mannen lachten ook.
“Geweldig! Ik hou van dit land,” zei Ed. “Vooral van de vrouwen. We zijn constant aan het lachen. Wat denken jul ie, jongens?”
Mike nam weer de leiding: “Ik denk dat we in het andere restaurant moeten eten, waar je niet op geluk hoeft te vertrouwen om een maaltijd te krijgen. Het wordt al laat en we hebben nu al emaal honger. Laten we een andere dag gaan ‘wissen’, als we meer tijd, en niet zoveel honger hebben.”
Daarmee pakte hij Lek’s hand en liep hij de ‘Roze Dame’ binnen. De anderen volgden.
Een ober toonde hen een zeer aangename tafel voor zes personen, met uitzicht op de zee, en ze gingen zitten: de mannen hielpen de dames met hun stoelen.
“Wat een fijne plek. Bedankt, Lek. Wat een geweldige suggestie. Wat zou iedereen graag willen drinken?”
Daarbij verscheen de ober met het menu en de drankenkaart.
Ed stelde champagne voor en hoewel de ober knikte en wegging om een fles te halen, kregen ze eigenlijk een soort zoete Spaanse cava, niet dat de meisjes het verschil wisten en voor 1.000 Baht gaven de mannen er ook niet om. Ze bestelden drie zeevruchtschalen, die elk door twee mensen gedeeld moest worden, en nog een fles ‘champagne’.
De mannen hadden nog nooit zo’n lekker zeevruchten gerecht gegeten. Elke schotel bestond uit: twee jakobsschelpen, vier oesters, een dozijn tijgergarnalen, een pond mosselen en andere schelpdieren, twee verschil ende soorten krab, een portie inktvis, een paar kleine stukjes rundvlees en varkensvlees, al emaal vergezeld van frieten en verschil ende sauzen. Elke schotel zou in het Verenigd Koninkrijk meer dan £100 hebben gekost, als je al e ingrediënten onder één dak kon vinden.
Een uur later hadden ze hun maaltijd en de twee flessen cava op en riepen de ober voor koffie en cognac. Terwijl dit werd gebracht stonden ze al emaal op om te dansen op de muziek van de huisband, die een mix van nummers vanuit de hele wereld speelde om het internationale publiek aan te spreken. Ze genoten nog een uur in vol e teugen, waarna Mike de ober riep en vroeg om de rekening, die 6.575 Baht bedroeg. Ze betaalden en gingen Beach Road op om te beslissen wat ze daarna zouden doen.
Ze besloten over het pad langs het strand van Beach Road te lopen om naar de sterren te kijken en naar de zee te luisteren. Het was een mooie, romantische avond, zoals het meestal in Pattaya was. Ze liepen als drie koppels, een paar meter van elkaar verwijderd. Ed en Dave hielden de handen van hun meisjes vast, Mike niet. Mike voelde dat Lek hem leuk vond, maar hij wist ook dat ze geen gewoon barmeisje was. Lek verwachtte van haar kant dat hij elk moment zijn slag zou kunnen slaan. Ze zou zelfs teleurgesteld zijn als hij dat niet deed. Niet dat er een kans was dat hij dat niet zou doen, als ze hem een zetje in de juiste richting zou geven.
Ze wist dat ze zelfs een comateuze ezel in beroering kon brengen.
Voorlopig was ze dankbaar dat ze een heerlijke maaltijd en een fatsoenlijk drankje had genuttigd in aangenaam gezelschap, en met een fijn einde van de avond in een prachtige omgeving. Ze liep aan de linkerkant van Mike, dus het was gemakkelijk om naar hem te kijken terwijl ze deed alsof ze naar de zee keek. En ze keek vaak naar hem, als hij niet keek.
Mike van zijn kant moest zich bewust omdraaien om naar Lek te kijken, maar dat deed hij niet vaak.
Hij leek met andere dingen bezig te zijn. Niets zorgelijks. Gewoon bezig. Of misschien was hij tevreden. Ze hoopte dat hij tevreden was. Het was heerlijk om te zijn waar ze nu was: vrijwel schuldenvrij, naast een aardige, knappe man, die niet al te veeleisend was, met een maag vol met lekker eten en drinken, in een prachtige omgeving en in het gezelschap van haar beste vriendinnen.
Het was de hemel voor haar en ze dacht dat een goed huwelijk ook zo moest zijn.
Getrouwde gelukzaligheid, noemden ze het toch?
