die Baälprofete se vernedering, toe bevind hy hom in die woestyn onder ’n besembos, waar hy wens om dood te gaan. Dankie tog vir die engel wat vir hom roosterkoek en water bring, sodat hy weer kon opstaan (vgl. 1 Kon 19).
Ja, dankie tog vir die versorgers. Vir hulle wat hul arms om jou sit en sê: Toemaar, ek is hier vir jou, ek sal jou nie alleen los nie. En goddank vir Hom wat hulle gestuur het, omdat Hy alles van woestyntye weet.
____________________
Here Jesus, U is uiteindelik selfs deur God verlaat, sodat ons elke ellende sal oorleef. Halleluja!
Saterdag 24 FEBRUARIE 2018 Lees Markus 1:14-15
Tyd vir die koninkryk
Hy het gesê: “Die tyd het aangebreek, en die koninkryk van God het naby gekom” (v. 15).
Die Doper verdwyn van die toneel, sy padmakerwerk is voltooi. Die Een vir wie hy die pad geskraap het, tree nou op die voorgrond. Die tyd het aangebreek.
Dit sou ’n tyd word wat die wêreldgeskiedenis beïnvloed soos geen ander daarvoor of daarna nie. God se geliefde Seun sou mense en nasies se bestaan op ’n beslissende manier beïnvloed. Definieer en herdefinieer. Landsburgers sou ook koninkrykskinders word. Ontheemdes en ontworteldes sou erfgename word. En verloorders sou die grootste moontlike prys wen.
Dit alles was van die begin af Jesus se verkondigde en geleefde boodskap: Die tyd vir die koninkryk van God het aangebreek. ’n Genadetyd soos nooit tevore nie, sou die begunstigdes spoedig agterkom.
Maar nie almal sou dié tyd en dié koninkryk se betekenis begryp nie. Met hulle sou Jesus baie moeite doen. Hy sou hulle onder meer help deur stories te vertel wat só begin het: Met die koninkryk gaan dit soos met … (vgl. Matt 13:47; 25:1). Of: Die koninkryk kan vergelyk word met … (vgl. Matt 13:24; 18:23; Luk 13:18, 20).
Sonder uitsondering sou Hy die koninkryk van God se korreksie op die plaaslike koninkrykies aankondig en sommer ook aanbring. Hy sou sommige teregwys, ander troos en genees. Hy sou almal met ope arms uitnooi. Só sou Hy wys hoe tydig die koninkryk van God is en hoe genadig naby dit aan die koningskinders gekom het. As hulle dit maar net sou raaksien, dit aangryp en omhels.
____________________
Ook ék is ’n erfgenaam van u koninkryk, Here. Leer my om my erfenis te eer en gereeld te vra wat U wil hê ek daarmee moet doen.
Sondag 25 FEBRUARIE 2018 Lees Genesis 17:1-7
Verbintenis
“Dit is ’n blywende verbond: Ek sal jou God wees en ook die God van jou nageslag” (v. 7).
Die Here se verbintenis met sy kinders berus nie op hul vroomheid of getrouheid of godsvrug nie. Hy is aan sy kinders verbind omdat Hy so sê. Omdat Hý hierdie verbintenis met hulle aangaan.
By Abraham was daar hieroor geen misverstand nie; hy het immers geweet wie hy is en waar hy vandaan kom. Hoe die Here hom geroep en aan hom ’n nuwe land en nuwe moontlikhede gegee het.
Veral, verál, het Abraham geweet wie die Here is. Wie Hy vir hom en sy mense is: die Toekomsmaker, die Hoopgewer.
En nou, te midde van hierdie dramatiese bevestiging van die Here se verbintenis aan hom en sy mense, het Hy boonop vir Abraham ’n nuwe naam gegee. ’n Hoorbare, herkenbare versekering van die verbintenis wat Hy, die grote God, met hierdie mens aangaan. Eenvoudig, nie waar nie? En ingrypend. Want wanneer Hy vir Abraham op sy nuwe naam roep, sal hierdie verbondskind sonder twyfel weet: Ek is Syne.
