het groter pote en bekke as duiwe.”
“Arme Danika,” sê Lani simpatiek en glimlag met hom.
Die warmte in sy glimlag versterk die opwellende begeerte in haar om sy hand te vat, om weer die krag in sy vingers te voel wat haar so veilig én vreemd gelukkig laat voel het. Sy kyk na hom en haar oë rek verskrik toe sy besef haar gevoelens vou so sag soos die arms van ’n minnaar om haar.
Sy is beslis nie verlief op Jan-Erik nie, ontken sy heftig teenoor haarself. Sy hou nog altyd van groot mans wat vriendelik en hoflik is. Jan-Erik is nie ’n vleier wat haar met komplimente probeer oorweldig het nie; sy weet sy kan hom vertrou, hom as ’n vriend aanvaar. Haar ma sê dikwels sy het die teenwoordigheid van ’n pa in haar lewe gemis, maar al wil sy, kan sy met die beste wil in die wêreld nie aan Jan-Erik as ’n vaderfiguur dink nie, kwel sy haar.
“A, die yslike viertrek behoort aan my. Ek dink nie dit gaan moeilik wees om so ’n voertuig te volg nie,” onderbreek hy haar gedagtegang.
“Sjie … jy’s darem ’n leuenaar! Jy sal nooit ’n viertrek kan bekostig as jy net tant Ragie in haar groentetuin help nie. Of het jy ’n ryk pa?”
“Ryk ouers is gewoonlik suinig. Oom Awie het my vertel jou ma is ryk, maar jy ry nie die duurste motor op die mark nie. Ryk ouers kan vreeslik suinig wees, daarom werk ons vir ons eie geld.”
“By tant Ragie?” vra sy ongelowig.
Sy onnutsige glimlag laat haar hart onmoontlike toertjies in haar maag uitvoer, maar sy frons om haar agterdog te beklemtoon.
“Net naweke. Ek is ’n dokter – nie ’n slim doktor soos jou ma nie, maar ’n gewone dokter wat siek mense probeer gesond maak. Sommige vroue gril vir dokters. Gril jy ook nou vir my?”
“Nee, net vir jou werk, want bloeiende mense maak my naar. As jy nou ons pakkies kos en koeldrank …”
“Joei …!” skree Danika verstommend hard en hang by die linkervenster van haar motor uit. “Waar draai julle so? My kar is ’n sauna en ek is so gedehidreer dat my tong kurkdroog en geswel is. Kan julle nie hoor hoe sukkel ek om te praat nie? Lani, waar’s die koeldrank?”
“Vir ’n meisie wat in haar doodsnikke is, is jy wonderbaarlik energiek, Danika,” merk Jan-Erik droogweg op, en hy loop saam met Lani na Danika se motor toe en oorhandig ’n plastieksak aan haar. “Hier, vat. Dis propvol jogurt en fonteinwater. Jy het vyf minute tyd om te eet, want dan ry ek.”
Danika maak die plastieksak oop en hap na hom: “Leuenaar! As ek my ma was, het ek gesê jy is ’n liegbek. Ek haat bakkies slaai en pakkies maer, koue vleis, maar ek is dol oor biltong. Die fonteinwater is seker beter as niks nie. Dankie.”
“Ek vermoed sy sal vriendeliker wees as haar magie vol is,” sê Jan-Erik skertsend aan Lani, gee ’n plastieksak vir haar en loop na sy viertrek toe.
“Hoekom staan jy daar asof jy nie kan onthou dat jou kar voor myne geparkeer is nie, Lani?” vra Danika terwyl sy ’n bakkie vrugteslaai eet, kop gedeeltelik by haar motorvenster uit. “Hoekom het jy nie vir my twee bakkies vrugteslaai gekoop nie? Ek is vreeslik honger.”
Lani diep ’n pakkie malvalekkers uit haar plastieksak op en prop dit in Danika se hande. “Eet en bly stil! Jan-Erik het vir als betaal. Onthou net, jy koop nie skelmpies sjokolade as jy dalk naby ’n winkel kom nie,” sê sy kwaai, storm na haar motor, sluit dit oop en skuif agter die stuurwiel in.
Sy kyk toevallig in haar truspieëltjie en sien Danika dankbaar wuif, haar kieste rond van die malvalekkers wat sy in haar mond geprop het. Sy glimlag halfhartig en wuif terug voordat sy ’n bottel water oopmaak en ’n slukkie drink.
