en gewonder wat aan die gang is. Sy het wyslik gewag met die koffie, maar toe hulle binnekom, is op albei se gesigte breë glimlagte. Net te breed om waar te wees, dink tant Miemie, maar sy sê niks nie.
7
In die veertien dae wat volg, voel almal hoe die spanning al hoër oplaai, hoewel hulle hul bes doen om dit nie te laat blyk nie.
Karina is buitengewoon vrolik en lighartig, maar sy draai niemand ’n rat voor die oë nie. Hulle speel egter saam, en in hierdie dae groei almal se respek vir die sterk jong meisie.
Op ’n wonderlike manier is dit sý wat hulle dra; sy wat weier om ernstig of morbied te word; sy wat hulle bemoedig met ’n geloof in ’n Hoër Wil wat dié om haar hul hoofde in skaamte laat sak.
“Wat sal wees, sal wees, Mamma,” sê sy op ’n dag toe tant Miemie haar kommer en kleingeloof nie so duidelik weggesteek kry nie. Sy is en bly ten slotte ’n mens en in hierdie geval ’n moeder. Selfs vir die sterkes kom daar die oomblikke van struikeling. Ook tant Miemie vind in hierdie dae dat sy met alle mag moet stry teen ’n kleingelowigheid wat sy nie vroeër geken het nie. Karina se stem is baie stil: “Ek het die afgelope drie maande baie dinge geleer, Mamma. Die belangrikste is dat God die mens se enigste anker is. Hy bly, ten spyte van alles wat ons klein mensies wil en nie wil nie, Opperheer, en Hy hou ons nog steeds in die holte van sy hand. So sal dit ook in die toekoms wees. Daardie wete laat my wonderlik veilig en gerus voel, Mamma. Dit maak nie saak wat gebeur nie. Wat sy Wil is, is reg, die beste. Dit het ek die afgelope maande leer glo en dit sal ek bly glo, ook as daar besluit word om te opereer, en ook wanneer hulle die verbande afhaal en die oomblik van waarheid aangebreek het.”
In tant Miemie se hart is daar skaamte en ’n skuldgevoel, maar ook ’n grenslose dankbaarheid. “Jy het honderd persent gelyk, my kind. Geloof is al wat ons nodig het. As ’n mens so om jou kyk en luister wat in die wêreld om jou aangaan, is dit wonderlik gerusstellend om te weet daar is ’n God wat bo alles en almal uittroon. Karinatjie, Mamma is so dankbaar dat jy daardie woorde met soveel oortuiging en opregtheid kon sê. Daar was ’n tyd …”
Haar dogter se hand soek na hare, gee dit ’n drukkie. “Ek weet, Mamma. Daar was ’n tyd toe Ma baie bekommerd oor my was. Ek was ver van die huis waarin ek grootgeword het – letterlik en figuurlik. Ek het niks groots verkeerd gedoen nie, maar …” Sy glimlag en in daardie glimlag lees haar ma ’n wysheid wat ’n mens net deur smart en diepe lyding bekom. Dis nie goedkoop wysheid nie. Jy betaal duur daarvoor, maar as jy dit eers het, weet jy die prys was nie te hoog nie. “Onthou Ma dat Ma my daardie dag gevra het of my ideale suiwer is? Ma het gevra wat ek regtig van die lewe wil hê?” Sy lag nou openlik. “Toe het ek gesê ek wil kaste vol mooi klere en ’n mooi woonstel en ’n motor van my eie hê! Ai, Mamma, onthou Ma?”
“Ek onthou, my kind.”
Karina skud haar kop asof sy dit self nie kan glo nie. “Toe het Ma my gewaarsku, maar ek het die vermaning in die wind geslaan. Ek is weg en ek het al daardie sogenaamde ideale gaan nastreef en bereik. En vandag weet ek hoe leeg en sinneloos en waardeloos dit werklik was en is. Vandag weet ek ook hoe na aan die afgrond ek beweeg het. In die stad is ’n mens so besig om op die aardse te konsentreer dat jy nie tyd het vir ander dinge nie. Ek het nooit meer kerk toe gegaan nie – later was daar ook nie meer tyd vir lees en bid soggens en saans nie. Ek was baie ver van die huis af, Mamma. Hóé ver het ek eers die afgelope maande besef.” Sy sug saggies. “Ma het vir my ná die ongeluk gesê dat ek ’n paar jaar gehad het om net aan die uiterlike aandag te gee. Miskien wil God my nou eers dwing om weer aandag aan die innerlike te gee. Miskien het Hy my juis lam en blind gemaak om my ’n mooier mens te maak. Ek kon Ma nie daardie dag begryp nie … Maar nou verstaan ek, Mamma. Ek weet nou wat Ma toe bedoel het. Dit kán gebeur dat daar eers gebreek en afgebreek moet word om weer mooier op te bou. Die verhaal van die Bybelse pottebakker het ek eers die afgelope tyd werklik begin verstaan.”
