hoe gaan dit met jou?” vra Wollie. Sy kom spontaan nader vir ’n drukkie, maar tree dan weer verleë terug toe Belinda bly staan.
“Jammer, tannie. Ek sal nou-nou ordentlik kom groet. Staan gou hier by my kind. Groot asseblief.”
Wollie knik.
Belinda laat nie op haar wag nie. Sy mik straataf in die rigting waarheen Sheila gehardloop het en draai amper om toe sy Klara bekommerd agter haar aan hoor roep, maar dan hoor sy tannie Wollie iets in ’n vertroostende stemtoon vir haar kind sê.
Belinda tel spoed op, leiband steeds in haar hand. Klara sal by die vreemde tannie oukei wees. Hulle kan mekaar solank leer ken. Belinda se bors brand van die hardloop. Magtig! Sy is darem vreeslik onfiks. Die windjie wat van voor af kom, laat haar oë traan. Sy verminder heelwat spoed om haar asem terug te kry en bekyk die wêreld om haar.
Dit is ’n korterige straat wat doodloop in ’n T-aansluiting. Agter die sanderige sypaadjie is ’n strook vaal veld in skerp kontras met die welige, heldergroen biesies aan die duskant daarvan. Die hoë biesies versper haar uitsig, maar die magtige Bergrivier kruip beslis agter die groenigheid weg. Sy het nie besef tannie Wollie woon só na aan die water nie.
Geen teken van Sheila of die kat nie.
Vreeslike windgat kat. Tannie Wollie het hom Bokkom genoem, nes die straat waarby sy vroeër verby gery het.
Waarheen eerste? Links of regs?
Sy kies regs en stap ’n ent in die breë pad af. Die rivier is nou aan haar linkerkant, al kan sy dit nie sien nie. Sy hoor die biesies net in die wind suis. Ook ’n baie kort straat met net vier huise aan die regterkant wat teen ’n groot soutbos doodloop. Lelike ou bos. Die goed groei oral hier rond. Wraggies nie haar tipe plant nie.
Die huise is nuwerige dubbelverdiepings met groot toegeboude kuierdekke op die boonste verdieping. Om oor die biesies te sien natuurlik. Wat is ’n waterfronteiendom dan nou sonder ’n asembenemende uitsig?
Die teerpad is amper onherkenbaar gelaat deur die wind wat ’n laag wit sand daaroor gewaai het.
“Sheila?” roep Belinda die veld in.
Net die wind antwoord.
Sy voel skielik ongemaklik. Kyk iemand vir haar?
Hier is nie ’n siel in die straat nie. Dan trek iets haar aandag na die groot siersteenhuis, die laaste een in die straat wat dig teen die soutbos staan. Het die blindings voor die skuifdeure op die boonste vloer effens geroer? Sy is doodseker iemand staan agter daardie blindings en hou haar dop. Seker maar ’n nuuskierige kleindorpiebewoner wat oor die vreemdeling in hulle straat wonder.
“Sheila!”
Ver weg, rivier se kant toe, hoor Belinda die hond blaf.
Waar is sy tog? Belinda kan net mooi niks verby die biesies sien nie. Sy stap ’n bietjie vinniger en dan is daar ’n opening in die muur van plantegroei. Die rivier se vloedvlakte lê breed voor haar met klomp klein biesiebegroeide eilandjies wat bo die bruin omgeklitste water uitsteek.
Daar loop ’n uitgetrapte voetpad tussen die biesies deur oor die vlakte na ’n lendelam houtseehoof wat tot ver in die water strek. Teen die krom houtsparre is ’n ou vissersbootjie vasgemeer.
Jinne tog. Moet sy nou regtig hier af? Sy het ’n doodse vrees vir slange, en die bossies langs die voetpad lyk vir haar hoeka soos ’n klomp slangnessies. Tannie Wollie het juis gesê hier is baie slange op Velddrif, veral kobras.
