ek maar min geëet. Ek het maar van veldkos gelewe; was bang as ek by ’n plek aanloop, sal hulle my herken.”
Hulle kyk hoe hy die klein kruikie met lang, gulsige hale leeg drink terwyl Josabat en die dogters rondspring om kos reg te kry.
“Waarom het jy dan weggeloop, seun?” vra Nabot. “Ek het by die ruiters probeer vis, maar hulle wou nie praat nie.”
Johanan het by die tafel gaan sit, speel met die waterkruik in sy hande, nadenkend. “Ek sien nie kans om klip te kap vir die Baältempel wat die koning wil bou nie, Vader.”
Nabot kom staan langs Johanan, vryf sy hare nog meer deurmekaar. “Jy’t reg gemaak, seun. Jy’t jou soos ’n man gedra – ja, soos ’n man! Ons is trots op jou.” Hy gaan sit met ’n glimlag teenoor Johanan. Maar dan verdwyn die glimlag. “Ja’k, ons het gehoor van die tempel, van die oploop en alles. Dis ’n gruwel. Agab loop sommer uit die staanspoor verkeerd.”
Abia bring ’n bak water sodat Johanan sy gesig kan was. Dis vaal van die stof wat aan die ou sweet kleef. Jerusa trek sy skoene uit en Migaja verwyder sy stowwerige bokleed.
“Ons is bly om jou te sien, maar jy moes nie hierheen gekom het nie,” sê Nabot kopskuddend. “Hulle sal jou beslis weer hier kom soek.”
Toe stuur hy die teësinnige Joag, Sagaria en Amasa buitetoe om op verskillende plekke te gaan wag hou.
“Waarheen moes hy gegaan het?” vra Josabat.
“Jisreël is nie veilig nie,” werp Nabot teë. “Soos ek Jehu ken, sal hy nie rus voordat hy Johanan gevang het nie.”
“Die Here sal sorg, die Here sal hom beskerm,” antwoord Josabat beslis.
“Ek het net kom groet, Vader. Ek weet ek kan nie hier bly nie. Net kom hoor wat Vader wil hê dat ek moet doen.”
Josabat hou op met werk en kom na Johanan toe. “Ai, my kind, nou moet jy soos ’n misdadiger vlug. Moes jy nie maar die werk gedoen het nie? Dit wil tog nie sê jy dien Baäl nie.”
“Nee!” kap Nabot teë. “Nee! Die Here hoor my, ek en my huis sal geen vinger verroer ter wille van Baäl nie! Nie ’n vinger nie!”
En toe sag en innig: “Knap gedaan, ou seun. Jy’t vir die Here getuig.”
“Jy praat groot woorde, Nabot van Jisreël,” vermaan Josabat. “Jy’t gehoor wat Agab met die man Obed en die ander gemaak het. Wil jy hê Agab moet teen ons kom uitvaar? Hy’s nou koning.”
“Koning?” vra Johanan.
Nabot kyk voor hom op die tafelblad. “Hulle het boodskappers gestuur om te sê koning Omri het hom koning gemaak voordat hy gesterwe het,” sê hy aangedaan. “Ai, my! Omri was ’n groot man, ’n groot koning. Nou ja, hy het wel gesondig met sy Baäldiens, maar hy was ’n vader vir Israel. Hy het groot dinge vir die volk gedoen. En nou is Agab koning.”
Almal kom ’n oomblik tot stilstand in stille hulde aan koning Omri.
“Dan het jy seker ook nie gehoor van die profete nie?” vra Nabot later.
“Wat van die profete, Vader?”
Nabot wil antwoord, maar sy gemoed skiet vol sodat hy vir Migaja beduie om te praat.
“Hulle het al die profete uit die gevangenis gesleep en hulle ’n ent buite Samaria met die swaard doodgeslaan,” vertel sy.
“Dit is nie al nie,” voeg Abia by. “Hulle het ruiters uitgestuur om die profete by hul stanings aan te val en uit te moor. Hulle het die tente en die altaartjies verwoes – alles …”
Nog voordat Abia behoorlik klaar gepraat het, val Jerusa in. “’n Handelaar het vanoggend kom vertel dat die mense geskreeu en gekerm en gesoebat het. Daar teen die helling buite Samaria was daar glo net bloed en verminkte lyke.”
“Maar wie? Wie’t dit gedoen?” vra Johanan.
“Dis daardie Bidkar,” antwoord Josabat met afsku.
“Bidkar? Jehu se adjudant?”
“Mense het hom en ’n klompie soldate by die gevangenis gesien,” vertel Migaja.
Johanan skud sy kop. “Jehu is ’n handlanger van koning Agab en Isebel. Dit het ek gesien.”
Nabot hou sy hande op.
“Stadig, julle praat te hard …” En toe skalks aan Josabat: “Nou toe! Julle staan net daar. Maak kos vir Johanan om te eet en saam te vat. Jehu se ruiters kan elke oomblik weer hier kom afklim.”
Die vroue spring weer aan die werk.
“Maar waarom? Wáárom? Hulle was tog profete van die Here!” sê Johanan.
“Omdat hulle op daardie uitspattige, heidense fees teen Agab se sondigheid gepraat het,” antwoord Nabot met weersin. “Ek skaam my vir Israel. Mense van Jisreël wat daar was, sê die feesgangers het hulle soos vrate en wynsuipers gedra.”
“Ja, en jou pa was na die bruilofsfees genooi en hy’t nie gegaan nie,” kla Josabat daar voor die herd. “Dit sal ons voor die kop gegooi word, dit sê ek julle!”
“Ek eet en drink nie saam met ’n heiden nie!” antwoord Nabot.
Johanan sak terug met sy rug teen die muur. “Wat is in Israel aan die gang?” vra hy verwese.
Nabot staan op, haal die wynsak van die muur af en drink ’n paar groot slukke. “Ek sal jou sê wat aan die gang is. Israel is besig om God te uit te daag soos van ouds in die woestyn.”
Hy gaan luister by die luik, maar al wat hy hoor, is die wind buite. Dit maak hom nog meer ongerus. “Julle moet klaarmaak,” vermaan hy Josabat en die dogters. “Johanan moet vort; ons kan nie versuim nie.”
Abia bring vir Johanan kos en hy begin haastig eet. Nabot gaan sit weer by sy seun. Hy kan nie uitgepraat raak oor alles wat uit Samaria rugbaar geword het nie. Al dié dinge lê soos ’n wolk om hom.
“Iets het in Jehu gevaar,” sê Nabot. “Ek weet self nie wat nie.”
“Dis daardie vrou,” meen Josabat so deur die werk. “Daardie … Hoe’s haar naam?”
“Isebel, Moeder?” help Jerusa.
“Isebel, ja. Hulle sê sy’s van kleins af so ’n gifding. In die hof van Sidon het sý glo die wet neergelê.”
“Nooit anders nie; ja, dit is sy,” beaam Nabot. “Sy’t vir Jehu omgekonkel, daarvan is ek seker. Omgekóóp, as julle my vra. Ek kan nie glo dat hy die profete van Israel sou laat vermoor nie.”
Nabot hou Johanan dop wat so smaaklik eet. “Jehu het baie om van rekenskap te gee,” sê hy ná ’n rukkie. “Die dag sal kom dat die Here hom hard sal aanspreek.”
Hy skuif nader aan Johanan en praat vertroulik, asof selfs Josabat-hulle nie mag hoor nie.
“Ek het klaar besluit waarheen jy moet gaan. Hier is die weiveld baie swak en die reën bly
