të takoheshit me mua?» pyeti burri.
«Po. Jemi...».
«Oh, patjetër që po!» e ndërpreu Buleri.
«Në rregull atëherë, do doja t’ju njihja me miken time Elis Dejn».
«Patjetër! Futuni brenda».
Zyra e kryetarit ishte më se e madhe, me piktura të varura në të gjitha muret që i jepnin ambientit përreth një hije elegance.
Buleri iu ofroi një pakëtë cigare.
«Janë të kushtueshme. Vijnë nga Havana».
Stefano Xamanji pranoi, edhe pse nuk kishte pirë kurrë më parë duhan, Elis e falenderoi dhe kërkoi ndjesë për refuzimin duke thënë se nuk e duronte dot tymin e duhanit. Në të vërtetë e urrente.
Kur Stefano mbaroi së shijuari cigaren e mirë kubane, pa e ndezur fare, të dy u përshëndetën me Qytetarin e Parë dhe dolën nga zyra dhe ndërtesa e bashkisë.
Kishte ardhur mbrëmja ndërkohë. Kishin kaluar një ditë të tërë nëpër rrugë dhe në shumë vende rreth e përqark San Laxaros së Savenës.
VII
Elis Dejn dhe Stefano Xamanji hynë brenda apartamentit në San Laxaro të Savenës dhe menduan të merrnin Departamentin e Policisë së Bolonjës për të marrë vesh nëse ishin zbuluar informacione të tjera me interes për ta, që ndoshta do shërbenin për ta kapur njëherë e mirë atë person me atë emër të famshëm Daniele Santopietro. Kushedi...
«Nuk kemi pasur më lajme lidhur me rastin, më vjen keq» u përgjigj centralistja e turnit.
Xamanji e falenderoi me një fije mërzie dhe keqardhjeje që i dukej që në grykë.
Pasi e lidhi prapë aparatin e telefonit me karikuesin, polici priti derisa kolegia doli nga banja që të bënte edhe ai një dush të shpejtë dhe ҫlodhës.
Pas dushit u ndje shumë më mirë.
Hëngrën diҫka të shpejtë që kishin përgatitur dhe të dy bashkë menduan sesi mund të gjenin të dyshuarin e tyre, por nuk e dinin tamam nga t’ia fillonin. Nëse vërtet ishte ashtu siҫ u kishte komunikuar centralistja, që nuk kishin ardhur më lajme të tjera, ndoshta ishte e vërtetë edhe që Santopietro nuk gjendej më në apartamentin e stërmadh në rrugën Saffi që Elis Dejn kishte inspektuar disa ditë më parë. Po ku kishte përfunduar atëherë? Nuk dinin si t’i përgjigjeshin kësaj pyetjeje. Mendja e të dyve ishte në terr të plotë në lidhje me këtë ҫështje dhe për momentin nuk kishin as idenë më të vogël sesi mund të dilnin nga ky terr.
E ku mund ta gjenin përgjigjen? Një prej shumë përgjigjeve? Por... Ҫa fundi kishte patur Daniele Santopietro? Ndoshta e kishte vrarë dikush për motive personale në shenjë hakmarrjeje për ndonjë gjë që ai i kishte bërë ndonjë të afërmi të vet? Po i kujt ishte ai zë (Zëri) që ҫdo natë pasi Elis i kishte bërë një vizitë Santopietros së dashur (të vdekur?) për atë grabitje të kryer së fundmi, e bezdiste më të njëjtat fjalë aspak simpatike (“Njihemi bashkë”)?
Kush e di përgjigjen bën një hap përpara, mendoi me mendjen e vet Stefano.
Koka i ziente tym nga brenda dhe po ashtu edhe koleges së tij.
Në fund Elis dhe Stefano vendosën t’i jepnin fund muhabetit të asaj dite dhe të shkonin të flinin, me shpresën se do ia dilnin mbanë.
Ndërkohë në Bolonja vazhdonin hetimet mbi ҫështjen në fjalë.
Në terr, por vazhdonin ama.