Zo was het de eerste keer zeker niet voor haar geweest. Maar zij en Tom waren nog maar kinderen geweest in die tijd. Ze vroeg zich af wat hij tegenwoordig deed. Het laatste wat ze van hem had vernomen, vier jaar geleden, was dat hij een hopeloze dronkaard was die
voortdurend klaagde over zijn lot in de maatschappij - hij had altijd genoeg geld om te drinken, maar nooit genoeg tijd om te werken. Hij had waarschijnlijk een stel eenzame vriendinnetjes gevonden, die hij voor elkaar verborgen hield, en die hij boeide met verhalen over al es wat hij nog nooit had gedaan.
Ze glimlachte naar zichzelf en zette hem snel uit haar hoofd om de sfeer niet te verpesten.
Ze liepen een paar honderd meter verder en keerden plotseling om en staken de zeer drukke Beach Road over. Gelukkig, omdat een deel van de weg op dat moment omhoog was, stagneerde het verkeer en konden ze tussen de voertuigen door de weg oversteken.
Motoren waren nog steeds een gevaar, zoals altijd, omdat ze altijd van rijbaan wisselden, zoals het hen uitkwam.
Op Beach Road gebeurden er elke dag ongelukken met motorfietsen. Ze kwamen veilig aan de andere kant aan, lachend om de bijna-ongelukken, en sprongen op de hoge stoep, die er was om de zee op stormachtige dagen buiten de winkels te houden. Dave liep voorop in de richting van hun hotel - The Central – dat zich in Zuid-Pattaya bevond.
Ze gingen naar de receptie en vroegen naar de sleutels van hun kamers. Terwijl de jongens dit deden, kwam een bewaker discreet details van de identiteitskaarten van de meisjes opnemen. Dit was een standaardpraktijk in de betere hotels. Sommigen hielden de kaarten zelfs vast totdat het meisje vertrok als verzekering tegen een meisje dat met een portemonnee of paspoort wegging terwijl ‘haar vriendje’ nog lag te slapen. In dit geval, als een meisje alleen vertrok, belde de beveiliging de man in zijn kamer om er zeker van te zijn dat hij tevreden was en dat al es in orde was.
De zes liepen naar Mike’s kamer op de derde verdieping; Dave en Ed hadden hun eigen kamer in de buurt, op dezelfde verdieping. Eenmaal binnen wees Mike in de richting van het meubilair en zei dat ze moesten gaan zitten. Lek nam de bank en haar vriendinnetjes zaten op de stoelen; de mannen gingen rond de minibar zitten.
“Wat kunnen we jul ie te drinken aanbieden, dames?” Vroeg Mike. “We hebben zo’n beetje al es - de schoonmaker heeft vanmorgen de bar aangevuld. Wat dachten jul ie van champagne? De Heidsecker is best lekker. En jul ie, mannen? Een biertje?”
Niemand maakte bezwaar, dus ging Mike door met het bereiden van de drankjes en het doorgeven ervan. Hij nam Lek’s drankje en zijn eigen bier en ging op de bank naast Lek zitten. Ze proosten al emaal en namen een slok. De meisjes giechelden en vonden het geweldig. Ze hadden al emaal al eerder champagne gedronken, maar het bleef leuk – ze voelden zich er bijzonder door. De meeste mannen kochten een biertje of twee voor ze, en haastten zich dan zo snel mogelijk naar hun hotel. Het was verfrissend om behandeld te worden als een mens met gevoelens. Dronken wellustige mannen, van welke nationaliteit dan ook, waren meestal varkens, maar dat was nu eenmaal het risico van het vak.
Ed en Dave gingen op de leuningen van de stoelen waar hun meisjes op zaten zitten, en sloegen hun armen om ze heen. De seksuele spanning was erg hoog, iedereen kon het voelen. Ed en Dave fluisterden al snel in de oren van Ayr en Goong, waardoor ze verleidelijk giechelden. Mike en Lek keken toe en wisselden een vreemde blik met elkaar uit, als ouders die toekijken hoe hun licht eigenzinnige kinderen een beetje ondeugend zijn op een feestje.
Lek legde een bemoedigende hand op Mike’s bovenbeen. Hij begreep de hint, kneep in haar hand, leunde voorover en kuste haar. Ze reageerde hartelijk en nestelde zich dicht tegen hem aan. Hij maakte zijn hand los en legde zijn arm om haar heen - zijn rechterhand op haar ribbenkast, die het gewicht van haar rechterborst onopval end ondersteunde. Hij nam haar linkerhand in zijn linkerhand en kuste haar opnieuw,
