beantwoordde haar glimlach niet. Ze was in een koppige bui.
“Dan nog,” zei ze terwijl ze haar armen over elkaar vouwde, “je moet het laten registreren bij de politie, toch? Het moet in de database voor vuurwapens vastgelegd worden.”
Bij het noemen van de politie dacht Lacey aan het strenge, emotieloze gezicht van hoofdinspecteur Karl Turner, snel gevolgd door het gezicht van zijn stoïcijnse partner, inspecteur Beth Lewis. Ze had al meer dan genoeg confrontaties met die twee gehad.
“Dat hoeft niet,” zei ze tegen Gina. “Het is een antiek wapen en het is onklaar gemaakt. Dat betekent dat het geclassificeerd is als decoratiestuk. Ik zei al, ik heb mijn huiswerk gedaan!”
Maar Gina gaf niet mee. Ze leek vastberaden om tekortkomingen te vinden.
“Onklaar gemaakt?” herhaalde ze. “Hoe weet je dat zo zeker? Ik dacht dat je zei dat het papierwerk vertraagd was.”
Lacey aarzelde. Gina had een punt. Ze had het papierwerk nog niet gezien, dus ze kon niet honderd procent zeker weten dat het geweer niet werkte. Maar er zat geen munitie in de koffer en Lacey was ervan overtuigd dat Xavier haar geen geladen wapen per pakketpost zou opsturen!
“Gina,” zei ze met een strenge maar definitieve stem, “ik beloof je dat ik het allemaal onder controle heb.”
De woorden rolden heel makkelijk van Lacey’s tong. Ze wist het toen nog niet, maar ze zou er spoedig spijt van zou krijgen.
Gina leek zich erbij neer te leggen, hoewel ze er niet blij mee leek. “Best. Als jij zegt dat je het onder controle hebt, dan heb je het onder controle. Maar waarom zou Xavier je uitgerekend een verdomd geweer sturen?”
“Dát is een goede vraag,” zei Lacey, die zich ineens hetzelfde afvroeg.
Ze reikte in de doos en vond een opgevouwen stuk papier op de bodem. Ze haalde het eruit. Gina’s eerdere insinuatie dat Xavier andere intenties had dan alleen vriendschap, gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Ze vouwde de brief open, schraapte haar keel en las hardop voor.
“Lieve Lacey,
“Zoals je weet was ik laatst in Oxford…”
Ze zweeg even. Ze voelde Gina’s blik op zich branden, alsof haar vriendin haar stilletjes veroordeelde. Lacey voelde haar wangen warm worden en hield de brief zo dat Gina niet kon meelezen.
“Zoals je weet was ik laatst in Oxford op zoek naar de verloren antiquiteiten van mijn overgrootvader. Ik zag dit geweer en ik herinnerde me iets. Je vader had een soortgelijk geweer te koop staan in zijn winkel in New York. We hadden erover gepraat. Hij had me verteld dat hij op een jachtreis naar Engeland was geweest. Het was een grappig verhaal. Hij zei dat hij het niet had geweten, maar dat het geen jachtseizoen was tijdens zijn trip, waardoor hij alleen legaal konijnen mocht schieten. Ik deed wat onderzoek naar jachtseizoenen in Engeland, en er wordt niet gejaagd in de zomer. Ik herinner me niet dat hij Wilfordshire bij naam noemde, maar weet je nog dat je zei dat dat was waar hij ’s zomers verbleef? Misschien is er een plaatselijke jachtclub? Misschien dat zij hem gekend hebben?
“Liefs, Xavier.”
Lacey vermeed Gina’s doordringende blik terwijl ze de brief opvouwde. Lacey wist wat ze dacht—dat Xavier haar in een berichtje over de herinnering had kunnen vertellen, in plaats van haar een geweer te sturen! Maar het kon Lacey niet schelen. Ze had meer interesse in de inhoud van de brief dan in de potentiele romantische ideeën die ten grondslag lagen aan Xaviers acties.
