vra Riekert.
“Vertel hom van Papawer, hartjie. Ek en Trina en Fred gaan ons tee op die voorstoep drink. Dis nog lekker koel daar,” sê Cora, en die volgende oomblik is hulle met ’n skinkbord uit by die deur.
Dis doodstil in die kombuis. Bippie wens die aarde gaan oop en sluk haar en Papawer heel in. Sy sal met tannie Cora oor grense moet praat. Goeiste, die vrou is dierbaar, maar om haar darem sommer in Riekert se arms te druk, is eenvoudig onaanvaarbaar.
“Ek is jammer –”
“Bippie, ek is jammer, ek …” begin Riekert terwyl hulle al twee opstaan. Hy kom nader en beland reg voor haar.
Wat ’n belaglike situasie. Bippie probeer die lag wat wil-wil opborrel, terugsluk, maar pure verniet. Haar mondhoeke lig, en ondanks haar irritasie, glimlag sy.
Te oordeel na die verstomming op sy gesig, is dit die eerste keer dat hy haar sien glimlag. Die vorige paar kere was sy óf aan die val óf vies oor iets. Gewoonlik omdat hy so oorvat.
Sy gooi haar poniestert agtertoe. “Kom ons eet. Maar ek moet jou waarsku. Die twee tantes is op soek na ’n pappa vir Papawer. So ek dink jy moet seker maak hulle sien jou nie gou weer nie.”
Riekert lyk verstom. “Jy bedoel hulle reken ék –”
“Hulle dink énige hubare man is ’n moontlike pappa vir Papawer,” val sy hom in die rede. “Hou jou net skaars, want ek kan jou waarborg, hulle gaan planne beraam om ons gereeld saam op dieselfde plek te kry.”
“Wie is Papawer?” Hy is duidelik ongemaklik.
Sy sit haar hand op haar buik. “Babatjie. Aanvanklik was dit net so groot soos ’n papawersaad, het die dokter gesê …” Onder haar vingers is daar duidelik weer ’n beweging.
“H’m,” trek sy haar asem in. “Hier skop Papawer weer! Voel!” Voor sy dink wat sy doen, gryp sy sy hand en druk dit teen haar buik.
“Voel jy?” Ademloos kyk Bippie op.
Met ’n verwonderde uitdrukking op sy gesig kyk hy af en draai sy hand teen haar buik. “Is dit Papawer?”
Sy knik. “Dis Papawer. Die dokter het gesê ek behoort beweging enige tyd van so sestien weke af te voel. Ek is nou twintig weke swanger en het my al verbeel ek voel iets, maar netnou toe ek jou in die straat sien, het ek vir die eerste keer ’n definitiewe beweging gevoel.”
Hy kyk op. Hulle gesigte is sentimeters van mekaar af.
Wat op aarde het haar besiel om die man se hand op haar maag te sit? Seker al die deurmekaar hormone.
“Toe jy my in die straat sien?” herhaal hy fronsend.
“Papawer het nie beweeg omdat ek jou gesien het nie. Dit het net op dieselfde oomblik gebeur. Uhm … jy kan maar jou hand wegvat.”
“As jy dit los, sal ek.” ’n Sweem van ’n glimlag speel om sy mond.
Vinnig los sy sy hand en draai weg. Wat op die aarde moet die man van haar dink? “Kom eet. Ek moet by die werk kom.”
Riekert stap stadig terug na sy stoel en gaan sit. Hy tel die mes en vurk op, sit dit weer neer.
Sy gaan sit gou.
“Sal ons bid?” Hy hou sy hand uit.
“Dis nie nodig nie.”
Hy gryp haar vingers vas en buig sy kop. “Dankie vir die voedsel, Heer. Seën hulle wat minder as ons het.”
Bippie begin haar hand uit syne trek, maar hy hou net stewiger vas. “En wees asseblief met Bippie vandag. En met Papawer.”
Hierdie keer pluk sy haar hand weg en begin eet. “Jy is vreeslik oorvatterig.”
“Ons moet albei gaan werk. Ek wou bid, jy wou baklei.”
“Tsskk. Ek wou nie baklei nie, ek het net gedink dis nie nodig om jou hand vas te hou nie.”
“Ek het al ’n paar keer hier geëet. Julle vat altyd hande.”
“Ja, ons doen dit, maar –”
“… jy wil nie my hand vashou nie?”
Nee, sy wil nie sy hand vashou nie, sy hou glad nie van wat in haar binneste aangaan wanneer hy aan haar raak nie. Maar dit hoef hy nie te weet nie. Sy sit haar mes en vurk op die bord neer. “Ek moet gaan werk.”
“Hoe voel jy?”
Sy lig haar ken en staan op. “Ek is swanger, nie siek nie. Ek voel goed, dankie.”
“Het jy al iets gehoor van die eksaminatore oor jou M-verhandeling?”
Verbaas kyk sy na hom. “Hoe weet jy daarvan?”
Hy lig ’n skouer. “Derek het eendag genoem jy wag vir die uitslae.”
Sy staan op en stoot haar stoel terug voor sy haar bord optel. “Ek het vanoggend gehoor. Die eksterne eksaminatore is tevrede.”
“So jy kan graad kry?”
“Ja, hoewel die plegtigheid natuurlik eers teen die einde van die jaar is.”
“Dis baie goeie nuus, ek is bly. Baie geluk.”
“Dankie.” Sy was haar bord gou by die wasbak. “Ek wil sommer dadelik met my PhD begin.”
Agter haar hoor sy Riekert sy stoel terugstoot. “By dieselfde universiteit?” Hy stap met sy bord tot by die wasbak.
“Ja. Ek sou graag my PhD by Wits wou gedoen het; my belangstelling is die Blombos-grot. ’n Span van Wits is daar in beheer, maar ek kan by Ikeys registreer en net ’n medepromotor by Wits kry. In beginsel het ek reeds goedkeuring gekry. Die Universiteit van Kaapstad is net makliker in dié stadium.” Sy vat sy bord by hom en was dit.
“Blombos? Dis mos naby Stilbaai? Iewers het ek iets gelees oor wat hulle daar ontdek het.” Hy begin afdroog.
“Die argeologiese terrein bevat artefakte uit die Middel-Steentydperk soos seeskulpkraletjies, implemente van been en van klip, die stoflike oorskot van mense en diere en ’n werkplek waar oker geprosesseer is. Die uitgrawings het belangrike nuwe inligting opgelewer wat veral daarop dui mense het in daardie stadium al simboliek gebruik. Die ontdekkings is belangrik in die huidige debat oor die kognitiewe en kulturele oorsprong van die eerste mense en dra by tot begrip van waar en wanneer sleutelveranderinge in gedrag gedurende die Pleistoseentydvak by Homo sapiens in Suider-Afrika plaasgevind het.”
Riekert glimlag, want Bippie se hande swaai en beduie; dis duidelik haar vak is haar passie.
“Ek het by Derek gehoor jy was in die Kalahari vir navorsing vir jou M?”
Sy knik en vee die wasbak skoon. “Ja, ek het gekyk na die vroeë aanpassing van mense