Hy hoef dus nie meer in die nuwe land te probeer naam maak nie; sy nuwe naam is aan hom gegee. Hy kan nou bloot vanuit hierdie sekerheid in sy nuwe toekoms gaan leef. En weet: Ek is onvervreembaar aan God verbind.
Hierdie geskiedenis bevry ook ons, die Abrahamskinders, van ons wanhopige probeerslae, al ons dapper pogings. Ons behoort aan Hom, Hy het ons aan Hom verbind. Hy het so gesê en so sal dit wees en bly. En watter Godskind sal dit waag om hieroor te stry?
____________________
Here, ek dra trots en dankbaar die naam wat U my gegee het.
Ek heet Kindjie. Dit is mos die naam waarop U my roep.
Maandag 26 FEBRUARIE 2018 Lees Genesis 17:15-16
Naamgewer
“Jy moet jou vrou nie meer Sarai noem nie. Haar naam is nou Sara” (v. 15).
Toe kry ook sý ’n nuwe naam, Abraham se vrou. Sarai word Sara. Ook dit is ’n hoorbare teken van God se vaste verbintenis met die Abrahamgeslag. Sy sal immers – só belowe Hy, die Naamgewer – die draer van die belofte wees.
Die verandering van Sarai se naam het dalk ’n selfs breër betekenis as haar man se naamsverandering. Sien, dit was ander tye daardie: ’n Vrou se waarde is gemeet aan hoeveel (manlike!) erfgename sy in die wêreld kon bring. En dit was al. Verder het sy op die agtergrond haar gang gegaan, ongesiens, so geluidloos moontlik. En, sovele kere, in die Ou én die Nuwe Testament, ook naamloos.
Die vroue wat in die Bybel op die naam genoem word, is die uitsonderlikes, die sterkes, dié wie se benoeming wesenlike betekenis tot die vertelling byvoeg. En hier lees ons hoe een wie se naam wel genoem word, herbenoem word. Niemand minder nie as God gee haar ’n nuwe naam.
Wat was so uitsonderlik aan haar? Wat kan ons, die latere lesers van hierdie ou verhaal, oor Sarai/Sara sê? Onder meer sekerlik dat sy haar slavin bitter sleg behandel het (vgl. Gen 16:6); dat sy God uitgelag het (vgl. Gen 17:11); dat sy vir Hom probeer lieg het (vgl. Gen 17:15). Kwalik ’n bron van inspirasie …
Maar God het haar lief. Hy sonder haar uit. Hy maak haar meer en groter as wat sy ooit kon wees. Dit is maar sy manier, hierdie Naamgewer. Dit is hoe Hy met hulle maak wat sy Naam willens en wetens weggooi. Hy maak sondaars God se kinders. Hy het ’n groter plan met hulle as wat hulle ooit sou kon raai.
____________________
Ook ek is die naam van kind nie werd … Maar U sien ver, oneindig ver.
Dinsdag 27 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 22:23-25
Dankiesê
Die nood van die hulpelose het Hy nie
… gering geskat nie … (v. 25).
Dit was van altyd af die roepende Godskinders se vernaamste begeerte: dat God hulle hoor wanneer hulle Hom roep. Dat Hy hul nood ernstig opneem. Dat Hy só ernstig daaroor voel dat Hy daadwerklik ingryp.
Klaarblyklik is dit wat hier gebeur het – en daarom, sê die digter, sal hy sing. Hy sal sy triomfantelike getuienis voor almal lewer, hy sal sy lof aan God voor die hele gemeente bring. Want God het gehoor; Hy het nie gedink dit is niks nie.
Ja, gelowiges is gou om te roep. En meestal verwag hulle ’n spoedige antwoord. Onmiddellik selfs.
Hulle is wel nie almal ewe flink met hul dankbetuiging nie. En dankiesê, veral as dit in die openbaar moet wees, word soms ’n tameletjie. Almal sê mos nie op dieselfde manier “halleluja!” nie. Daar is dié wat dit stilweg en verkieslik met ’n geboë hoof wil doen; daar is ander wat dit arms-in-die-lug