Belinda woon nou wel al sewe jaar op Mosselbaai, maar sy sal seker maar altyd ’n stadsjapie met kantoorvoetjies bly. Sy is gebore en getoë in Pretoria se betonoerwoud en sy het gedurende haar hoërskooljare in die Kaap gewoon. Hiér was slange en ander grillerige goed net in hokke by die dieretuin te vinde.
Ag sies, nee! Die gedagte aan slange laat haar ril, maar sy het nie juis ’n ander keuse nie. Sy stap versigtig teen die kronkelpaadjie af terwyl sy haar voete dophou.
Sheila blaf weer toe sy al amper halfpad is.
Belinda gewaar die hond se rug tussen die biesies, links van die seehoof en dan hoor sy ’n luide plasgeluid. Dit duur ’n paar sekondes voor sy besef dat Sheila besig is om oor die rivier te swem.
“Nee, Sheila! Sheila, kom hier!”
Belinda draf die laaste entjie tot voor die seehoof. Die sparre is plek-plek weggevrot en boonop is hulle skeef op die houtstellasie vasgespyker. Die hele kontrepsie lyk onstabiel. Sy gaan so wragtiewaar nie op dié ding klim nie; een verkeerde trap en sy val dwarsdeur.
“Sheila!”
Die Deense hond klim met min moeite uit op die eerste eiland. Die groot skimmelgrys-en-swart agterlyf verdwyn weer tussen die biesies en die volgende oomblik sien Belinda net voëls trek. Op honderde flappende vlerke vlug hulle paniekerig van die eiland weg soos Sheila hulle verjaag.
Dan begin die hond verwoed blaf. En Belinda herken die blaf. Dis haar jagblaf en dit is glad nie goeie nuus vir die voëls nie.
O, vrek. “Sheila! Kom nou dadelik hier!”
Daar vlug nog ’n paar geveerdes. ’n Angsbevange kwaakroep sny deur die lug toe een van hulle oor Belinda se kop vlieg.
Sheila reageer nie op haar kwaai stemtoon nie. Dalk moet sy iets anders op die proef stel. Oor die rivier swem? Te gevaarlik. Skrap daai idee. Mooi praat? Dalk moet sy die biltong in die bakkie gaan haal en Sheila vanaf die seehoof probeer teruglok.
Voor sy kan besluit, hoor sy vinnige voetstappe agter haar. Klink soos iemand wat draf.
Sy swaai om en is net betyds om uit ’n haastige man se pad te tree. Die drawwer se arm tref haar skrams en dan is hy verby haar. Met een sprong is hy op die wankelrige seehoof, en drie blitsige treë verder glip hy gemaklik in ’n dobberende bootjie in. Hy het donker hare wat in sy oë hang, maar sy kan nie eintlik sien hoe hy lyk nie.
Modieuse knielengte-kortbroek. Swart T-hemp. Belinda skat hom omtrent haar ouderdom. Hy praat met homself terwyl hy die boot van een van die vervalle houtkaai se pilare losmaak. Dan buk hy vooroor, vroetel vir ’n oomblik en kom met ’n spaan vanuit die boot se romp vorendag.
Belinda se brein sit die legkaartstukke inmekaar en dan kliek sy: O, wonderlik! Haar hulp het gearriveer.
“Meneer?” roep sy.
Hy kyk nie op nie, want hy is besig om die boot met die spaan van die kaai af weg te stoot.
“Meneer? Dankie!”
Dan kyk hy reguit na haar. Die misnoeë op sy gesig vang haar onkant.
O, hel. Wat het sy dan nou gesondig?
“Dame, moenie vir my dankie sê nie. Ek doen dit nie vir jou nie. Ek kry die arme voëls jammer.” Hy draai sy lyf en gesig weg en begin na die eiland roei.
Belinda voel hoe sy net daar op die plek klein raak en in die vleiland wegsmelt. O, die flippen verleentheid!
Die stroom voer die roeier gou tot by die eiland. Sy voete sak in ’n sagte modderbank weg toe hy uit die bootjie klim en dit uit die vlak water tot op die eilandjie trek. Die modder lyk soos pikswart
