te wees hoekom ek jou nooit weer in my lewe wil sien nie.”
“… vir my kwaad is,” gaan Heinz kalm voort asof daar nie ’n onderbreking was nie. “Ek weet nie wat ek gedoen het nie, maar ek is seker ek kan verduidelik.”
“Ek stel nie in jou kamstige verduidelikings belang nie. Ook nie in verdere leuens nie. Ek wil niks meer met jou te doen hê nie.”
“Sê my net wat ek gedoen …”
“Heinz, as jy nie loop nie, kla ek jou van rusverstoring en oortreding op privaat eiendom aan.”
Heinz du Preez is nie van nature ’n geduldige man nie. Nou word sy verdraagsaamheid tot die uiterste beproef.
“As jy sal ophou om my elke keer in die rede te val, vroumens,” sê hy en ook hý begin nou kwaad word, “sal ek dalk in staat wees om met jou te praat en uit te vind wat oor jou lewer geloop het.”
“Ek stel nie daarin belang om met jou te praat nie. Mevrou Havemann, skakel die polisie en …” Mynie bly stil toe sy sien dat die opsigster dit blykbaar gerade geag het om hulle alleen te laat. “Heinz, as jy nie ophou om jou aan my op te dring nie, sal ek hard skree! Iemand sal hoor en my kom help.”
Heinz weet hy sal hom in ’n netelige posisie bevind as Mynie die daad by die woord voeg. Wie sal hom glo as hy probeer verduidelik dat die meisie sy nooi is en dat hy nie van plan was om haar aan te rand of iets nie?
Toe Mynie haar mond wyd oopmaak om te gil, steek Heinz haastig ’n paaiende hand na haar uit. “My liefste, wag …”
Toe die paar breë voorspelerskouers netnou in die deur verskyn het en Mynie in die pleitende grys oë gekyk het, was dit reeds byna te veel vir haar. Nou weet sy sy durf nie aan Heinz raak nie. Sy is bang haar hart vermurwe en sy begin huil en hou aan hom vas en smeek hy moet sê hy het haar nog lief en daardie ander meisie is nie belangrik nie en … Mynie ruk haar hand weg asof ’n slang haar gepik het.
“Moenie aan my raak nie!”
Heinz laat hom nie deur die hewige reaksie afskrik nie. Hy kom nog ’n tree nader en vir Mynie lyk dit asof hy regmaak om sy arm om haar skouers te sit. Sy vlieg kort om, hardloop kombuis toe, klap die deur hard agter haar toe en sluit dit. Heinz bly in die eetkamer staan, ’n beteuterde uitdrukking op sy gesig en sy arm nog half in die lug. Hy laat dit stadig sak en vee met die agterkant van sy hand oor sy oë.
Nóú sal hy seker besef sy is ernstig, dink Mynie terwyl sy met haar rug teen die deur bly leun en haar hande voor haar mond druk om die hygende snikke te keer. Dit help egter nie. Die trane loop al vinniger oor haar wange, en toe Mynie die seergemaakte uitdrukking op Heinz se gesig onthou, bars sy in trane uit.
“Wie sê Elma het nie straks ’n fout gemaak nie?” vra ’n onseker stemmetjie in haar binneste. “Sê nou daar is iewers ’n misverstand, dat Heinz ’n logiese verklaring het waarom hy …”
Nee, val Mynie die stemmetjie in die rede. Daar kan geen misverstand wees nie. Heinz du Preez het, ten aanskoue van talle toeskouers, die blondine in sy arms geneem en gesoen. En toe, hand om die lyf met haar, in die rigting van die kafeteria verdwyn. Al logiese verklaring vir sy optrede is dat hy die meisie liefhet – liewer as vir haar. Heinz het háár nog nooit so vurig in die openbaar omhels nie. Mynie was ook al ’n paar keer saam met hom op die lughawe en al wat hy tóé gedoen het, was om haar hand liggies vas te hou.