Kapiteni i seksionit të vrasjeve Xhorxho Luci e kishte ngarkuar agjentin Finoki të shkonte në rrugën Saffi për të mësuar nëse ndokush e kishte parë Santopietron të largohej, ndoshta edhe në nxitim e sipër.
Marko, ky ishte emri i tij i pagëzimit, doli nga Departamenti i policisë, hipi në makinën e shërbimit dhe në ҫast lëvizi marshin në drejtim të rrugës Saffi.
Makina i kishte dritat blu të ndezura dhe sirena ishte e fikur.
Ishte misioni i parë i Marko Finokit me njëfarë rëndësie; ai kishte ardhur në Bolonja që prej gati dy vitesh, por ishte bërë pjesë e Skuadrës së Policisë së atij qyteti vetëm prej gati pesë muajsh. Më përpara kishte punuar në Milano.
Ishte transferuar në Bolonja sepse Milano ishte shumë kaotike dhe e rrëmujshme për shijet e tij të buta dhe të qeta dhe kishte gjetur një apartament jo shumë larg Departamentit dhe me një kosto jo shumë të lartë: vetëm njëqind e pesëdhjetë euro në muaj.
Afër shtëpisë ishte njohur, pak kohë pasi kishte ardhur në qytet, me Elisabetta Moron, kishte rënë në dashuri me shikim të parë, dhe ajo menjëherë e kishte ndryshuar. Ajo ditë kishte qenë një nga ditët më të bukura të jetës së tij dhe menjëherë të dy kishin vendosur të fejoheshin dhe, me kalimin e kohës, lidhjen e tyre ndoshta do ta finalizonin me martesë.
Kështu që vendosën të bashkëjetonin, duke qenë se ajo ishte turiste në Bolonjë.
Ajo njoftoi të ëmën, e cila pa ngurruar aspak, dha pëlqimin e vet. Kishte vite e vite që mezi priste ditën kur Elisabeta të takohej me shpirtin e saj binjak.
Marko Finoki arriti në rrugën Saffi dhe fiku makinën dhe dritat blu.
Me revolen brenda këllëfit vazhdoi të ecte përgjatë rrugës.
Kapiten Luci i kishte dorëzuar një zarf të vogël me një foto të Daniele Santopietros brenda.
Agjenti e nxori nga zarfi plastik në ngjyrë rozë. Si procedurë që ndiqte ҫdo seksion i policisë për katalogimin e të dyshuarve, poshtë fytyrës së qelbur të Santopietros kishte një shirit të zi ku qe shkruar DEPARTAMENTI I POLICISË dhe poshtë saj një numër katalogimi: 3347820A.
Finn-i (ky ishte shkurtimi që i kishin dhënë agjentit që prej dy muajsh në ato anë) nisi t’ua tregonte fotografinë të gjithë kalimtarëve që haste në rrugë, duke u ndalur edhe nëpër dyqane, me mendimin që dikush që endej zakonisht në atë rrugë, që ndoshta mund të ishte edhe ndonjë dyqanxhi, mund të kishte më shumë probabilitet ta kishte parë të kalonte aty ose edhe mund ta kishte parë të hynte në vetë dyqanin e tij.
Të gjithë njerëzit që kishte pyetur i ishin përgjigjur duke tundur kokën, gjë që i linte të kuptonte se nuk kishin parë as edhe një fije floku të tij.
Marko Finoki po i humbte shpresat që të gjente ndonjë gjë me interes aty në atë rrugë, vetëm kur gjeti një burrë që arriti t’i tregonte diҫka.
«Mirëdita» ia nisi Marko «A mos e ke parë rastësisht këtë person gjatë këtyre ditëve?» e pyeti duke i treguar për të kushedisatën herë fotografinë e Santopietros.
«Mmm... ja të shoh pakëz... oh, po. Sigurisht, e kam parë një ditë më parë. Hipi në një makinë të ҫuditshme dhe u nis me shpejtësi të madhe nga ai pallati përgjatë rrugës » iu përgjigj burri.
Agjenti