Ook De Waal vind in hierdie dae troos by Karina, in plaas daarvan dat hý die sterkere is. Terwyl sy wag op die dag van beslissing, kom daar ’n rypheid in haar gevoelslewe wat sy nooit voorheen ervaar het nie. Gedurende hierdie tyd voel sy soms veel ouer as hy, kry sy hom jammer soos ’n moeder haar seun sal jammer kry. Dikwels steek sy haar hand spontaan na hom uit en streel sy hande gerusstellend, kalmerend, totdat sy die bewing in die vingers voel verstil en die spanning uit sy handspiere voel verdwyn.
Ook wat De Waal betref, het sy ’n nuwe, ryper siening bereik. Hy sal altyd haar ouboet wees. Dis al. En sy is baie dankbaar vir daardie ouboet, al is hy in hierdie dae byna ’n kleinboet wat sý moet dra.
Dis goed dat sy nie die strak gelaat waarop die spanning nuwe lyne teken, kan sien nie. Maar sy hoor dit tog in sy stem, al skerts hy ook lighartig, en sy voel dit in die hande wat hare nou so gereeld toevou. Dis tant Miemie wat die uitdrukking in die oë sien wat so innig op Karina rus, en sy wonder daaroor. Sou De Waal werklik net ’n broederlike gevoel vir haar dogter hê? Maar dis nie nou die tyd om oor sulke dinge te tob nie. Daar is belangriker en ernstiger dinge wat nou eers agter die rug moet kom.
Die drie mense in die wit huis teen die heuwel leer ook nou in Isak de Villiers ’n opregte en getroue vriend ken. Hy is ’n baie gereelde besoeker en sy besadigde beskouing van sake en sy kalme beheerstheid help om hulle deur hierdie moeilike tyd te dra.
Veral vir tant Miemie word hy ’n steunpilaar, sodat sy wonder hoe sy vroeër sonder sy vriendskap klaargekom het. Haar vrese en kommer kan sy nie teenoor De Waal lug nie, want hy staan te na aan hulle. Ook kan sy sien dat hy swaar genoeg aan sy eie kommer en vrese dra. Dis teenoor Isak de Villiers dat sy haar hart kan oopmaak, en sy vind in hom ’n simpatieke toehoorder en ’n begrypende vriend. Hy is ook ’n ouer. Hy het ook net een dogter, ook sy enigste kind.
Op ’n dag neem hy haar hand in syne soos wat De Waal altyd met Karina doen, en daar lê ook ’n ope boodskap in sy oë, net soos in dié van die jonger man, as tant Miemie dit maar net wil raaksien.
“Miemie, jy is verniet so bekommerd oor jou kind. Weet jy dat jy ’n bevoorregte ouer is en nie rede het om bekommerd te wees oor jou enigste kind nie?”
“Hoe kan jy so sê, Isak? Daar wag ’n vuurproef op my kind!”
“Ja, en ’n vuurproef wat sy met vlieënde vaandels sal slaag. Ek het geen vrese wat Karina betref nie. Selfs al sou sy blind en verlam bly, dink ek nie ek gaan my oor haar bekommer nie. Ek sal natuurlik jammer wees as sy nie kan herstel nie, maar as dit so moet wees, gaan dit nie die einde van die wêreld beteken nie. Jóú kind het bokant hierdie dinge uitgestyg, Miemie.”
“Almiskie! Dit bly nog ’n vreeslike gedagte dat sy nooit weer sal kan sien of loop nie, Isak. Nooit is ’n lang tyd, en sy is jonk en mooi.”
“Ja, dit is so, maar Karina sal daarmee kan saamlewe. Sy sal nie ondergaan nie.”
“Ek weet. Karina het ’n sterkte in haar wat dit nie sal toelaat nie, maar … as ek nie meer daar is nie …” Sy kyk vas in sy oë op. “Sy het net vir my, Isak. My hart is swak. Ek glo God sal my die krag gee om my kind nog vir jare te versorg, maar daar gaan ’n dag kom, menslik gesproke, wanneer sy alleen gaan agterbly. Wat dan, Isak? Wat gebeur dan as sy nog steeds blind en verlam is?”
Oom Isak skud sy kop, hou haar hand stywer vas. “Jy is verkeerd, Miemie. Sy het nie net vir jou nie. Sy het vir De Waal, en nou ook vir my.”
“Maar julle …” Sy sluk die woorde terug toe sy die uitdrukking in sy oë sien, en hy knik.
“Ek is bly jy het dit nie gesê nie, want dit sou baie seergemaak het. Bande van liefde bind soms baie sterker as bande van bloed. Karina sal altyd vir De Waal en ook vir my hê.”