Sy is nie honger of dors nie, maar sy vererg haar onnodig vir Danika wat so hard probeer het om tydens hulle lang rit Kaap toe, nie saam met die manne pakke skyfies, pasteie en droëwors te eet nie.
Wat makeer haar tog?
Sy hou haar blind toe die beeld van die lang, donker man met ’n hoekige gelaat, ’n sterk beenstruktuur onder sy sonbrons vel en silwergrys oë voor haar geestesoog verskyn. Nee, sy is oormoeg, want geen mens kan in ’n klein motortjie slaap nie, stel sy haarself gerus. Sy hoef nie voor te gee nie, want sy hou net van Jan-Erik. Hy is so ’n gemaklike mens om mee te gesels en selfs al praat hulle nie, steur die stilte nie. Maats. Hulle sal oor dertig jaar nog vriende wees, want hulle het spontaan van mekaar gehou, is haar gevolgtrekking.
O ja, die voertuig wat toetend stadig by haar verby ry, is natuurlik Jan-Erik se viertrek. Danika lê op die toeter van haar motor en swaai uit die parkeerplek agter Jan-Erik in terwyl Lani haar motorenjin inderhaas aanskakel.
Bykans twee uur later volg Jan-Erik die breë dorpstraat langs die strand van Silwersee in sy voertuig wat hy voor die ruim woning van die Badenhorsts tot stilstand bring. Met ’n armgeswaai beduie hy na die ingang tot die motorhuise links van die woning.
“Ons is hier!” skree Danika jubelend en parkeer haar motor voor die oop deur van een van die motorhuise. Sy klim uit haar kar en draf langs Lani se motorvenster nog voordat Lani haar kar tot stilstand gebring het. “Kyk net hoe na aan die strand is ons, Lani! Is dit nie fantasties nie? Ons loop net oor die teerpad en dan rol ons sommer af oor die sand tot in die branders. Ek wed ons gaan oor ’n maand net so bruin soos Jan-Erik wees.”
Lani skakel haar motorenjin af en kyk met innige simpatie op na Danika. “Ek wil jou nie ontnugter nie, my liewe maatjie, maar ons is hier om ons daaglikse brood te verdien, nie om saam met Jan-Erik in die son te lê nie.”
“Aag, man, ons sal seker naweke …” Danika onderbreek haar sin en draf na die voorstoep, toe ’n bejaarde vrou by die voordeur uitstap. “Tant Marcia! Tant Marcia, ons is hier! Hallo, tant Marcia! Ek’s so bly om tannie te sien,” groet sy verruk, storm in Marcia se arms in, druk ’n klapsoen op haar wang en gee haar ’n drukkie.
Daar is blydskap en warmte in Marcia se uitdrukking toe sy Danika nader trek. “Welkom, Danika, my kind. Ek is dankbaar julle is veilig hier by ons. ’n Mens wil nie ongelowig wees nie, maar dis baie ure en ’n lang pad wat agter julle lê. Ek kon nie anders as om maar kort-kort vir julle te bid nie.”
“Ek het net gebid wanneer Gustav bestuur het, want hy kan nogal roekeloos wees,” vertel Danika vertroulik.
Jan-Erik, wat by Lani aangesluit het, skud sy kop en sê gedemp: “Dis die malvaklekkers. Te veel suiker is nie goed vir ’n praatverslaafde soos Danika nie.”
Danika ruk om, haar uitdrukking onstuimig. “Jy skinder al weer oor my, Jan-Erik! Ek het jou gesê ek is nie doof nie. Ek is nie ’n praatkous nie. Ek praat net baie omdat ek ’n borrelende persoonlikheid het.” Sy kyk na Marcia. “Tant Marcia weet mos ek borrel.”
Lani kyk met liefde in haar oë na Marcia wat groot en breed oor die korter Danika troon.
Marcia se silwerwit hare, groot donkerbruin oë, en ronde gelaat wat slegs plooie toon wanneer sy glimlag, vorm die volmaakte prentjie van ’n liewe ouma wat sy nooit geken het nie. Haar ouma Alexandra is ’n deftige vrou met ’n stywe haarkapsel, altyd op ’n bootreis om die wêreld of met vakansie by vriende in Europa, verkieslik in die suide van Frankryk of in die Alpe in Switserland.
“My ou kleinstetjie!” groet Marcia met deernis in haar glimlag en hou haar arms uit na Lani.
“Hallo, my tannie,” groet Lani en laat rus haar kop ’n oomblik lank op Marcia
