te gee.
“Nienke! Haai, Nienke!” roep ’n seunstem deur die spreekkamer.
Jenna se hart bons toe sy sien wie in die deur staan en roep: Daniel Dash Roux. Sy aandag is by die kind in haar skoolsweetpak op die mat, maar sy antwoord hom nie.
Dash buk by haar. Sy gaan net aan om die plaasdiere in die blokkieskraal te pak. Dash kyk op.
“Haai, jy is mos Jenna, die een met die rug?”
“Hmm, ja wel, shame, is jy iemand sónder ’n rug?” vra Jenna. Haar woorde kom kil uit haar keel en klink hard in die stil spreekkamer. Sy voel ’n woede in haar opstoot. Haar wange gloei en haar hare wip soos ’n vlag om haar kop. Onbeskofte vent! En dan het sy nogal by geleentheid gedroom hoe sy met hom gesels oor hulle perde.
“Sorry, ek meen maar …” sê Dash.
“Ja, en ’n sterretjie vir jou slim waarneming,” val Jenna hom in die rede. “Ek hét ’n rug, maar ek het darem ook ander dele, soos ’n kop, oë en ’n mond.”
Sy is nie in dieselfde graad as Dash nie, maar hulle het al baie by mekaar verbygestap by die skool. Hy moet tog goed weet dat sy suster haar plek in Meg se skouspringspan gekry het. Sy is nie sommer net Jenna-met-’n-rug nie. Hoe verwaand en ongevoelig!
“Jammer, jammer, ek bedoel dit nie so nie,” sê Dash.
“Hmm … whatever.”
“Wag, gee my ’n kans. Kom ek groet jou weer,” sê Dash. “Ek het bedoel om te sê … Hallo, Jenna, dit is mos jy wat jou rug beseer het? Elzé, my suster, het jou plek in Meg Kingsley se span gekry,” sê Dash. Hy glimlag mooi en sy groenbruin oë lyk soos ’n babahondjie s’n.
Jenna weet nie wat om te sê nie. Sy het nie verwag dat hy so verskonend en vriendelik sal reageer nie.
“Ek is Daniel, Elzé se broer. Almal noem my ‘Dash’.”
“Hallo, ek weet darem wie jy is. Wat maak jy hier? Het jy ook ’n sportbesering?” vra Jenna.
“Nee, ek het net hierdie poplap-sussie kom haal, sy kry arbeidsterapie hier,” sê Dash.
“Nienke, kom ons vra of Jenna na die perde sal kyk – Ma wag vir ons in die motor. Jenna, jy sal mos na Nienke se plaas kyk?” Dash se oë bedel begrip by haar vir sy sussie.
“Ja, goed,” sê Jenna.
Die dogtertjie kyk vir haar en wys na die geboude plasie sonder om ’n woord te sê. Jenna knik instemmend. Nienke se mond trek in ’n baie skraal glimlaggie. Sy tel die kissie met die kombersie op asof dit haar baba is en stap na die deur.
“Wow, jy is gelukkig, Jenna. Nienke glimlag nie sommer vir iemand nie,” sê Dash.
Hy volg sy sussie haastig en stap saam met haar by die spreekkamer uit.
“Die arme ou dogtertjie,” sê tannie Ragie. Tannie Ragie was eers ’n verpleegsuster wat saam met Jenna se ma gewerk het, maar sy is nou Juliana se sekretaresse.
“Wat is fout met haar, tannie Ragie?” vra Jenna.
“Sy het leerprobleme. Mevrou Roux, haar ma, is raadop. Die oudste twee kinders is mos vreeslik slim, maar dié tinktinkie is so skaam en skugter, hulle kry haar met moeite by die skool. Sy sukkel met haar skooltake en probeer altyd een van haar troeteldiere saamdra.”
Tannie Ragie sit vinnig haar hand voor haar mond. “Sjuut, ek het niks gesê nie. Juliana kry die piep as sy hoor ek praat oor die pasiënte, maar ai, die ou kindjie is vir my so dierbaar. Gek na die vreemdste troeteldiere. Jy moet sien wat sy soms in daardie mandjie ronddra. Mevrou Roux wil nie meer die diere wat so saamkarwei word duld nie, maar Nienke sukkel om sonder hulle klaar te kom.”
Juliana se spreekkamerdeur gaan oop en ’n versorger stoot ’n oom in ’n rolstoel uit. Tannie Ragie wys vir Jenna met haar vinger voor die mond sy mag niks sê nie.
“Hallo, oom Kokkie, het oom darem die behandeling oorleef?” vra tannie Ragie.
“Jenna, jy kan nou maar kom, ek is reg vir jou,” roep Juliana.
4
Parkeerplek vir gestremdes
Jenna en haar maats het nou ’n nuwe plek gekry om pouses te sit. Sy het spesiale toestemming om een van die tuinbankies in die graadtiens en -elfs se tuinvierkant te gebruik. Die skoolhoof, meneer Malan, het haar verbaas met sy besorgdheid. Hy en die onderwysers gaan uit hulle pad om haar rugprobleem te akkommodeer.
Die bank onder ’n boom in die vierkant wat net vir graadtiens en -elfs bedoel is, help dat sy nie ver hoef te stap as die klok lui nie, want dit is naby die graad 8-klasse.
Sydney, Gwenda en Yasmin is baie ingenome met hulle nuwe kuierplek, alhoewel die seniors hulle agterdogtig aangluur. Dash en sy vriende het gister hier by hulle verbygeloop en Jenna kon hoor hoe Blikkies Blignaut vra: “Vir wat is daar nou graadaggies in die seniors se quad?”
“Ja, kom, Dash, jy is ’n prefek, sorteer dit uit. Ons soek nie aggies-apies in ons quad nie,” het Garnit, die groot voorryspeler, met sy hoë stem gesê.
Sy kon nie hoor wat Dash antwoord nie, maar Blikkies, wat bo almal uittroon, het duidelik hoorbaar gesê: “Ooo, soos Disabled Parking?”
“Kan jy my nou maar glo, ons quad is ’n parking lot vir gestremdes,” het Garnit gepiep.
“Shame, die girl is klaar ’n ginger, nou is sy verder gestremd,” was Spiere Paulsen se bydrae. Die klein skrumskakel het ’n diep stem wat beter by Garnit sou gepas het.
Gwenda wou Spiere Paulsen en die hele span in die maag gaan skop. Yasmin wou net huil. Sy kon nie glo Blikkies, Spiere en Garnit kan so naar wees nie. Sydney het darem kop gehou.
“Julle, nee, dit gaan simpel wees om terug te skuif pawiljoen toe net oor Blikkies-hulle hulle soos Donderdagbuffels gedra. Ek gaan hulle by die rugby-afrigter verkla. Vanmiddag nog. Meneer Malan sê mos ons rugbyspan moet hulle op die veld én in die skool soos leiers gedra. Ons netbalspanlede kan ons plek in die span verloor as ons ons nie gedra nie.”
“Volgende keer, Sydney. Kom ons gee hulle nog een kans,” het Jenna gekeer.
Gwenda sit Jenna se tas langs die bankie neer. Sy en Sydney maak beurte om Jenna se tas te dra.
“Oh, my word! Blikkies wou my nou sowaar uit die vierkant uitjaag. Hy hou regtig nie daarvan dat ons hier kuier nie,” sê Gwenda. “Ek het hom toe ’n kap op sy arm gegee wat hy nie verwag het nie,” lag sy.
“Meneer
