Om met vuur te speel
Lucille du Toit
Satyn
1
Die skerp oggendlig skyn direk in Matt se oë. Hy trek hulle op skrefies om die sleutel in die slot te probeer kry. ’n Kopseer begin nou agter sy oë klop. Vandag is Donderdag, of is dit Woensdag?
Nee, dis Donderdag. Hy was eergister laas by sy huis.
Toe hy uiteindelik sy voordeur agter hom toemaak, vryf hy oor sy gesig. Koffie, stort, slaap en aspirien is wat hy nou nodig het; nie noodwendig in hierdie volgorde nie. In sy kamer trek hy sy klere uit en glip sy boxer aan voordat hy kombuis toe stap en die koffiemasjien aansit.
Terug in die badkamer maak hy die medisynekassie oop. Hier iewers behoort nog hoofpynpille te wees.
Terwyl hy tussen die houertjies krap, kners hy vir die eerste maal in weke weer op sy tande oor Lexi. Hy wil eintlik nie aan haar dink nie, maar hoe het dit gekom dat hy nog nie van haar gemors in sy badkamerkassie ontslae geraak het nie?
Vies gryp hy die vullisdrom en hou dit onder die kassie. Die pienk blikkie deodorant, tampons, tandevlos en, wat hy vermoed vogroom is, kletter met een veeg in die drommetjie. Nou is alles wat aan haar behoort het uit sy lewe. Net soos sy.
Wanneer hy aan hul laaste dag saam dink, is hy van voor af woedend. Hy was so seker sy is dié een.
Toe hy uiteindelik die pille kry, haal hy twee uit. Hy gooi hulle in sy mond en sluk hulle sommer met kraanwater af.
Terwyl die strelende water van die stort eindelik oor die seer spiere in sy lyf stroom, kan hy amper weer Lexi se stem hoor.
Toe hy by haar wou weet hoe laat hy haar daardie aand sou sien, het sy laat weet sy voel siek en kan nie uitgaan nie. Sekondes later het hy ’n boodskap van haar gekry waarin sy sê dat hulle mekaar by Archie’s kan kry.
Dit was vir hom vreemd, maar hy het soontoe gegaan.
Wat ’n grap! Eers toe hy daar aankom, het hy besef die boodskap was nie vir hom bedoel nie. Hy was die idioot aan wie sy ’n flou verskoning gemaak het sodat sy saam met haar nuwe skatryk fling kan uitgaan.
Agt maande van sy lewe gemors en dít op ’n vroumens.
“Matt … wat doen jy hier?” het sy verbaas gevra. Haar gesig was skielik doodsbleek toe sy iets snap en na haar foon kyk. Natuurlik was die boodskap nie vir hóm bedoel nie.
Toe sy haar fout besef, was dit te laat.
Terug by die huis het hy al haar besittings voor die meenthuis se voordeur gepak en vir haar ’n foto gestuur.
Laat die nag het hy ’n kar gehoor. Lexi en ’n man in ’n luukse motor het laggend haar goed kom oplaai. Nie dat sy veel besit het nie. Al die meubels en toestelle in die meenthuis is syne. Hierdie goed in sy badkamerkassie het hy beslis nie raakgesien nie, anders sou dit ook op die sypaadjie beland het.
Sy bakkie was nooit goed genoeg nie, sy eenvoudige meenthuis ook nie. Lexi wou altyd weet hoekom hy nie groter droom nie. Toe hulle net begin uitgaan, was sy gaande oor die feit dat hy ’n vlieënier is, maar toe sy besef sy gaan nie verniet oorsee kan vlieg nie, want dis nie die tipe vlieënier wat hy is nie, het haar gekerm oor sy ambisie begin. Nou het sy ’n ryk ou wat alles wat haar oë sien vir haar kan koop, nes sy altyd wou gehad het hy moes doen.
Met Lexi steeds in sy gedagtes droog hy sy lyf af.
Miskien moet hy net so ’n rukkie op sy bed lê voordat hy vir hom roosterbrood maak saam met ’n stomende koppie koffie. Daarna sal hy die verlore slaap inhaal.
