van die honger. Hy spring gou onder ’n verfrissende stort in en haas hom daarna na die restaurant om die sjef se beroemde steak te gaan verorber.
“Naand, Dian, hoe het dit vanoggend met jou vergadering gegaan? Kon jy die kontrak vir Bergh en Rossouw Beperk sluit?” groet tannie Rosa hom in die ontvangsportaal.
“Die kontrak is nie vir Bergh en Rossouw nie, Tannie. Dit is vir Vaal Ingenieurshuis BK. Bergh en Rossouw het nie vendorskap by Sentra-Kommunikasie nie, daarom gebruik ons my eenmansaak om die kontrak te sluit. Hulle wil ’n verandering aanbring, dus sal ek nog ’n paar dae hier moet bly.”
“Dit is reg so, jong. Ek hoop net die meisietjie waaroor jy vanoggend uitgevra het, gee nie om nie. Foeitog, sy was baie skaam nadat sy per ongeluk in jou bed geslaap het. Ek het haar verseker dat jy vandag huis toe gaan. Maar nou … Sy sit alleen hier in die restaurant. Dalk moet ek vir haar gaan verduidelik en om verskoning vra.”
“Toemaar, tannie, ek sal dit sommer self doen,” stel hy gretig voor.
“Ag, dit is dierbaar van jou, Dian. Ek het vanoggend ’n bietjie met haar gesels, en sy is nou voorwaar vir jou ’n oulike nooi.”
“Dankie, lekker aand,” groet Dian voordat hy die restaurant binnestap.
2
Lelanie teug aan haar glasie sap terwyl sy aan die dag se gebeure dink. Dit is rustig hier in die Kaap, so anders as haar gejaagde lewe tussen die stowwerige Parys en besige Johannesburg. Son, see, uiteet en wyn is dáár nie vir haar beskore nie. Mans ook nie.
Geoffrey se kleinding is seker al ’n jaar oud. Sy weet nou dat die verhouding tussen hulle nooit sou uitgewerk het nie. Vir hom het alles altyd om ’n gejaag na roem en geld gegaan. Sy weet nie hoe hy dit sou oorleef het om op ’n klein dorpie soos Parys te woon nie. Soos sy verstaan, bly hy nou in Sandton in ’n groot dubbelverdieping-glaspaleis.
Sy sug hardop.
“En waaroor lyk ’n mooi meisie so bedruk?”
Sy het Dian nie eens sien naderkom nie. Hy lyk verskriklik aantreklik in sy roomkleurige driekwartbroek, gholfhemp en strandplakkies.
“Niks wat jy beter kan soen nie,” antwoord sy ingedagte, “… e … iets aan kan doen nie, bedoel ek.” Sy draai haar gesig met die blosende wange van hom af weg. Wat besiel haar? Kan sy nie dink voor sy praat nie?
“Ek kan altyd probeer.” Hy glimlag stout. “Dan gee jy seker ook nie om as ek saam met jou aan tafel sit nie? Dit is nou net ingeval ek dalk ’n soen kan aanbied.”
“Moenie vir jou laf hou nie. Ek het dit nie so bedoel nie.” Sy kyk om haar rond. Die restaurant is vanaand redelik vol. Waarom het sy tog by ’n viersitplektafel kom sit? Sy kan die spasie seker nie net vir haarself hou nie.
Sy beduie dat hy welkom is om te sit.
Hy gaan sit egter nie oorkant haar soos sy verwag het nie, maar langs haar aan die tafel wat vir vier gedek is. Sy been raak aan hare toe hy sy stoel intrek.
Dit laat haar vel tintel.
Sjoe, maar hy ruik lekker. ’n Manlike geur wat aan houtsaagsels en speserye herinner, het haar bereik.
Die kelnerin kom dadelik nader om Dian se bestelling te neem. “’n Bottel Durbanville Hills Rosé, asseblief, Angelique.” Hy draai na Lelanie. “Ek hoop nie jy gee om dat ek sommer namens jou ook bestel het nie, maar ek sal daardie bottel wyn nooit alleen kan opdrink nie.”