“Wie sê dit was nie dalk ’n ander ou, wat ook forsgebou is en net sulke donkerbruin hare soos Heinz het nie?” bly die stemmetjie torring. “Hoe goed ken Elma jou kêrel? Jy weet sy is net so ’n halsoorkop, impulsiewe, deurmekaar mens soos jy. Hoe kan jy seker wees sy het haar nie misgis nie? Gee Heinz kans om te verduidelik. Hou op om soos ’n bakvissie te kere te gaan en deure te sluit en te dreig om histeries aan die gil te gaan. Gee hom kans om homself te verdedig.”
Hy sal net weer jok en haar met allerhande slimpraatjies om die bos probeer lei. Het sy dan nie geweet hy het ’n identiese tweelingbroer nie? Ou Hans, ja, sy presiese ewebeeld, wat ’n besondere voorliefde vir eksotiese blondines het …
“Mynie!”
Ondanks haar onstuimige en wraakgevulde gedagtes, is Mynie bly dat Heinz nog hier is. Toe dit so lank stil was in die woonstel, was sy bang hy is weg huis toe. Na waar daardie blondine dalk op hom wag …
“Meisiekind, maak oop hierdie deur!”
Die stem klink gedemp deur die toe deur, maar Mynie kan hoor dat die man baie, baie kwaad is. Sy gee verskrik pad, so ver moontlik die kombuis in, tot by die opwasbak.
“Gaan jy oopmaak?”
“Nee!” Met ’n stewige houtdeur tussen hulle, wetende dat Heinz haar nie kan bykom nie, is Mynie baie dapper.
“Ek kan nie met jou praat as jy jou soos ’n moedswillige kind in die kombuis toesluit en ek jou nie kan sien nie.”
“Wie het gesê ek wil met jou praat?”
Mynie hoor Heinz sug, en toe sy weer sy stem hoor, is dit effens kalmer en meer geduldig.
“Mynie, wil jy nie asseblief vir my sê hoekom jy kwaad is nie?”
“Asof jy dit nie goed genoeg weet nie!”
“Ek weet nie. Asseblief, sê vir my wat ek gedoen het.”
“Dis wat jy nié gedoen het nie! Hoekom het jy nie vir my vertel dat jy ’n ander nooi het nie? Hoekom moes ek by ’n buitestander hoor dat jy my met ’n ander meisie verkul?”
Dít het Heinz nie verwag nie. Die beskuldiging betrap hom onverhoeds. Hy het gedink dis dalk Mynie se verjaardag wat hy vergeet het, of die herdenking van die dag wat hulle mekaar ontmoet het, of iets van daardie aard. Nou blyk dit veel erger te wees. Hy verwens hom omdat hy ingewillig het om saam met Annette te gaan koffie drink. Hoekom het hy nie daaraan gedink dat Mynie dit te hore kan kom nie? Iemand het hom en Annette Basson blykbaar bymekaar gesien en baie vinnig na Mynie toe gehardloop om die sappige brokkie skindernuus oor te dra. Deksels! Mynie het nie ’n jaloerse geaardheid nie, maar enige aster sal seergemaak voel as sy by ’n buitestander moet uitvind dat haar kêrel saam met ’n ander nooi gesien is. Pleks dat hy haar lankal van Annette vertel het, dan was hy nie nou in hierdie penarie nie.
Mynie het gehoop Heinz sou die aantyging dadelik ontken of ten minste gou ’n verduideliking gereed hê. Toe daar ’n paar oomblikke doodse stilte aan die ander kant van die deur is, is dit vir Mynie soos ’n skulderkenning.
Ek sal nie weer na jou luister nie! raas sy saggies met die stemmetjie in haar hart wat Heinz du Preez probeer verdedig het.
Heinz het hierdie paar oomblikke gebruik om tot verhaal te kom en om sy verdediging op te stel, soos hy in die hof sou doen wanneer hy weet die aanklaer het ’n sterk saak teen die beskuldigde.
“My skat …” begin hy pleitend.
“Moenie my jou skat noem nie. Bêre die liefdesnaampies vir die ander meisie. Sy sal dit meer waardeer as ek.”
“Mynie, daar bestaan nie ’n ander meisie nie.”
“Wat was daardie beeldskone blondine dan? ’n Spook?”
Ja, dis blykbaar Annette Basson, dink Heinz. Dis jammer Annette is so ’n