Hy trek die gordyn toe en val op die bed neer. As die pille net wil begin werk, sal hy nou-nou beter voel. Die sagte duvet omvou sy moeë lyf. Hy buig die kussing onder sy kop in sodat dit perfek in die holte van sy nek pas. Presies daar waar dit nou ook wil begin pyn. Om te voorkom dat hy aan Lexi dink, herroep hy weer die vorige dag en nag. Dis ’n wonder hy kan sy oë nog oophou. In ’n stadium het hy gedink hulle sal die bosbrand nooit met die twee Hueys en die AT alleen onder beheer kry nie, maar die honderd brandweermanne wat saam met hulle op die grond gewerk het, het seker gemaak dat hulle die brand wel uiteindelik onder beheer gekry het.
Omtrent tweeduisend hektaar plantasie is ongelukkig verwoes, maar hulle hoofdoel – om die brand van die woonbuurte, winkels en plakkershutte weg te hou – het geslaag. Die wind het ook darem gaan lê. Hy wil nie eens dink wat sou gebeur het as die vuur aangestoot het tot by Graskop of die plakkershutte nie.
Matt ontleed nog die brand en hoe vinnig dit versprei het, toe diep polsende basklanke skielik van die aangrensende meenthuis af deur die muur begin brom.
Sy oë gaan traag oop.
Musiek? Hy kyk op sy horlosie en luister weer. Sowaar harde, irriterende musiek tienuur in die oggend. Dít het hy nie nodig nie. Hy druk die kussing oor sy kop, knyp sy oë toe, maar die buffer wat die vere bied, help niks nie.
Die klanke pols nou op maat van die geklop in sy kop. Die skakelmeenthuis se mure is papierdun en hy is seker as jy mooi luister sal ’n mens elke gesprek aan die ander kant ook kan hoor.
Die plek langsaan het maande lank leeg gestaan. Hy het aan die stilte gewoond geraak. Wanneer sou hy bure gekry het?
Matt slaan ’n paar keer met sy vuis teen sy slaapkamermuur.
Die musiek raak effens sagter.
Hy sug en maak sy oë weer toe.
Twee salige minute later doef, doef, doef die klanke net weer. Dié keer selfs harder as tevore.
Matt gooi sy kussing geïrriteerd teen sy kamermuur. In die proses stamp hy sy bedlamp om; dit is beslis nie hoe hy sy oggend voorgestel het nie. Al wat hy wil doen, is rus.
As dit so in sy meenthuis klink, hoe klink dit in die bure se huis?
Dit kan net ’n klomp manstudente wees wat langs hom ingetrek het. Hy onthou nog hoe dit is om jonk te wees, maar as jy in ’n kompleks soos dié wil bly, moet iets soos respek betoon word.
Studentebehuising moet tog seker goedkoper wees? Hier trek al meer studente van die Universiteit van Mpumalanga in die kompleks in. Hoeveel van hulle sou in een meenthuis bly? Hier kan hulle mos partytjie hou wanneer hulle wil. Hel, die laaste ding wat hy in sy lewe nodig het, is om in ’n oorlog met studente betrokke te raak en dit oor harde musiek. Tot dusver was almal nog beskaaf.
Die oomblik toe dieselfde liedjie weer van voor af begin speel, spring Matt van die bed af op. Dit is nou genoeg. So sal hy niks rus inkry nie en as die brand weer opvlam, sal hy dadelik moet gaan werk.
In die kombuis loer hy deur die venster. Voor die bure se meenthuis staan net ’n seegroen Volla. Dieselfde een wat vroeër die week amper in sy bakkie vasgejaag het. Hy weet nie wie die ding bestuur het nie, maar dié persoon kom definitief nie reg met die ratte of die koppelaar nie.
Hy het net van sy normale skof van tien tot ses af gekom. Sy bui was selfs vir ’n verandering vrolik omdat daar dié dag nie een brand was om te blus nie. Volgens sy maatstaf is dit altyd ’n goeie dag. Totdat hy die bestuurder uit ’n riller teëgekom het. Hy kon die persoon se gesig nie uitmaak nie, want hy was te