Dus haar vader deed aan jagen tijdens zijn zomers in Engeland? Dat was nieuws voor haar! Nog afgezien van het feit dat ze zich niet kon herinneren dat hij een jachtgeweer bezat, kon ze zich niet voorstellen dat haar moeder dat goed had gevonden. Die was extreem fijngevoelig. Snel beledigd. Was dat waarom hij ervoor naar een ander land was afgereisd? Het zou kunnen dat hij het volledig voor haar moeder geheim had gehouden, als een guilty pleasure dat hij zichzelf één keer per jaar gunde. Of misschien was hij naar Engeland gegaan om te schieten vanwege het gezelschap dat hij hier had…
Lacey herinnerde zich de mooie vrouw in de antiekwinkel, degene die Naomi had geholpen toen ze het ornament had gebroken, degene die ze daarna weer op straat waren tegengekomen, toen ze haar gezicht niet hadden kunnen zien vanwege de felle zon achter haar. De vrouw met het zachte Britse accent en het geurige parfum. Zou zij degene geweest zijn die haar vader met de hobby kennis had laten maken? Was het een tijdverdrijf dat ze deelden?
Ze greep haar mobiel om haar zusje een bericht te sturen, maar kwam niet verder dan, “Had papa wapens…” toen ze werd onderbroken door het yip-yip-yipping van Chester die probeerde haar aandacht te trekken. De bel boven de voordeur moest gerinkeld hebben.
Ze deed het geweer weer in de koffer, klikte de sluitingen dicht en liep terug naar de winkel.
“Je kan dat niet zo laten slingeren!” riep Gina, die van argwaan terugschakelde naar paniekmodus.
“Stop hem dan in de kluis als je je zo’n zorgen maakt,” zei Lacey over haar schouder.
“Ik?” hoorde ze Gina schril uitroepen.
Hoewel ze al halverwege de gang was, bleef Lacey staan. Ze zuchtte.
“Ik kom zo bij u!” riep ze in de richting van de winkel.
Toen draaide ze zich om, liep terug naar de voorraadkamer en pakte de koffer op.
Terwijl ze langs Gina liep hield de vrouw haar zorgelijke blik op de koffer gericht en deed een stap achteruit, alsof het ding elk moment kon exploderen. Lacey slaagde erin om te wachten tot ze voorbij was alvorens met haar ogen te rollen om Gina’s overdreven dramatische reactie.
Lacey nam het geweer mee naar de grote stalen kluis waar haar meest waardevolle en kostbare items veilig waren opgeslagen en legde de koffer erin. Toen liep ze terug de gang in, waarna een zachtmoedig kijkende Gina haar terug naar de winkel volgde. Ze was in elk geval gestopt met piepen nu het wapen uit het zicht was.
Lacey had verwacht een klant in de winkel aan te treffen. In plaats daarvan trof ze de bijzonder onwelkome Taryn aan, haar nemesis van de boetiek naast haar winkel.
Taryn draaide zich op haar hakken om bij het horen van Lacey’s voetstappen. Haar donkerbruine korte kapsel was met zoveel gel gladgestreken dat er geen haartje niet op zijn plek zat. Ondanks de warme zon in juni was ze gekleed in haar vertrouwde LBD, die alle hoeken van haar benige figuur liet zien.
“Laat je je klanten altijd zonder toezicht en assistentie in je winkel?” vroeg Taryn hooghartig.
Naast Lacey klonk het lage gegrom van Chester. De Engelse shepherd mocht de verwaande boetiekeigenaresse niet. Dat gold tevens voor Gina, die zelf ook een grom gaf voordat ze met wat papierwerk aan de slag ging.
“Goedemorgen, Taryn,” zei Lacey, die zichzelf dwong een hartelijke houding aan te nemen. “Wat kan ik voor je betekenen op deze mooie dag?”
Taryn wierp met samengeknepen ogen een blik op Chester, deed haar armen over elkaar en richtte haar haviksogen op Lacey.
“Ik zei al,” snauwde ze, “ik ben een klant.”
“Jij?” vroeg Lacey, te snel om haar ongeloof te kunnen verbergen.
“Ja, ík,” antwoordde Taryn droog. “Ik heb een van die Edison lamp dingen nodig. Je weet wel. Lelijke dingen met grote peertjes op bronzen standaarden? Ze staan
