weet nie wat is sy regte naam nie,” mompel sy. “Maar almal noem hom Slang.”
Slaan my dood!
Dieter Schlang, ook bekend as “die Slang”, sit agter hierdie storie!
Ek moet dadelik huis toe gaan. Ek moet in my bed gaan klim en diep dink.
As die Slang betrokke is, gaan dit ’n ingewikkelde saak wees …
“Gee my jou sak,” sê ek vir die meisie. “Ek sal die kougom vir Olga terugvat.”
“Wie is jy?” vra die meisie. “Ek wil my sak weer terughê.”
“Kwaaikofski. Speurder Kwaaikofski. Ek bly in Ahornweg 15, nie ver van die kiosk af nie. En wat is jou naam?”
“Colette,” antwoord sy en blaas haar hare weer uit haar oë.
Olga sluk amper haar tong in toe ek haar gesteelde Carpenters op die toonbank neersit. Sy het hierdie keer nog nie eens agtergekom dit het weer verdwyn nie.
“Jy is ’n genie, Kwaaikofski,” sê sy uiteindelik. En dan dadelik: “Waar het jy die goed gekry? Wie is die dief?”
“Ek vertel jou later,” sê ek. “Ek het nie nou tyd nie. Gee asseblief vir my twee pakkies.”
Olga gee vir my die Carpenters. Ek sit die geld daarvoor op die toonbank neer en mik huis toe.
“Wag!” roep sy agter my aan. “Ons het mos gesê jy kry vyf pakkies as beloning! Jy hoef my nie te betaal nie.”
“Hou die geld!” roep ek terug. “Jy kan my betaal wanneer die saak opgelos is.”
Die bed is die enigste plek waar ek ordentlik kan dink. Mý bed. Vandag is dit ook so.
Ek sit die ou Rolling Stones-plaat op wat ek by my ma geërf het, stop twee stukke kougom saam in my mond en lê terug.
Eers slaan my gedagtes deurmekaar bollemakiesie. Maar hoe langer ek kou, hoe meer bedaar hulle. Ek trek my kep laer oor my oë. Dis nie lank nie of my kop is koel en kalm, soos dit hoort wanneer ’n speurder diep dink.
Hoekom laat die Slang die Carpenters steel? Hoekom net die Carpenters? Dis die belangrikste vraag. Dieter Schlang beplan beslis iets skelms daarmee. Maar wat?
En hoekom is daardie Colette betrokke?
Die Slang is geslepe, dit weet ek. Hy laat hom nie maklik vang nie.
Ek het ses maande gelede die eerste keer met hom te doen gekry. Dit was toe hy motbolle verkoop het en gemaak het of dit towerballe is.
Dit het my lank geneem om die skurk vas te trek.
Nadat ek hom aan die kaak gestel het, het Dieter Schlang my met ’n grynslag aangekyk en gesê: “Nie sleg nie, Kwaaikofski. Maar ons sien mekaar weer, dis seker.”
En hy was reg. Behalwe dat hy nie weet ek is weer op sy spoor nie … Ek hoef my nie oor Colette te bekommer nie. Sy het my vertel wat hy nou weer aanvang en hom verraai. So sy sal dit nie waag om hom van my te sê nie.
Op hierdie oomblik val dit my by dat ek vergeet het om Colette se adres te vra. Dis nou dom! Ek sal moet wag met my ondersoek tot sy by my uitslaan – of ek moet na die Slang begin soek en maar net hoop ek vind uit waar hy deesdae is.
Toe ek laas met Dieter Schlang slaags geraak het, het ek agtergekom hy en sy trawante hang by die slagpale rond. Daar is ’n paar opslaanhuise wat niemand meer gebruik nie. Een daarvan was die Slang se wegkruipplek. So dit kan nie skade doen om weer daar te gaan rondkyk nie.
My ma het intussen opgestaan. Ek sê vir haar hallo en tot siens, en ry met die bus na die slagpale toe. (Ek het genoeg agter Colette aan geloop en gehardloop. Ek is nie lus om soos die meeste speurders jonk al platvoet te kry nie.)
Toe ek by die slagpale aankom, wag daar ’n verrassing vir my: die opslaanhuise is leeg. Ek vra ’n bietjie rond by die mense wat daar werk, maar dis verniet – hulle het die Slang en sy ouens weke laas gesien.
Maar iets bly my pla.
Op pad terug na die bushalte kry ek die gevoel iemand agtervolg my. Maar elke keer as ek omdraai, is daar niemand verdag agter my nie.
Ek voel eers weer beter toe ek uiteindelik in die bus sit.
By die waterwerke kom sit ’n man met ’n hoed en aktetas langs my.
Hy haal dadelik ’n pakkie kougom uit sy baadjiesak. Een keer se loer is genoeg: dis Carpenters kougom.
Ek hou sommer dadelik van die man.
Ek haal my eie pakkie uit my broeksak. “Hulle is lekker, nè?” sê ek vir die man.
Hy knik vriendelik. “Ja-nee, baie lekker.”
“Dis die enigste soort waarvan ek hou,” sê ek.
“Sowaar?” sê die man.
“Dis vreemd, ek het hierdie eers twee dae gelede leer ken.”
“Het Olga dit vir Meneer aanbeveel?” wil ek weet.
Die man frons. “Wie is Olga?”
“Olga is Olga,” probeer ek verduidelik. “Ek dink sy is al een hier rond wat Carpenters verkoop.”
Die man skud sy kop.
“Sy is beslis nie. Ek het dié by ’n seun gekry.”
Amper sluk ek my kougom in! Ek trek aan die man se hempsmou. “By ’n seun? Waar was dit? Asseblief, ek moet weet!”
Op daardie oomblik hou die bus stil en die man moet uitklim.
“Waar?” roep ek agter hom aan.
Net voordat die bus se deure toegaan, antwoord die man oor sy skouer: “By die kindervlooimark.”
Ek dink blitsvinnig: Die kindervlooimark word elke eerste naweek van die maand by die kerk gehou.