“Ek is nie so ’n groot drinker soos wat jy blykbaar dink nie, hoor. Ek sal by my sap hou.” Sy wys na die glas sap wat sy reeds vashou.
Hy begin hardop lag. “Ek het jou vanoggend net geterg. Tannie Rosa het aan my verduidelik van die kamernommer wat los was en dat jy nie die lig aangeskakel het toe jy laat ingekom het nie. Dít is waarom jy nie jou fout agtergekom het nie.”
Lelanie merk sy mooi gevormde tande op toe hy vir haar glimlag, en sy ontspan effens. “Oukei, solank jy my net nie probeer dronk maak nie, meneer!” Sy flits ’n glimlag in sy rigting.
“Nooit gesien nie!” verdedig hy. “Dronk meisies is mos nie goeie geselskap nie.” Hy leun nader aan haar en praat saggies by haar oor: “Vertel vir my wat jy in die Kaap doen, Lelanie Ferris.”
Sy moet haar woorde mooi agtermekaar kry voordat sy verder kan praat. “Ek is hier om uit te rus.”
“En wat is dit in die alledaagse lewe wat jou moeg maak?” vra hy belangstellend.
“Ek is ’n forensiese ouditeur, maar my spesialiteit is in die belastingveld. Ek is ook besig om in belastingoudit te spesialiseer.”
“Ek het gedink syfer-fundi’s is verstrooid en bebrild,” lag hy saggies. “Jy lyk eerder soos iemand wat in die kunste sou belangstel.”
“Nee wat. Al waar ek kreatief raak, is in die kombuis, maar verder is my kop met syfers oorlaai.”
Voordat hy daaroor kommentaar kan lewer, staan die kelnerin langs hulle met die wyn. Sy skink vir hulle in. Met ’n “Wat kan ek vir u kry?” haal sy ’n pen en notaboekie uit.
Lelanie bestel die snoek met patat en potbrood en Dian “die gewone, asseblief, Angelique”.
Die kelnerin skryf die bestellings op en neem al die oortollige breekware weg.
“Dit klink asof jy baie hierheen kom?” sê-vra Lelanie nuuskierig.
“Ja, nogal, ek het spesiale bande met dié plekkie,” gee hy toe. “Was jy al voorheen in die Kaap?”
“Nee, dit is my eerste keer. Omdat ons redelik naby die see in Pietermaritzburg grootgeword het, was my ouers se idee van ’n gesinsvakansie altyd by een of ander binnelandse karavaanoord. Ek ken net een universiteitsvriendin, Rozanne, wat hier bly, maar ons is nie baie close nie. As dit nie was dat ek haar toevallig by die lughawe raakgeloop het toe sy haar kêrel kom haal het nie, sou ons seker nie eers gisteraand saam uitgegaan het nie. Ek geniet die Kaap regtig baie; hier is so baie om te doen.”
“So, jy het in Pietermaritzburg grootgeword,” nooi die warm stem.
“Ja, maar ek het op Potch gestudeer en het saam met ’n vriend daar in ’n kleinerige woonstel gebly. Ek dink hy bly nog steeds op Potch.”
“En jy en die vriend het net vriende gebly?” Sy een wenkbrou skiet skepties die hoogte in.
Baie min mense glo haar wanneer sy sê dat daar nooit iets meer as platoniese vriendskap tussen haar en Alwyn ontwikkel het nie.
“Ja, ons is al jare lank vriende, en my kêrels was nog altyd jaloers op Alwyn. Ons het amper alles saam gedoen, maar ons het die laaste paar jaar kontak verloor. Sy verloofde kon ook nie vrede met ons verhouding maak nie.”
Lelanie wonder gereeld hoe dit met Alwyn gaan. Om die waarheid te sê, mis sy sy broederlike vriendskap verskriklik baie.
“Dis nogal moeilik om te glo,” gesels hy saam. “Geen man, insluitend ek, sal ooit net vriende met jou kan wees nie.”
Lelanie maak haar mond oop en weer toe, want wat antwoord ’n mens nou op sulke kommentaar van
